"ညီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မ်က္ႏွာကလည္းမႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ရိုက္ကြင္းကၿပီးၿပီလား"
"မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ Scene က်န္ေသးတယ္။ ေရကူးကန္ထဲရိုက္ရမွာ"
"ေအာ္ .... ကို တစ္ေယာက္တည္းလား"
ကိုကသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ေျပာရေတာ့မည့္ပံုျဖစ္သြားသည္။
"မဟုတ္ဘူး ႏွစ္ေယာက္။ ခုနကနမ္းရတာကေလ ဘာသေဘာမွမပါဘူးေနာ္ ခ်စ္။ ေနာက္ရိုက္ရမယ့္အခန္းကလည္း ေရကူးကန္ထဲမွာ ရိုတဲ့အခန္းမို႔လို႔ ဟို.... ညီကိုမၾကည့္ေစခ်င္ဘူးကြာ။ ညီ ေဇနဲ႔ ျပန္လိုက္ပါ့ေတာ့လား။ ညီ့ေရ႔ွမွာ သူမ်ားကို ဖက္လိုက္နမ္းလိုက္လုပ္ေနရတာ ကိုယ္အဆင္မေျပဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဒီကားကိုေလ်ာ္ေၾကးေပးၿပီး ထြက္ပစ္ခ်င္တယ္"
"ထြက္ေတာ့မထြက္ပါနဲ႔။ ျပန္ေစခ်င္ရင္ ညီျပန္ပါ့မယ္"
"အင္း ..... ကိုယ့္အခ်စ္က ဒီလိုနားလည္ေပးလို႔သာေပါ့။ ေနာက္ကိုဆင္ျခင္ပါ့မယ္ေနာ္။ ဒီလိုဖက္လွဲတကင္းအခန္းေတြပါတဲ့ ဇာတ္ကားေတြထပ္လက္မခံေတာ့ဘူး"
ကို႔စကားေတြက ညီညီ့ကိုဝမ္းမသာေစပါ။ အေပြ့အဖက္ေလာက္ကိုလည္း ညီညီသဝန္မတိုပါ။ အခ်စ္ကားျဖစ္ျဖစ္ အမုန္းကားျဖစ္ျဖစ္ အေပြ့အဖက္ဆိုတာကေတာ့ပါၾကတာခ်ည္း။ ကို႔အတြက္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္လို႔သာ "ညီသဝန္မတိုပါဘူး။ စိတ္ခ်လက္ခ်ရိုက္"ေျပာရတာ တကယ္တမ္းညီညီ့ရင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးသဝန္တိုပါသည္။
ကိုယ့္အေပၚမွာတကယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ ကို႔အခ်စ္ေတြကိုျမင္ေနရလို႔သာ ႏွလံုးတစ္ဝက္ေအးႏိုင္တာ။
အထူးသျဖင့္ ညီညီ့ထက္အရင္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ညီညီ့ကိုေတာင္ေျပာျပဖူးတဲ့၊ ကိုယ့္အေရ႔ွမွာ အစ္ကို႔ရဲ့ခ်စ္တတ္မွဴႀကီးကို ခဏခဏျမင္ရေစခဲ့တဲ့သူနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ့ဆံုၿပီး ဒီလိုအခ်စ္အခန္းေတြ ရိုက္ကူးေနတာကို ညီညီကၿပံဳးၿပံဳးေလးၾကည့္ၿပီး " ဒါအလုပ္သေဘာအရနမ္းတာ။ ငါဘယ္လိုမွမခံစားရဘူး။ ငါ့ခ်စ္သူက ငါ့ကိုပဲခ်စ္တာ"လို႔ေတြးေနမယ္ထင္လို႔လား။
