Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 114

Wat vooraf ging:

'Maar toch!' riep ik huilend en voelde me elk moment in elkaar zakken. 'Maar toch vergeef ik het je papa! Het is je vergeven!!' riep ik huilend en stortte op hem neer. ....
_________________________________________
PP AMAL

'PAPA!' riep ik huilend op al mijn luidst en voelde mijn hart stoppen met kloppen. Ik werd rustig maar snel naar achteren getrokken, van papa weg. 'Amal, rustig.' zei Ismael ongerust en knuffelde me. 'Hmmmmm.' huilde ik gebroken en zakte door mijn knieën op de grond. 'Ik kan dit nier meer aan!' riep ik huilend. Ismael zakte huilend naast me neer en hield mijn schouders vast. 'Amal, je maakt me kapot!' zei hij huilend. Ik begon nog meer te huilen, net als een kleinkind. 'Amal, alsjeblieft! Houd je sterk!' zei hij huilend en trok me naar zich toe en hield me stevig vast.

'Ismael, ik ben het beu!' snikte ik huilend. 'Sssht, zeg dat niet!' brak hij me door en trok zich uit de knuffel. Hij veegde mijn tranen weg en keek me serieus aan. 'Mama, maar ook papa zijn nu bij Allah.' zei hij. 'Maar toch, zitten ze hier!' zei hij en wees naar zijn hart. 'Ze zitten allebei hier, voor altijd.' zei hij. 'Je hebt genoeg tranen laten vallen, Amal.' zei hij en veegde een verdwaalde traan van me weg. 'Het kan niet zo meer blijven, je moet je sterk houden en niet achterom je kijken.' zei hij aanmoedigend. 'Het zijn allemaal beproevingen die Allah je geeft en dat moet je in je achterhoofd houden. Je moet sterk blijven, ik weet het, het is niet niks wat je hebt meegemaakt, maar al die gebeurtenissen hebben van jou een sterke vrouw gemaakt!' zei hij trots.

Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Neem maar afscheid, de anderen staan te wachten.' zei hij zuchtend en stond op. Hij trok me recht op en veegde mijn trainingsbroek schoon. 'Ga.' zei hij met een glimlach. Ik knikte en draaide me om naar de andere kant. Ik ademde diep in en liep naar hem toe. Ik keek naar zijn lijkbleek gezicht terwijl een traan mijn wang rolde. Trillend bukte ik mijn hoofd neer en plande een kus op zijn voorhoofd. Een lange kus... . Ik hield nog eens huilend zijn koude hand vast en plande er een kus op.

'Papa, ik hou van je en ga je nooit vergeten. Na alles wat je me hebt gedaan, heb ik je toch vergeven en blijf ik toch van je houden. Jij samen met mama blijven in mijn hart en zal jullie nooit vergeten. Ik hou van jullie, wil je dat aan mama vertellen?' zei ik snikkend. Rustig legde ik zijn hand op zijn buik en liet het los. 'Beslama papa.' zei ik voor de laatste keer, keek hem nog eens huilend goed aan, voor de laatste keer en draaide me langzaam om. Ik zag Safuane voor de deuropening staan met rode ogen. Ik veegde mijn tranen weg en liep naar hem toe.

'Gaat het?' vroeg hij me schor. Langzaam knikte ik. 'Kom we gaan naar buiten.' zei ik vermoeid. Hij knikte en liep me achterna de kamer uit. Daar stonden wat broers, zussen van papa maar ook oma te huilen. 'Oma.' zei ik en rende naar haar toe. 'Ina Lilahi Wa Ina Ilayhi Raji'oen.' zei ik zacht en veegde haar tranen weg. 'Oma, houd je sterk, je tranen gaan hem niet terug brengen.' zei ik met een trillende stem, bang om ook weer te gaan huilen. 'Ga afscheid nemen, wil je?' vroeg ik. Ze knikte, stond op en verdween huilend in de kamer.

