သက္ထင္အေလးအနက္စဥ္းစားၿပီးေနာက္မွာ ရင္နာနာနဲ႔ ညီညီ့ကိုစြန္႔လႊတ္ဖို႔ေရြးျခယ္ခဲ့သည္။
သက္ႏွင္းေျပာသလို တာဝန္မဲ့တဲ့ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္မျဖစ္ေအာင္ ေရာင္စဥ့္ဘက္ကို စဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ထိုညကကိစၥအတြက္ အရင္ေတာင္းပန္ကာ ေရာင္စဥ့္ဘက္ကျဖစ္ခ်င္သည့္ သေဘာထားကိုေမးခဲ့သည္။ ထိုကိစၥအတြက္ သက္ထင္တို႔အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေနြးခဲ့ရသည္။ ေရာင္စဥ္ကေတာ့ တည္တည္တံ့တံ့။
"ခုေခတ္မွာ တစ္ညအတူအိပ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွမထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး ကိုသက္ထင္။ ေရာင္စဥ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲသိတဲ့ကိစၥျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏႈတ္လံုရင္ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ။ ကိုသက္ထင္ဘက္က အျပစ္မရိွသလိုခံစားရၿပီး တာဝန္ယူတာေတြမလိုပါဘူး။ ေရာင္စဥ့္ေပၚမွာ ေျခရာလက္ရာလည္းမက်န္ခဲ့ဘူးေလ။ အဲ့ညကအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးေျခခ်ဳပ္မိသြားတာမ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေရာင္စဥ္တို႔ ထပ္ေဆြးေနြးစရာမလိုဘူးထင္တယ္။ မေတာ္တဆျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္တစ္ဲုသာသာပါပဲ။ ေနာက္ကိုဘာကိစၥအေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေရာင္စဥ္တို႔မေတြ့ၾကရေအာင္ပါ"
ေရာင္စဥ္သည္ ဘာမွမျဖစ္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ေသာ္လည္း စကားသံမ်ားတြင္ ဝမ္းနည္းၿပီးမခံမရပ္ႏိုင္မႈမ်ားပါဝင္ေနခဲ့သည္။ ခိုင္မာသေယာင္ျပေနေပမယ့္ ေရာင္စဥ့္စိတ္ေတြၿပိဳလဲေနတာ သက္ထင္ျမင္ေနရသည္။ သူ႔အေပၚမွာ သက္ထင္ ဘာစိတ္မွမရိွေတာ့သည့္တိုင္ ခါးခါးသီးသီးမုန္းေနတာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။ တစ္ခ်ိန္က ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးသူမို႔ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အေပၚအားတံု႔အားနာျဖစ္ရၿပီး ခုလိုႀကီးယတိျပတ္ျငင္းေတာ့ သက္ထင္ခံရခက္ျပန္ပါ၏။
ထိုညကကိစၥကို ေရာင္စဥ္က ေခတ္လူငယ္ပီပီ အေသးအမႊားကိစၥလို႔ေတြးေပမယ့္ ကိုယ္ကမွစိတ္မလံုတာ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလံုတာက အႀကီးမားဆံုးေျခာက္လွန္႔မႈပင္။
ကိုယ္ကအမွားလို႔ေတြးမိေပမယ့္ နစ္နာသူကမေတာ္တဆတဲ့။ သက္ထင္ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ညီညီ့ဆီျပန္သြားရေအာင္လည္း ပိုၿပီးေတာင္လိပ္ျပာမလံု။ ကိုယ္ကသာသူ႔ကိုစြပ္စြဲ ကိုယ္ကသာသူ႔ကိုသဝန္တို ကိုယ္ကသာသူ႔ကိုသမုတ္ေနတာ ညီညီက ကိုယ္ကလြဲရင္စည္းေစာင့္တာကိုယ္အသိဆံုး။ ခုေတာ့ ကိုယ္ကအရင္ ေဖာက္ျပန္သူျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ညီညီနဲ႔ကိုယ္နဲ႔မထိုက္တန္ဘူးလို႔ေတာင္ထင္လာသည္။
