မိုးျပာေရာင္လြင္လြင္ တိုက္အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္သည္ လမ္းထဲတြင္တစ္အိမ္တည္း ဟီးထေန၏။ သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ တစ္ၿခံလံုးေအးျမျခင္းေတြ ျပည့္ေနေသာ အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ၿခံမပါဘဲ တိုက္ခ်ည္းပဲတင္ သိန္းေပါင္းသန္းခ်ီမည့္ အိမ္ႀကီးမ်ိဳး။ လူကံုထံအသိုင္းအဝိုင္းေတြစုေနသည့္ လမ္းထဲမွာမွ ပိုၿပီးခ်မ္းသာပါတယ္လို႔ ေျပာျပေနသေယာင္ရိွတဲ့ ႀကီးျမတ္သည့္အိမ္ႀကီးမ်ိဳး။
ေသခ်ာေပါက္ကို အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြကလည္း သူမ်ားထက္ပိုခ်မ္းသာတဲ့သူေတြပါပင္။
စီးပြာေရးေလာကထဲက နဂါးတစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ၪီးညီညီလြင္ ေဒၚေမရည္ခ်ိဳတို႔အိမ္ပင္။
"ဝူး......"
အိမ္စင္ေအာင္ရပ္ထားသည့္ ကားႏွစ္စီးထဲမွ ၿပိဳင္ကားအျဖဴေလးတစ္စီး ေလ်ွာခနဲထြက္လာသည္။
ထိုကားေပၚတြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္တစ္ၪီးတည္းသာရိွသည္။ ခါတိုင္းတပ္ေနက် ပါဝါထူ မ်က္မွန္အနက္ႀကီးကိုတပ္ ေပါင္မုန္႔လိုလံုးဝန္းေနသည့္ဆံပင္အုပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကိုေရ႔ွတိခ်ထားလ်က္။
သင္တန္းသြားရမည့္အခ်ိန္။
ဒီေန့က တေယာတီးသင္တန္း။ ဂီတာကေတာ့ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တီးတတ္ၿပီ။ ပီယာႏိုလည္း ကိုယ္သိတဲ့သီခ်င္းသာျဖစ္ပါေစ လာထားပဲ။ တေယာသာက်န္သည္။ ခုႏွစ္အတြင္းတြန္းသင္ထားမွ။
ေနာက္ႏွစ္ဆို စီနီယာတန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ ေမေမတို႔သင္ခိုင္းမွာမဟုတ္။ ကိုယ္လည္းစာနဲ႔လံုးပန္းေနရမွာနဲ႔ အဲ့ဘက္ကိုလွည့္ႏိုင္မွာမဟုတ္။
အိမ္ကမထြက္ခင္ ေမေမက ေလးခါေလာက္မွာလိုက္ေသးသည္။ "ကားကိုျဖည္းျဖည္းေမာင္း"တဲ့။ ေမေမမေျပာေတာင္ ညီညီကျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းတာ။ ခုေတာင္ အိမ္မွာေဖေဖမရိွလို႔။ ေဖေဖမရိွေတာ့ ဒရိုင္ဘာကိုသားႀကီးလည္းမရိွဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တန္းပို႔ေပးမယ့္သူမရိွ၍ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႔လႊတ္ရတာ။
Taxi နဲ႔သြားခိုင္းရင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာေမာင္းခြင့္ေပးမလား Taxi နဲ႔သြားရမလားေရြးခိုင္းရင္လည္း ညီညီဘာသာေမာင္းသြားလို႔ပဲေျပာျပန္ၪီးမွာ။ ဘာလို႔ဆို ေမေမကလူခ်စ္လူခင္ေပါသလိူ လူမုန္းလည္းမ်ားသည္ေလ။
