ယေန့ ရာသီဥတုသာယာ၏။
မိုးသားျပာျပာတြင္ ေနလံုးႀကီးဆိုတာ ရဲရဲေတာက္ေနသည့္အျပင္ တိမ္ေတြ တစ္စိုးတစ္စိမွမရိွတာေၾကာင့္ ေသေသခ်ာခ်ာတံျမက္စည္းလွဲထား
သည့္ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလို ေျပာင္သလင္းခါေန၏။
ေလထုဆိုတာလည္း မတိုက္ေကာင္းတဲ့အရာလိုပင္ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ။
ေဆာင္းတဲ့ေလ ဘယ္သူကယံုပါ့မလဲ။
လည္ပင္းေပါက္ ၾကယ္ေစ့စြန္းနားကိုကိုင္ၿပီး ညီညီ ပူလို႔ ဟစိဟစိခပ္ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္သည္။
ေက်ာင္းကတက္ခါနီးၿပီ။ ညီညီ့ေခါင္းထဲေရာက္ေနတာ တစ္ခုပဲရိွသည္။ ေန့ခင္းေက်ာင္းတက္တက္ခ်င္း ဂီတခ်ိန္မွာ သူဆိုႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာကိုပင္။ သီခ်င္းကေတာ့ ေရြးထားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ညက သက္ႏွင္းကိုဆိုျပတဲ့သီခ်င္းေတာ့မဟုတ္။
ဂီတာၾကမ္းၾကမ္းတီးၿပီးဆိုရတဲ့သီခ်င္းကိုေရြးထားသည္။ သီခ်င္းကေအးေနရင္ဘယ္ေလာက္ပဲ မူရင္းစည္းစနစ္က်က် ဆိုေနေန "ဒီသီခ်င္းေလာက္ကေတာ့ငါတို႔လည္းဆိုတတ္တာေပါ့။ သူ႔လိုတတင္တင္တီးတာေလာက္ေတာ့ ငါတို႔လည္းတီးတတ္တာေပါ့" စသျဖင့္ စသျဖင့္ လာၪီးမွာ။
တကယ့္အၾကမ္းစားႀကီးတီးျပရင္လည္း နားကေလာလိုက္တာဘာေတြတီးေနတာလဲ ေလ်ွာက္တီးေနတာလား မ်ိဳေတြလာၪီးမွာ။ ဒါေၾကာင့္ တီးသင့္သေလာက္ တီးၿပီးဆိုရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရြးထားသည္။
"Eternal Gosh" ရဲ့ "မိုးမခအိပ္မက္ခရမ္းျပာ"တဲ့။
ညီညီ့အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းေတြထဲကတစ္ပုဒ္ေပါ့။
အမွန္ဆိုေလ ခုခ်ိန္မွာညက အစ္ကိုနဲ႔အတူထမင္းစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ ျပန္ခါနီးသူ႔ကိူၿပံဳးျပသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီးေပ်ာ္ေနရမွာ။ ခုေတာ့ အဲ့အေၾကာင္းေတြမေတြးအား။ ေန့ခင္းက်တလြဲမလုပ္မိေအာင္ကိူပဲ အာရံုထားေနရသည္။
"ေက်ာင္းစူံညီမွာဆိူခြင့္ရဖို႔ေလးအတြက္နဲ႔တင္ ဆိုမျပနဲ႔။ နင္နဲ႔ေတြ့ေနရသမ်ွကာလပတ္လံုး နင့္ကိုထပ္အထင္မေသးရဲေအာင္ ဆိုျပလိုက္"တဲ့။ ညက သက္ႏွင္းရယ္ေျပာသြားတာ။ ဟုတ္တာေပါ့။
