"ေဒါက္ ေဒါက္"
"မမေလး ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကားအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီတဲ့"
အိမ္အကူမေလး မိခိုင္အသံသည္ ကြၽန္းတံခါးခ်ပ္ႀကီးကိုေက်ာ္၍ မွန္တင္ခံုေရ႔ွက ေရာင္စဥ့္နားထဲ ပီပီသသေရာက္လာသည္။
"အင္း အင္း ခဏေနဆင္းလာမယ္လို႔"
အခန္းအျပင္မွာ မိခိုင္ကိုမျမင္ရေသာ္လည္း ေအာက္သို႔ျပန္ဆင္းသြားၿပီဆိုတာ သိပါသည္။
အမွန္ေတာ့ ေရာင္စဥ္ ေက်ာင္းသြားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ ဆက္တိုက္လာေနတဲ့ ဖုန္းေတြေၾကာင့္ ေအာက္ဆင္းမလာအားေသးတာ။ ဖုန္းလာတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ့္ကိုဂုဏ္ျပဳစကားေတြ ေျပာေပးၾကတဲ့ဖုန္းေတြေလ။
ပရိတ္သတ္ေလာက္ဆို မကိုင္ဘဲထားလို႔ရေသးသည္။ ခုက တကယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ မကိုင္လို႔ကမရ။ အိမ္ဖုန္းကိုဆက္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳၾကပါေတာ့လား။ ဘယ္ႏွယ့္ သူမ်ားကိုယ္ပိုင္ဖုန္းကိုပဲတြင္တြင္ဆက္ေနၾကတာလဲ။
ကိုယ့္ရဲ့ပထမဆံုးရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား Red carpet Show မွာကတည္းက ျပဳျပီးသားလူေတြကလည္း ဖုန္းနဲ႔ထပ္ျပဳလို႔ျပဳ။ တမင္အေၾကာင္းရွာၿပီး ဖုန္းဆက္တဲ့သူေတြဆက္။ မိဘအခ်င္းခ်င္း မိတ္မပ်က္ေစခ်င္လို႔သာ တခ်ိဳ႕ထိကပါးရိကပါးစကားေတြကို လ်စ္လ်ူရႈထားတာ။
အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ့သားေတြႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့ စကားေတြမ်ား ရဲတင္းၿပီး တခ်ိဳ႕ဆို လြန္ကဲလိုက္တာမွ။ ဒါေတာင္ ေရာင္စဥ့္လိုအေနတည္တဲ့လူျဖစ္တာရယ္ ဒယ္ဒီရဲ့အရိွန္အဝါေၾကာင့္ရယ္ေၾကာင့္ ပိုဆိုးတဲ့စကားေတြထြက္မလာတာ။ လူကံုထံရဲ့သားသမီးေတြဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္း အနည္းအမ်ားလူသိမ်ားတဲ့ ရုပ္လွလွေလးေတြဆိုရင္ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္လို႔ရတယ္ထင္ေနပံု။
ထင္မွာပါေလ။ အႏုပညာေလာကမွာ ေနရာဖယ္မေပးခ်င္ၾကတဲ့လူေတြ၊ အသစ္အဆန္းေတြဆိုေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔ ဝန္ေလးတတ္ၾကတဲ့သူေတြေၾကာင့္ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေလာကက မတိုးတက္ေနတာ။ တစ္ခါလာလည္းဒီလူ တစ္ခါလာလည္းဒီလူနဲ႔ ပိတ္ကားႀကီးထက္မွာ မရိုးႏိုင္ေအာင္ရိွေနတဲ့မ်က္ႏွာေဟာင္းေတြမွ အရည္အခ်င္းရိွတယ္ထင္ၾကတာေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရည္အခ်င္းရိွတဲ့မ်က္ႏွာသစ္ေလးေတြက အႏုပညာထဲေရာက္ဖို႔ ေဘးလမ္းေတြရွာရေတာ့တာေပါ့။
