"ဒုန္း"
တံခါးေစာင့္ပိတ္သံတစ္ခုႏွင့္အတူ ေဇ စိုးရိမ္သြားသည္။ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီးခ်င္း တစ္မဟုတ္ခ်င္းေရာက္ခ်လာသည့္ သက္ထင္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူရည္းစားႏွစ္ေယာက္ စကားလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာပါေစရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ အျပင္ဘက္ထြက္ေပးလိုက္တာ မွားၿပီထင္သည္။ အိမ္ကိုေဒါသတႀကီးႏွင့္ေရာက္ခ်လာသည့္ သက္ထင္ရဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ညီညီ့စိတ္အေျခအေနပိုဆိုးသြားရင္ ေဇ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္။
အိမ္မွာျဖစ္ေန၍ တျခားသူေတြလည္းရိွေနေသးတာေၾကာင့္ ဆင္ျခင္သင့္တာဆင္ျခင္ဖို႔ပဲ ေဇေမ်ွာ္လင့္သည္။
"ညီ့ကို ကိုယ္ဘာေျပာထားလဲ"
"ဘာကိုလဲ ကိုရ"
မဆိုင္းမတြေရာက္ခ်လာၿပီး မႏိုးေသးသည့္ ညီညီ့ကိုအတင္းႏိႈးကာ ေမးသည္။ ဘာေမးမွန္းမွမသိတာ ဘာကိုေျဖရမွာလဲ။ အိပ္ေရးမဝရတဲ့အထဲကို။
"ညီ ကိုယ္ေျပာတာေတြေမ့သြားတာလား။ ညီ့ဘာလို႔ ေဇသုခနဲ႔အတူတူအိပ္တာလဲ"
ညီညီအေၾကာင္းရင္းသိလိုက္ၿပီ။ ေဇနဲ႔အိပ္တာကိုေျပာေနတာပဲ။
"ဘာလို႔လဲ ကိုရ။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းမွာ မန္ဘာေတြနဲၾကပ္ေနလို႔ ဒီမွာလာအိပ္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အဲ့တာဆို ဟိုတည္မွာတည္းခိုင္းလိုက္ေလ။ ဒါဆိုမၾကပ္ေတာ့ဘူးမလား"
"ဘာလို႔တျခားသြားတည္းခိုင္းရမွာလဲ။ အဓိပၸါယ္မရိွတာ။ ကိုယ့္အိမ္ရိွေနတာ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲတည္းရမွာေပါ့။ ကို မဟုတ္တာကိုျပႆနာမရွာနဲ႔ဗ်ာ"
သက္ထင္ရႉးရႉးရွဲရွဲျဖစ္ကာ အိပ္ရာေပၚကညီညီ့ေဘးေရာက္ခ်လာသည္။ ကို႔မ်က္ႏွာေပၚက ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ေဒါသမ်ားကိုမျမင္ခ်င္၍ ညီညီမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
"ေအး အဲ့တာဆို ဟုတ္တာကိုပဲျပႆနာရွာမယ္။ကိုယ္ကေတာ့ မေန့ကတည္းက မိႈင္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ျပန္သြားလို႔ တစ္ညလံုးစိတ္ပူၿပီးအိပ္လို႔ေတာင္မရဘူး။ ခုမနက္မွဖုန္းဆက္ၿပီးေမးမလို႔ကို ၾကားရတဲ့သတင္းက ရင္ဝကိုေဆာင့္ကန္လိုက္သလိုပဲ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက တျခားသူနဲ႔အတူအိပ္ေနတာတဲ့ေလ"
