Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 3

Wat vooraf ging:

Door een klap die ik voelde op mijn wang werd ik geschrokken wakker. Voor even was ik vergeten waar ik was en wat er was gebeurd. Maar toen ik mijn broer Ismael achter papa zag staan, wist ik heel goed wat er ging gebeuren.

'Yallah Ismael, help me.' zei baba..

_____________________________________

PP AMAL

Ik zag mijn broer achter mijn vader... Ik keek hem met betraande ogen aan. Waarom kwam hij nooit voor me op, zoals elke oudere broer? Waarom haatte hij me zo erg? Sinds mijn zestiende was Ismael helemaal veranderd. Het leek alsof je de lieve Ismael weg nam en een andere ruwe Ismael op de plaats deed. Hij deed zijn armen op elkaar en keek stil naar me toe. 'Ismael alsjeblieft, ik ben je zus help me.' smeekte ik hem huilend. Hij keek weg. Ik begon nog harder te huilen.

'Papa, alsjeblieft! Ik ga het niet meer doen! Straf me op een andere manier maar niet op deze.' smeekte ik huilend.  'Bind haar vast!' beval hij Ismael. 'Alsjeblieft Ismael! Ik ben je kleine zus! Help mij!' riep ik hem smekend. Hij staarde me stil aan en op een gegeven moment had ik het gevoel dat hij medelijden met me had. 'Ismael! Waar wacht je op, bind haar vast!' riep papa weer. Mijn hoop in Ismael smolt alweer als sneeuw voor de zon. De lieve blik in zijn ogen veranderde weer in een lege en zwarte blik. Hij kwam naar me toe, deed mijn schoenen uit en bond me vast. Ik keek met tranen in mijn ogen naar hoe hij me vast bond. 'Ismael alsjeblieft.' fluisterde ik zachtjes en legde mijn hand op zijn hand. Snel trok hij zijn hand weg en stond op.

Mijn vader haalde zijn lederen riem uit zijn broek en keek me sluw aan. 'We gaan zien of je na vandaag nog fouten gaat maken.' zei hij sluw kijkend. 'Ismael, doe haar voeten in de lucht.' beval hij aan Ismael. 'Nee papa alsjeblieft ik ga het niet meer doen!' zei ik en probeerde naar achteren te gaan. Ismael deed mijn voeten in de lucht en keek me niet aan, hij keek naar de grond.

Papa kwam mijn richting op en ja hoor daar komt de eerste riemslag. En geloof me, die wil je echt niet voelen. Ik gierde het uit van de pijn en probeer me los te maken van de greep van Ismael. Maar het had geen zin, hij versterkte zijn greep! Daar kwam de 2de onder mijn voeten. En de 3de en de 4de ... Ik smeekte hem zodat hij zou ophouden maar niet dat hij naar mij ging luisteren. Ik verzamelde al mijn kracht bij elkaar en haalde uiteindelijk mijn voeten uit de greep van Ismael. Dat had ik beter niet moeten doen! Papa begon met de riem over heel mijn lichaam te slaan. Heel mijn lichaam werd bond en blauw... Ik kon niet meer. Ik kreeg eentje op mijn borstkas. En voelde me duizelig.

Ik duwde mijn vader aan de kant en probeerde uit de kamer te vluchten. Maar papa was me te snel en duwde me terug. Ik struikelde en botste met mijn hoofd tegen de poot van de omgekantelde stoel. Ik voelde me weg vallen, en keek gebroken naar mijn vader die nog een trap op mijn buik gaf. Kreunend van de pijn sloot ik mijn ogen en liet mijn tranen de vrije loop. Na een paar tellen begon ik zwaar te ademen en voor ik het door had werd alles zwart voor mijn ogen.

Ik werd wakker door geduw en getrek van papa. Ik sloot weer mijn ogen en voelde de tranen op komen. Ik hoopte dat ik niet meer zou wakker worden, ik wilde liever dood zijn dan zo behandeld te worden. Ik keek hem duizelig aan. Hij stond op en liep naar de deur. 'Ga naar de winkel om boodschappen te doen. Ik en Ismael hebben honger' Ik had totaal geen zin om te gaan, maar je weet mijn vader als ik hem tegenspreek gaat hij me hier vermoorden. 

Ik probeerde op te staan, maar een pijnlijke steek hield me tegen. Wankelend liep ik naar mijn kamer om mijn kleren te veranderen. Mijn mooie gestreepte hemdje was helemaal gescheurd. Ik liep langs de spiegel en schrok van mezelf. Heel mijn gezicht was bedekt met schrammen en blauwe plekken. 'Wa ezel maak me niet boos. Ga nu naar de winkel! Vind je je straf van daarnet niet genoeg?' hoorde ik mijn vader vanuit de trap schreeuwen. Razend snel deed ik wat foundation en poeder op mijn gezicht om mijn plekken te verbergen. Wat me goed lukte. Kermend van de pijn probeerde ik de trappen af te lopen.

