Elf...ka?

Rozdział 1, Las, las naokoło...

Czy mieliście kiedyś wrażenie, że przejechał po was czołg? Ja miałam. Ale pewnie tak właśnie czują się ci wszyscy, którzy zebrali stanowczo za dużo obrażeń na metr kwadratowy ciała. Mnie, o ile dobrze pamiętam, potrąciło jakieś auto, gnające z zawrotną szybkością przez wieś. Spędzałam u dziadków wakacje i pewnego wieczoru poszłam do sąsiadki po mleko na śniadanie. Ponieważ nie było chodników na tym krańcu świata, szłam skrajem asfaltówki. A potem nastąpił horror w parze z tragedią. Samochód jak świecąca oczami bestia z bajki wypadł zza zakrętu i mnie rozmazał po drodze. Z mojego niezbyt wyraźnego wspomnienia (i jakże ja się cieszę, że nie pamiętam wyraźnie tego koszmaru), maszyna uderzyła mnie z ogromną siłą i szybkością, miażdżąc mnie i wyrzucając w powietrze, jakbym nic nie ważyła. Samego upadku nie pamiętałam prawie w ogóle.

Kiedy odzyskałam przytomność, całe moje ciało było obolałe, a w powietrzu unosił się zapach krwi. Zostawiono mnie na poboczu?! – uderzyła mnie okropna myśl. Nie no, dlaczego ja się właściwie nad tym zastanawiam? To dość logiczne, ten kierowca nie przestrzegał prawa, jechał za szybko i mnie zabił (to znaczy – prawie zabił, bo jeszcze sobie dogorywałam na poboczu), i spróbował uciec od konsekwencji tego czynu.

Jednak czas mijał, ból stawał się mniejszy, a ja nie przeniosłam się do świata umarłych. Co było dziwne, chociażby z powodu intensywności zapachu krwi wokół mnie. Skoro zostałam potrącona i czułam krew, znaczy że mnie rozerwało w którymś miejscu, jak starą szmatkę. Jakieś złamanie otwarte... Tyle że... w takim razie, jakim cudem ja wciąż żyję? Czy nie powinnam się do tej pory wykrwawić? Albo stracić przytomności z upływu krwi?

Te pytania zaciekawiły mnie tak bardzo, że aż zapomniałam umierać. Nawet otworzyłam oczy. To był i nie był dobry pomysł. Był, bo zauważyłam, że jest już dzień i ku mojemu zaskoczeniu, nie leżałam na poboczu drogi, biegnącej przez wioskę moich dziadków.

A nie był ponieważ... leżałam pośrodku masakry i ta krew, którą wyczułam, po prostu nie była moja. Nie była też świeża, zdążyła już pociemnieć i zgęstnieć, ale dopiero po otworzeniu oczu zdałam sobie sprawę, że zapach wokół mnie najbardziej przypomina rzeźnię. A tuż obok mnie leżała sobie odcięta ludzka głowa z wybałuszonymi oczami i ze spuchniętym językiem wywalonym z ust.

Zerwałam się na równe nogi, ale straciłam równowagę, poślizgnęłam się na mokrej od posoki ziemi i upadłam. Zrozumiałam, że panika to nie najlepszy pomysł na wydostanie się stąd i należy zachować spokój. To tylko zmarli – przekonywałam samą siebie, żeby nie wrzeszczeć – Nie należy się ich obawiać. Tylko żywych. A jeśli krzyknę, to mogą przyjść ci, którzy to zorganizowali. Albo padlinożercy na ucztę.

Powoli podniosłam się na czworaka i rozejrzałam dookoła. Brudne od krwi włosy odgarnęłam z twarzy i dokładnie zobaczyłam pole bitwy. Kilkadziesiąt rozczłonkowanych ludzkich ciał, leżało dookoła mnie na gruntowej drodze w lesie. Były też zwłoki koni oraz dwa połamane i żarzące się niewielkim płomieniem wózki.

Ostrożnie stanęłam na nogi i... a... tak... Zdecydowanie przybyło mi wysokości.

CO?!

Szybko spojrzałam po sobie i upadłam z powodu zawrotu głowy. Nie byłam sobą! Zupełnie! I nawet nie byłam dziewczyną! Tylko mężczyzną!

Koszmar! Co to ma być?! Co się stało?!

Rozejrzałam się, ale w lesie nic się nie zmieniło, więc... chyba nie krzyczałam na głos...

Spojrzałam na swoje dłonie. Brudne od ziemi i krwi, i większe niż poprzednio, ale szczupłe oraz proporcjonalne do mojego... nowego... ciała? Cóż, załóżmy że na razie... ugh... moje.