Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 113

Wat vooraf ging:

'Binnen.' riep Safuane. De deur werd langzaam geopend en Ismael verscheen met betraande ogen. 'P-papa heeft het niet gehaald.' ...  
_________________________________________  
PP SAFUANE

'AMAL!' schreeuwde ik en werd wakker. Alles kwam weer omhoog! Amal... was neergeschoten! Ze is weg! Ze is er niet meer! Mijn liefde is er niet meer! Ze is naar Allah! 'Je bent er niet meer!' fluisterde ik huilend terwijl er tranen bleven stromen. 'Nee, Amal! Je mag me niet verlaten!' zei ik huilend. 'Nee je mag me niet verlaten!' riep ik huilend terwijl het niet tot me doorkwam. 'S-Safuane.' hoorde ik de mooiste stem zeggen. Ik dacht dat het een verbeelding was, maar toen ik me omdraaide, maakte mijn hart een sprongetje. Ze was het echt! Amal! De vrouw waarvan ik het meest hield! De vrouw die me altijd aan het lachen maakte! De vrouw waarbij ik me goed voelde en waar alles los kwam in mijn buik. Een brede ongelofelijke glimlach verscheen op mijn gezicht en tranen van geluk verlieten mijn oogleden.

Ik trok haar hard naar me toe en snoof haar geur op. Tranen bleven stromen, paar seconden geleden dacht ik, dat ik haar verloren was en kijk nu! 'Amal ik dacht dat je me verlaten had!' fluisterde ik huilend terwijl ik haar stevig tegen me duwde. 'Alhamdulilah is niet gebeurt.' zei ze met haar prachtige aantrekkelijke stem. 'Amal ik hou heel veel van je en kan niet zonder je!' zei ik en begon weer te huilen. Waarom moet ze zoveel lijden? 'Safuane ik hou ook heel veel van je.' zei ze glimlachend en plande een kus op mijn wang. Mijn hart maakte alweer een sprongetje.

Ik keek haar glimlachend aan terwijl ze mijn tranen wegveegde. Heb ik jullie al eens verteld hoeveel ik van haar hou? Ik nam haar gezichtje stevig in mijn handen en plande een lange kus op haar voorhoofd. Toevallig op dat moment werd er geklopt. 'Binnen.' riep ik zuchtend. De deur werd opengedaan en Ismael kwam naar binnen. Zijn ogen waren rood en opgezwollen en toen hij onze vragende blikken opmerkte besloot hij te praten. 'P-papa heeft het niet gehaald.' zei Ismael schor.

Amal keek met grote ogen naar Ismael. Langzaam maar al snel begon ze het te beseffen en begonnen er tranen naar beneden te glijden. Ismael rende naar haar toe en knuffelde haar stevig. 'Allah heeft het zo gewild.' zei hij huilend. 'Allah Irhemho.' zei ze huilend terwijl ze de t-shirt van Ismael strak vast nam. Pijnlijk ging ik rechtop staan en nam mijn kleren, omdat ik een schandalige ziekenhuiskleed droeg. Uit respect en om broer en zus te gunnen ging ik naar de badkamer. Ik deed mijn jeans en Polo terug aan en deed mijn haren naar achter.

Ik spoelde mijn gezicht met koud water en droogde het af. Zuchtend liep ik de badkamer uit. Nog steeds lag ze in de armen van haar broer. Het is een harde klap die ze moeten verwerken en daarvoor hebben ze tijd nodig. Ik knikte naar Ismael die me bevestigde. Rustig verliet ik de kamer. Daar stond heel mijn familie gewoon. 'A wili, wat doe je uit je bed?' riep mama ongerust terwijl ze rechtop stond.

Ik knuffelde mijn moeder en plande een kus op der hoofd. 'Het gaat weer goed met me.' zei ik en groette ook al de rest. 'Ga op z'n minst hier zitten.' zei Hind (zus) en stond op van haar plaats. 'Nee, ga terug zitten.' zei ik en duwde haar rustig terug. 'Jullie weten het al?' vroeg ik zuchtend. 'Ja, Allah irhemho.' zei papa zuchtend. 'Allah irhemho.' zei ik spijtig. 'Meskien, hij wilde zijn eigen dochter doden en is uiteindelijk zelf dood gegaan.' zei Hind diep in gedachten.

'Moge Allah hem vergeven meskien, hij behandelde Amal slecht.' zei oom Khalid. 'Ameen.' zeiden we allemaal. 'Moge Allah je vergeven papa!' hoorden we Amal huilend roepen. 'Amal, benti!' fluisterde mama huilend. Ik kon niet meer en opende de deur en liep naar binnen. Amal was helemaal in elkaar gestort midden in de kamer terwijl Ismael haar probeerde te troosten. Ik rende naar haar toe en tilde haar van de grond.

'Amal, rustig, oké?' zei ik een beetje bang en knuffelde haar. 'Hij is weg.' zei ze huilend terwijl ze haar handen balde. Ik voelde dat ze wat rustiger werd.  'I-ik heb nu helemaal geen ouder meer.' zei ze beverend. Ik trok me uit de knuffel en keek haar meelevend aan. 'Benti, ik en Hassan zijn er voor je! Je bent meer dan een dochter voor ons.' zei mama huilend en knuffelde Amal. 'Amal, hij is naar Allah en je tranen zullen hem niet voor je terug brengen.' zei papa terwijl hij haar aanmoedigend aankeek.