'Hier een biljet van 50, koop avondeten en owee als ik hoor dat je rondzwerft op straat, of dat je met een jongen praat!' waarschuwde hij me nog. 'Is goed papa, ik ga al.' antwoordde ik. Ik nam mijn fiets en vertrok. Als ik één keer op de pedalen trapte voelde ik een pijnlijke steek over heel mijn lichaam. Na 10 uur (20 minuten) scheef fietsen, was ik eindelijk aangekomen. Ik liep de Albert Heijn binnen en kocht alles wat ik nodig had voor het avondmaal. Ik ging namelijk lasagne maken. Tenminste proberen, want had overal pijn. 

Net toen ik bij de kassa aangekomen was herinnerde ik me dat ik Milka oreo niet had genomen. Ik draaide me om om de kassa rij te verlaten, maar werd gebeld door papa. 'Waar blijf je?' schreeuwde hij door de telefoon. 'Ik ben bijna klaar papa, het is hier druk' loog ik. PEEP PEEP PEEP Hij had beëndigd. Ik liep super snel de richting van de Milka Oreo rekken. Ik lette niet goed op en botste tegen iemand aan. Ik sloot mijn ogen en maakte me klaar om een nieuwe klap op de grond te voelen die me pijn zou doen. 

Maar nee hoor. Dat gebeurde niet. Geen twee seconden later voelde ik twee armen om me heen die me vast grepen. Geschrokken keek ik op in super mooie kastanje ogen. We bleven uren (7 seconden) naar elkaar te staren. Het geschreeuw van papa spookte opeens door mijn hoofd. Snel duwde ik hem zachtjes van me weg en keek hem helemaal rood als een tomaat aan. 'Ik heb te lang in zijn ogen gekeken.' dacht ik in mijn zelf. Terwijl ik in mijn gedachten zat, was die onbekende knappe jongen mijn producten die ik had gekocht aan het oprapen. 

'S-sorry, ik heb niet goed opgelet, i-ik was verstrooid.' zei ik stotterend tegen hem. 'Haha, geen probleem, ik lette ook niet goed op!' antwoordde hij super lief. Hij deed ongemakkelijk zijn handen door zijn haren en keek me met een warme glimlach aan. 'Wat is je naam?' vroeg hij me met een vriendelijke knappe glimlach. Ik voelde mijn hart hevig kloppen en durfde hem niet aan te kijken. 'Amal.' antwoordde ik blozend. 'Mooie naam, ik heet Safuane.' antwoordde hij. 'Oké' antwoordde ik. 'Shit wtf zeg?!' dacht ik in mij zelf. 

Ik herinnerde me weer dat ik snel naar huis moest. Safuane deed zijn mond open om iets te zeggen maar ik was hem al eerst 'Sorry ik moet gaan.' 'Nee wacht, geef tenminste jouw nummer!' riep hij me terug. Ik stopte en draaide me om, waarna ik vriendelijk met mijn hoofd schudde. 'Je wilt niet weten wat er met me gaat gebeuren als ik dat zou doen.' dacht ik in mezelf. Ik draaide me terug om en liep zo snel mogelijk naar de kassa. Hij bleef mijn naam roepen maar ik negeerde hem. 'Wtf, waarmee ben ik bezig, als mijn vader dit te weten komt (*door connecties*) ben ik eraan.' dacht ik in mij zelf. Ik liep snel de winkel uit en keek eventjes met een brede glimlach van hier tot en met Kongo voor me uit. Wat was hij mooi en lief zeg! Ik uitte een blije zucht, stopte  alles in mijn tas en fietste terug naar huis.

Aangekomen thuis, liep ik linea recta naar de keuken en maakte lasagne. Terwijl het in de oven zat, kreeg ik flashbacks van wat er daarnet gebeurde. Ik bleef maar aan hem denken.

Zuchtend schepte ik voor papa en Ismael op.
Ze kwamen aan tafel zitten en ik legde hun borden voor hen neer. Snel ging ik zitten en schonk water in een glas. 'Bismilah.' fluisterde ik en begon te eten. Ik keek af en toe naar papa en die keek me met een rare blik aan. Hij zuchtte en at weer verder.
Ik at ook verder en weer deed hij raar. Hij gooide zijn vork op zijn bord en keek me dan boos aan.
'Wie was die jongen in de winkel?!' siste hij woedend...

Vote, share and comment!