Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 99

Wat vooraf ging:

'Niet te vroeg juichen!!' hoorden we achter ons. Ik draaide me geschrokken om en zag Saleh gesteunt door wat mannen, naar Amal mikken met zijn geweer. ...  

_________________________________________ 

PP AMAL

Ik draaide me huilend om en zag een woedende Safuane knielend op de grond. Na de schot begonnen alle mannen van Saleh tegen Safuane en zijn mannen te schieten. Het enige wat ik kon doen was huilen, door de pijn die Saleh en zijn mannen me veroorzaakt hadden en door de angst van al die geweerschotten. Trillend keek ik naar Safuane die snel opstond en naar me toekwam met dekking van een paar mannen.

Ik keek bang naar Saleh die pijnlijk in de grond stortte en naar zijn wond greep. 'Amal!' riep Safuane opgelucht en ging naast me neerknielen.  'S-Safuane!' zei ik huilend en keek hem aan. 'We moeten hier weg!' zei hij gestrest. Hij trok aan mijn arm om me rechtop te krijgen maar hoorden Saleh zeggen: 'Z-ZE MOET D-DOOD! DOOD HAAR!' Dat liet me letterlijk instorten! Al die mannen die mijn richting begonnen te schieten, doelend mij te vermoorden!

'SNEL!' schreeuwde Safuane en trok me weer recht op. Ik stond huilend op maar de angst overheersde en ik viel door mijn knieën weer op de grond. 'AMAL ALSJEBLIEFT!' schreeuwde Safuane huilend en trok me weer rechtop. De mannen van Safuane deden hun best en schakelden alle mannen van Saleh uit. 'Yallah Amal, we gaan van hier weg!' zei Safuane snel en deed mijn arm over zijn schouder. 'DAT GAAT NIET ZO SNEL!' kreunde Saleh. Safuane wou zich net omdraaien, maar het was te laat.

Ik schrok en een onbeschrijfelijke en brandende gevoel voelde ik in mijn buik. Ik keek pijnlijk en in shock voor me uit. Mijn greep om Safuane's hand verslapte en voor ik het wist werd alles zwart en viel ik pijnlijk in zijn armen. ...

Ik opende mijn ogen en bevond me in een witte oneindige ruimte. Snel stond ik op en keek bang rondom me heen. 'Waar ben ik?' fluisterde ik tegen mezelf. 'SAFUANE?' riep ik op mijn luidst. Ik hoorde de mijn stem meerdere malen terugkeren, maar kreeg geen gehoor. 'MAMA?' riep ik en draaide om me heen. 'Amal!' hoorde ik achter me. Ik draaide me snel om, en werd blij door wie ik daar zag. ... 'Mama!' riep ik blij en rende naar haar toe. Ze bukte glimlachend naar me toe en nam me in een warme knuffel. Iets wat ik echt gemist had! Ik snoof haar vertrouwde geur op en genoot van het moment. Na een paar tellen trok mama zich uit de knuffel en aaide over mijn wang. Daarna ging ze terug recht staan en draaide zich om. 'Mama laat me niet alleen!' riep ik snel. 'Laat me met je meegaan!' riep ik trillend. Ze stopte en draaide terug naar me toe. 'Het is nu je tijd nog niet!' zei ze met een warme glimlach. 'Nee mama! Laat me alsjeblieft met je mee gaan!' zei ik trillend en voelde de tranen opkomen. 'Je gaat nog leven! Je moet sterk blijven en in Allah blijven geloven!' zei ze me met een stralende glimlach en verdween in een flits. 'MAMA?!' schreeuwde ik bang. 'NEEEE MAAMAAAA!'

Met een pijnlijke schok werd ik wakker. Ik keek bevend naar Safuane die de kogel probeerde uit te halen. 'D-doe het niet!' bracht ik pijnlijk uit terwijl de tranen uit mijn ogen rolden. 'Ik heb geen keus!' zei hij huilend en trok zijn hand los van mijn greep waarna hij er een kus op plande. De pijn die ik voelde was onbeschrijfelijk! Ik kon het niet meer aan! Ik voelde dat mijn buik heel vochtig was. Ik voelde me leeglopen! Ik sloot hopeloos mijn ogen en probeerde de pijn te verdragen wat onmogelijk was! Ik opende weer mijn ogen en keek naar de blauwe onschuldige lucht.

Ya Allah, waarom moest dit mij gebeuren? Was het niet genoeg wat ik al allemaal had moeten lijden? Meerdere tranen verlieten mijn ogen. 'Amal hou vol! De ambulance is onderweg!' zei Safuane gebroken. 'I-ik heb t-te veel pijn.' bracht ik huilend uit en greep naar mijn bloedende wond. 'BEL NOG EENS AMBULANCE!' schreeuwde Safuane panikerend. De pijn werd steeds erger en onverdraagbaar! 'Ik kan niet meer!' zei ik uitgeput. Safuane begon te schreeuwen en niet veel later voelde ik zijn gespierde armen me optillen. 'HOU VOL!' riep hij huilend en plande een kus op mijn voorhoofd.