Elf...ka?

Rozdział 31, Dopasowywanie...

Velyth zaklął w najgorszych uczuciach, ponieważ tak paskudnie obrażono jego sztukę władania bronią, nadając jej „poziom trudności – łatwy" i to w trybie szkoleniowym!

Zerknął na Lex, który wciąż cichutko chichotał nie mogąc nawet wstać z podłogi, na którą się zsunął.

Ciemnemu wciąż nie mieściło się w głowie to, co stało się w pokoju. W jednej chwili Lex klękał na podłodze, na czerwonej płycie, a w drugiej już krzyczał krótko i rozdzierająco, wstrząsany drgawkami. W którejś chwili, dokładnie nie zauważył kiedy, wciąż walcząc z dziwnymi stworzeniami, nastąpił dziwny trzask i na podłodze leżały już dwa jasnowłose ciała. Potem obydwie złotowłose postacie zdołały się jakoś podnieść, dopełznąć do drzwi i je jakoś otworzyć, co pozwoliło całej trójce uciec.

Kiedy usłyszał słowa jasnego o zielonych oczach, dopiero wtedy tak naprawdę przyjrzał się Lex i zobaczył, że... że on jest nią! Smukłą i delikatną jasną. Gdyby nie jej niebieskie oczy o unikalnym wyrazie, nie uwierzyłby, że jest tym samym młodym, który bił się i zaprzyjaźniał z więźniami z celi oraz palił z hrabią. Za to jej opowieść wyjaśniała, dlaczego Lex czasem zachowywał się tak dziwnie. Przecież żyć, jako dwie dusze zamknięte w jednym ciele, zwłaszcza o odmiennej płci, musi być naprawdę trudno.

- Nie wiem jak wy, ale ja idę do domu – Lex w końcu zdołała opanować chichot i wstać. Koszula z czarnego materiału podkreślała jasność jej skóry i złoty odcień włosów spływający na ramiona. Ciemny z trudem odwrócił spojrzenie od jej zgrabnych nóg.

- Byś chociaż skoczyła do domu i mi coś do ubrania przyniosła... – zaczął ten drugi jasny, którego nazywała bratem. Wyglądał niemal identycznie z dawnym Lex, ale wyraz twarzy i oczu miał inny, nie wspominając już o ich jasnozielonym kolorze. Wyglądał... zupełnie jak to odbicie w szybie pałacu hrabiego.

- Aha, na pewno, będę jak ten gołąb pocztowy biegać tam i z powrotem. Lepiej choć ze mną.

- Jeszcze czego! Nago biegać przez miasto!

- A kto ciebie na tych pustych ulicach będzie oglądał? Ale jeśli tak... – niebieskie oczy zwróciły się w jego stronę – Velyth, pójdziesz z nami? Jako jedyny z nas masz broń, a tu co kamień to wąż, zębata jaszczurka albo jakieś inne, głodne paskudztwo.

Nie miał siły by odmówić tym oczom, które za każdym razem przeszywały go spojrzeniem na wskroś i widziały dosłownie wszystko.

***

Doszliśmy do domu wesołą kompanią, dzieląc jeden zestaw ubrań na troje. Ja w koszuli, Vel w butach i szortach (jego broń nijak nie może uchodzić za odzież), a mój nabyty brat w spodniach Velyth, które ten szczodrze i bez próśb, sam zaproponował. Reo chciał z dumą dziedzicznego szlachcica odmówić, ale zobaczył moją minę za plecami ciemnego i natychmiast przestał stroić fochy, przyjął gacie i się ubrał.

W domu natychmiast zajęłam łazienkę i z pewnym zaskoczeniem odkryłam, że nie miałam racji. Coś tam było, ale było tego tak mało, że w zasadzie trzeba tego było szukać na dotyk. Nie mniej jednak ucieszyłam się, to trochę, to jednak więcej niż nic.Generalnie mój obraz przedstawiał się tak: wysoka, szczupła blond piękność, prawie bez biustu i bioder, za to z wąską talią osy. To można odhaczyć z listy marzeń. Cycków, jak piłki plażowe nigdy nie chciałam, wierząc, że sztuka uwodzenia w nich nie leży. Teraz pozostało mi jeszcze znaleźć Księcia z Bajki i spędzić resztę długiego, elfiego życia w jego ramionach. Gdyby tym Księciem okazał się Velyth, nie miałabym nic przeciwko. Piękny, dobry (gdyby nie był, dawno by mnie zabił), bystry, odważny... czegóż chcieć więcej?