"မင္းတို႔ရဲ့ ရပ္ကြက္ထဲ ဇိုးဘဲေတြ သိပ္ေပါလို×××
ခါးၾကားထဲဓားထိုးၿပီးေတာ့ မင္းဆီလာခဲ့မလို႔×××
အိမ္ေရ႔ွထြက္ခဲ့ပါေတာ့×××မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ငါေငးဖို႔×××"
စာသင္ခန္းထဲ ညီညီ့သီခ်င္းသံသည္ စည္းခ်က္ညီညီပ်ံ့လြင့္လ်က္ရိွသည္။ ကိုယ္ကလြဲ၍လည္း စာသင္ခန္းတစ္ခန္းလံုး လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနၾကလ်က္။
သင္ပုန္းဖ်က္တဲ့သူဖ်က္ တံျမက္စည္းလွဲတဲ့သူလွဲ စကားေျပာတဲ့သူေျပာနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဘဝ၏ သရုပ္ပံုသည္အသက္ဝင္ေနသည္။
ညီညီကေတာ့ ကိုယ့္ခံုမွာကိုယ္ ေအးေဆးထိုင္ၿပီး သီခ်င္းေလးညီးေနသည္။ လက္တစ္ဘက္က ခံုကိုေခါက္ က်န္တစ္ဘက္က ခံုေလးပုတ္ကာ
တစ္ကိုယ္စာၾကားႏိုင္ရံု သီခ်င္းညီးေနရတာ ညီညီ့အတြက္ စိတ္အေအးခ်မ္းဆံုးအလုပ္။
ေအးခ်မ္းရေအာင္လည္း ရင္ထဲကို ဂီတထည့္ထားတာ။ ဂီတဆိုတာကေလ ခံစားတတ္ရင္ သိပ္ကိုရသေျမာက္တာ။ ဒိုေရမီဖာဆိုလာတီ နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေတးသြားသံစဥ္အနိမ့္
အျမင့္ေတြဟာ ညီညီ့အဖို႔ အေကာင္းဆံုးအေဖာ္ပဲ။ ကိုယ့္မွာ ပ်င္းတဲ့အခ်ိန္ရယ္လို႔မရိွဘူး။ လုပ္စရာမရိွတဲ့အခ်ိန္ဆို သီခ်င္းဆိုေနလိုက္တာပဲ။
သီခ်င္းဆိုတာကလည္း ဆိုတတ္ၪီးမွကိုး။ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ပါၿပီး အသံထြက္တတ္တိုင္း သီခ်င္းျဖစ္လာတာမဟုတ္ေလ။ စိတ္အပန္းေျပေအာင္ သီခ်င္းဆိုၿပီးေျဖတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့အသံကလည္း သူမ်ားနားထဲ ၾကားသာနာသာရိွၪီးမွ။ သူမ်ားမၾကားရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အသံကိုယ္ျပန္ၾကားၿပီး ကိုယ့္စိတ္ေအးခ်မ္းတာေပါ့။
ညီညီက သီခ်င္းဆိုတတ္ခ်င္လို႔ ေဖေဖတို႔ကို Vocal Training Class တစ္ခုေပးတက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ေဖေဖတို႔ကလည္း ဝါသနာကိုေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးပါသည္။ အခုဆို ဂီတာလည္း ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တီးတတ္ၿပီ။
စႏၵယားလည္း တီးတတ္ၿပီ။ တေယာတီးဆက္သင္ေနသည္။ တူရိယာဆိုတာနဲ႔ ညီညီကအကုန္တီးတတ္ခ်င္တဲ့ေလာဘက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိန္းေအာင္းခဲ့တာ။ ဆႏၵေတြမ်ားေနေတာ့ "ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္"လိုမျဖစ္ေအာင္လည္း တစ္ႏွစ္ကိုတစ္မ်ိဳးေစာက္ခ်သင္ခဲ့တာ ခုဆိုရည္မွန္းခ်က္ေတြအေတာ္ျပည့္လုခဲ့ေပၿပီ။
