"ကိုသက္ထင္နဲ႔နင္နဲ႔ကဘာေတြလဲ"
ရုတ္တရက္ႀကီး ညီညီ့ေရ႔ွေရာက္ခ်လာၿပီး ေမးတဲ့ေမးခြန္း။ ထာဝစဥ္ေရႊ့မ်က္လံုးမ်ားသည္ အတန္အသင့္က်ယ္ေနၿပီး မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးထား၏။ ရန္ေဆာင္ၿပီးေမးလာသည့္ေမးခြန္းတစ္ခုက ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္နဲ႔ေမးလာတာလဲမသိ။
"ဟမ္"
"နင့္ကိုဘာလို႔ ကိုသက္ထင္အနားမွာ ေတြ့ေတြ့ေန ရတာလဲလို႔ ေမးေနတာ"
ျပန္ေျဖစရာစကားလံုး ရုတ္တရက္ရွာမရတဲ့အခါ အတန္းတြင္းမ်က္လံုးေလးေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ လူေတြသူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနၾကတာ။ ေရာင္စဥ္ေတာင္ပါေသးသည္။ သူ ဘာ... ဘာေျဖရပါ့မလဲ။
"ဟဲ့ ေျဖေလ။ နင္အူေၾကာင္ေၾကာင္မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ ကိုသက္ထင္ကဘာလို႔နင္နဲ႔အရမ္းအေနနီးေနတာလဲလို႔"
ဘယ္လိုေမးခြန္းေတြလာေမးေနတာလဲ။ ဘယ္လိုထင္ျမင္စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔မလို႔ ခုလိုႀကီးၾကက္သီးထစရာေကာင္းေအာင္ေမးေနရတာလဲ။
"ဘာေတြလာေမး"
"ဟင့္ ၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ။ ညေနတိုင္း ကိုသက္ထင္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကားတစ္စီးတည္းအတူပါပါသြားတာငါျမင္တယ္။ မလိမ္နဲ႔ေနာ္"
ညီညီမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"ငါကဘာေျပာရေသးလို႔ ဘာကိုလိမ္ရမွာလဲ။ ငါက ကိုသက္ထင္နဲ႔ခင္လို႔ေတာင္မရဘူးလား"
"ခင္လို႔...ဟုတ္လား။ အဟက္ဟက္ ရယ္ရတယ္။ ကိုသက္ထင္က နင္နဲ႔ခင္တယ္ဟုတ္လား။ နင္ေျပာရဲတယ္ေနာ္"
ညီညီ့လက္သီးဆုပ္ေလးေတြတင္းသြားသည္။ တန္ရာတန္ရာေတာ့ျပန္ေျပာရမည္။
"နင္က ကိုသက္ထင္ကိုေစာ္ကားလိုက္တာပဲ"
ညီညီေလသံတစ္မ်ိဳးေျပာင္းေျပာေတာ့ ဒင္းမ်က္ႏွာရိပ္ေတြေျပာင္းသြားသည္။
"ငါ ဘာေစာ္ကားလို႔လဲ"
"အစ္ကိုက ခ်မ္းသာတဲ့လူကိုမွကြက္အဖက္လုပ္တဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ နင္ပဲေျပာတာေလ ငါက အစ္ကိုနဲ႔ခင္လို႔မရဘူးဆို။ အဲ့တာအစ္ကိုကို
အဆင့္အတန္းခြဲျခားတဲ့သူလို႔ေျပာလိုက္တာေပါ့"
