VIP ခန္းတြင္ လူေတြအံုေနဆဲ။
ကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနသည့္ လူနာတစ္ေယာက္သည္ ႏွစ္ရက္ၾကာသည့္တိုင္သတိမရေသးေပ။ ဆရာဝန္ကအေျခအေနေကာင္းေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ဆိုတာေၾကာင့္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေစာင့္ေနၾကရသည္။ မိဘႏွစ္ပါးေရာ အဖြဲ႔ဝင္ေတြကပါ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။
အျဖဴေရာင္ေဆးရံုဝတ္စံုဝတ္ဆင္ထားရာ ကိုယ္လံုးေလးက ရက္ပိုင္းအတြင္း ပိုပိန္လွီသြားသည္။ ေဝဒနာကိုခံစားလာရတာ တစ္ႏွစ္နားကပ္ေနၿပီတဲ့ေလ။ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးဆိုတာ အရိုးသာသာ။
"အန္တီ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္လိုက္ပါ့မယ္။ အိမ္ကိုျပန္နားပါၪီး"
"ဒါဆို သားကိုၾကည့္ေပးထားပါၪီး။ သတိရလာရင္ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ။ ျဖစ္သြားသမ်ွကိစၥေတြအတြက္သာ ကြၽန္ေတာ္ကပဲေတာင္းပန္ပါတယ္"
အန္တီက အခန္းအတြင္းက မန္ဘာေတြအားလံုးကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္သည္။ အျပစ္တင္သည့္မ်က္လံုးမ်ားေတာ့မဟုတ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္ေနမွာလည္းမဟုတ္ေပ။
"မဟုတ္တာကြယ္။ မန္ဘာေတြကိုေျပာျပမထားမိေတာ့ သူတို႔လည္းဘယ္သိပါ့မလဲ။ ညီညီ့ကိုသာ ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ေနေပးပါေနာ့္"
"ဟုတ္"
ထို႔ေနာက္ CEO ေဒၚေမရည္ခ်ိဳ ျပန္သြားသည္။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုးေန့မနားညမနား ကုမၸဏီပစ္၍ အနီးကပ္ျပဳစုတာျမင္ရတာ သူ႔သားထပ္အေရးႀကီးတာဘာမွမရိွသေယာင္။ ျမန္မာျပည္က အေဖျဖစ္သူလည္း ခ်က္ခ်င္းကိုေရာက္ခ်လာသည္။
ဒယ္ဟိုတို႔လည္း လူလဲနဲ႔လူနာေစာင့္ေပးရသည္။ အေရးထဲ ေဇ့ကို ဆက္သြယ္မရတာ ႏွစ္ရက္ရိွၿပီ။ အိမ္မွာလည္းမရိွ။ အိမ္လည္းျပန္မလာဘဲ ဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ ေဇေရ။ Eagle က မင္းကိုလိုအပ္ေနတယ္ကြ။
"Hyung.... Eagle Hyung က ႏိုးလာမွာပါေနာ္။ အဟင့္ဟင့္"
ေယာင္းမင္းဆို Eagle လဲက်သြားတယ္ဆိုကတည္းက သူ႔ေၾကာင့္ပါဆိုၿပီးအငိုမျပတ္။ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔အရင္ထြက္သြားေပမယ့္ လဲက်သြားတယ္လည္းဆိုေရာ အေျပးျပန္ေရာက္ခ်လာတာ။ အေစာႀကီးကတည္းက စိတ္ထိန္းလိုက္ပါေတာ့လားကြာ။ ခုလိုေတြလြန္ကုန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္ေကာင္းလို႔လဲ။
