"တီတီ ...တီတီ... တီတီ"
"ခြက္"
စားပြဲေပၚမွ အဆက္မျပတ္ျမည္ေနေသာ ႏိႈးစက္သံသည္ သူမႏိုးမခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ သူ,ထမပိတ္မခ်င္းမရပ္မည့္သေဘာမွာရိွသည္။
သူလည္း ဒီေန့မွနားရတာ။ လံုးဝလံုးဝမထႏိုင္ဘူး။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏိႈးစက္ရိွမည့္ေနရာကိုမွန္း၍ အားရပါးရရိုက္ပိတ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည့္ အျဖဴေရာင္ကိုယ္ထည္ေလးတစ္ခု။
ဒီေန့က ေက်ာင္းပိတ္ရက္.....။
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မထႏိုင္ဘူး။ တစ္ပတ္လံုး ေက်ာင္းသြားတက္ရ၊ စာေတြလုပ္ရ၊ သင္တန္းေတြသြားေနရတဲ့ ကိုယ့္ကို သက္မဲ့အရာ ႏိႈးစက္တစ္ခုကႏိႈးတာနဲ႔ ထရမွာတဲ့လား။ ခုနစ္ရက္မွာ ငါးရက္ကႏိႈးစက္အားကိုးနဲ႔ ထ ထေနရတာဆိုေတာ့ ညကပိတ္ထားဖို႔ေမ့သြားတာ။ ခုေတာ့အိပ္ေနတဲ့အရိွန္ပ်က္ရၿပီ။ သက္မဲ့ပစၥည္းျဖစ္ေနၪီးေတာ့ ကိုယ့္သခင္ရဲ့ တစ္ပတ္တာအခ်ိန္ကိုအလြတ္ရမေနသင့္ဘူးလား။
တစ္ရက္တေလ မျမည္ဘဲေနပါ့လား။ အသံကိုကစြာက်ယ္ေနတာပဲ။
မ်က္လံုးတို႔ကသာ ျပန္မိွတ္သြားတာ စိတ္ထဲ ဂီတာပံုႏိႈးစက္အေပၚ အျပစ္တင္ေနမိတုန္း။ ဘယ္လိုလုပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ပါေတာ့မလဲ။
ပိတ္ရက္ဆိုလို႔လည္း အားေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တက္ခ်င္လြန္းလို႔ကို အတင္းပူဆာထားရတဲ့ သင္တန္းေတြသြားရၪီးမွာ။ တစ္ေန့လံုးအတြက္အားျပည့္ေနမျွဖစ္မွာ။ ဝါသနာပါလြန္းလို႔သာ တက္ရတာ ပင္ပန္းတာေတာ့အရမ္းပဲ။
ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းလို႔ဆိူၿပီးေတာ့ သင္တန္းေတြကိုစြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔ လံုးဝစိတ္ကူးမရိွပါ။
"ေဒါက္ ေဒါက္"
"ညီညီေရ ထေတာ့ေလ"
ဟင္။ မ်က္လံုးတစ္စံုသည္ အိပ္မႈံစံုမႊားပကတိကင္းစြာ စံုပြင့္လာေတာ့၏။ ဒါ ေမေမ့အသံမလား။ ေမေမ့အသံကို တကယ္ၾကားလိုက္ရတာမလား။
ေမေမ ကိုရီးယားကေနျပန္ေရာက္ေနတာလား။
ႏိႈးစက္၏စူးက်ယ္က်ယ္အသံပင္မစြမ္းႏိုင္သည့္ ညီညီ့ကို အသံခ်ိဳခ်ိဳၾကည္ၾကည္ေလးတစ္ခုက လႊမ္းမိုးခဲ့ေလၿပီ။ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ မယံုတစ္ဝက္ယံုတစ္ဝက္ ပကတိအက်ယ္မ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္ ထထိုင္မိေလသည္။
