အား.....။
ေခါင္းေတြကိုက္လိုက္တာ။ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ထိုးကိုက္ေနေတာ့တာပဲ။ မ်က္လံုးပြင့္လာလ်ွင္ပဲ မူးရိပ္ရိပ္နဲ႔ ျမင္ရသမ်ွက ဘာမွပီပီသသမရိွ။
မ်က္လံုးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္မိွတ္ၿပီးမွ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ရပါၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ။
ညီညီနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့မ်က္ႏွာ။
အတိအက်ဆိုရင္ ဒါက ေဇ့မ်က္ႏွာ။ ဘုရား...။
တစ္မိုးေအာက္ကတစ္ေယာက္ဖြား ေဇသုခလင္းထက္ ညီညီေစာၿပီးႏိုးေနတာေပါ့။ ခါတိုင္း ေဇကအရင္ဆံုးႏိုးႏိုးေနတတ္တာေလ။ သူ႔ကိစၥဝိစၥေတြအကုန္လုပ္ၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ႏိႈးတာ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေစာထထ ကိုယ္ႏိုးတဲ့အခ်ိန္တိုသူက အကုန္အၿပီးအစီးျဖစ္ေနၿပီ။
ညကအရက္အရိွန္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္အိပ္ထားတဲ့သူ ႏိုးတာေတာင္မႏိုးေသးဘူးဆိုေတာ့ နံရံေပၚကနာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
၈နာရီခြဲ.....။
တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာ့မဟုတ္တန္ရာ။ သတိမ်ားေမ့ေနတာလား။
ေခါင္းကိုက္ရတဲ့အထဲ အေတြးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဝင္ၿပီးႏိႈးမည္အျပဳ ဖုန္းျမည္သံထြက္လာသည္။
ညီညီ့ဖုန္းသံမဟုတ္။ ေဇ့ဖုန္းသံ။ ကိုယ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္အေပၚ သူကအံုးအိပ္ေနတာမို႔ ကိုယ္တစ္ျခမ္းကႂကြမရ။ ႂကြရင္ႏိုးသြားလိမ့္မည္။
တစ္ဖက္စားပြဲေပၚကဖုန္းကို ႀကိဳးစားယူလိုက္ၿပီး
ၾကည့္ေတာ့ "အန္တီခ်ိဳ"ဟုမွတ္ထားတာမို႔ ေမေမဆက္တာမွန္းသိလိုက္၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာ Missed call သံုးခါေတာင္။ အလုပ္သြားခ်ိန္အထိမႏိုးေသးမွေတာ့ ဖုန္းဆက္ႏိႈးၿပီေပါ့။ ေမေမေဒါမကန္ရင္ေတာင္ ကံေကာင္း။
"ဟယ္လို"
"အင္း သားေဇ..... အန္တီ ကုမၸဏီကတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလာႀကိဳခိုင္းလိုက္ၿပီ။
မႏိုးေလာက္ေသးဘူးထင္လို႔"
ေမေမကမဆူေပ။ ခါတိုင္း စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္သာ ေအာ္တတ္ဆူတတ္ေပမယ့္ ေတာ္ရံုဆန္ရံုမဆူတတ္။
"ေမေမ.....ေဇကအိပ္တုန္း"
"ေၾသာ္...... ညီညီလား။ ဒုကၡအိုးေလး။ ေဇ့ကိုအိပ္ခိုင္းလိုက္ၪီး။ သြားႏိႈးမေနနဲ႔ေနာ္။ ညကသူပင္ပန္းထားတာ"