'Amal, kom een beetje naar buiten voor frisse lucht.' zei Safuane die naast me kwam staan. 'Oké, maar waar is Ismael?' vroeg ik hem. 'Hij is bezig met de directie, hij weet dat we even naar buiten gaan.' antwoordde hij. Ik knikte en nam zijn hand vast. Hij glimlachte lief naar me en kneep in mijn hand. Samen verlieten we het gebouw en liepen ook de parking uit. 'Wil je wandelen?' vroeg hij me. Ik knikte zacht en zuchtte diep. Hij deed zijn arm over mijn schouder heen, wat me warm maakte en keek voor zich uit.

'Waaraan denk je?' vroeg hij na een heerlijke stilte. 'Aan alles.' zei ik zuchtend en keek rond. 'Het doet me ook goed, om even met niemand te praten en over alles te denken.' zei hij en ging met zijn hand door zijn haren. We liepen langs een bankje heen en stopten. 'Gaan we hier even zitten?' vroeg hij. Al weer knikte ik en ging zitten. Hij ging naast me zitten en deed zijn grote armen om heen. Met mijn hoofd op zijn borst, zette hij zijn hoofd op mijn schouder en sloot zijn ogen. Ook ik sloot mijn ogen en luisterde gespannen naar de hartkloppingen van Safuane, die me op de ene of andere manier zo rustig maakten.

Het idee dat er nu helemaal niemand was, die ik mama of papa kon noemen deel heel veel pijn. En al weer viel er een verdwaalde traan uit mijn oog. 'Waarom zijn mensen zo genadeloos?' vroeg ik zacht terwijl er nog meer tranen naar beneden gleden. Safuane zuchtte diep en deed zijn armen strakker om me heen. 'Omdat anderen het je niet gunnen.' antwoordde hij schor. 'Ze willen allemaal als jij zijn, mashAllah een sterke vrouw die toch, wat er ook met haar gebeurt stevig in haar schoenen kan blijven staan, zonder om te vallen.' zei hij erna.

'En ik weet niet hoeveel keer ik het nog moet zeggen en of je me gelooft, maar...' zei hij met een brede glimlach. 'Je bent de sterkste vrouw ' zei hij. 'Nog nooit, maar dan ook nog nooit heb ik een vrouw gezien als jij, met zo'n grote geduld en met zulke super krachten!' zei hij met een klein schattig lachje. Ik hief mijn hoofd omhoog zodat. ik recht in zijn ogen kon kijken. Hij trok me dichter naar zich toe, waardoor ik zijn warme - naar munt ruikende - adem op mijn gezicht voelde.

Hij hief zijn hand naar mijn gezicht en ging met zijn duim over mijn wang. Ik voelde mijn hart hevig kloppen en had het gevoel dat het uit mijn borstkas ging bonken. Een hele stroom tintelingen ging door me heen. 'W-wat doe je met me?' vroeg hij zacht terwijl hij diep in mijn ogen keek. Zijn ogen uitten liefde, pure liefde! Hij ging met zijn duim over mijn mondhoek en glimlachte. Maar opeens in 1 flits, verdween zijn blik naar een koude, kille blik. 'W-wat is er?' vroeg ik bang. 'Amal ik euh, ik euh m-moet je iets vertellen.' zei hij zenuwachtig, legde me rustig op de bank en stond gestrest op.

'Wat moet je me vertellen?' vroeg ik met een brok in mijn keel. Hij begon gestrest heen en weer te lopen. 'Safuane.' zei ik bang. Hij stopte voor me en keek me neutraal aan. What te f*ck, was er gaande? In 1 seconde was hij helemaal veranderd? 'H-het spijt me.' zei hij stotterend en maakte een paar stappen naar achter. Bang stond ik recht op en keek hem bang aan. 'Zeg het me, wat is er?' vroeg ik hem met een bonzend hart. 'Beloof me, dat je niet boos gaat worden als ik je het ga vertellen?' vroeg hij me twijfelend. 'Vertel gewoon, je maakt me echt bang!' zei ik met een trillende stem. 'Dus euh, ja, het spijt me heel erg maar euh ik, euh.' zei hij haperend.

Mijn hele wereld stond letterlijk op het punt neer te storten. Wat wilde hij me vertellen? Misschien dat hij me niet meer leuk vond? Dat hij een andere heeft gevonden? Allerlei vragen begonnen zich in mijn hoofd rond zweven. 'Wat? Vertel het.' zei ik met een trillende stem en hield me sterk om niet door mijn knieën te zakken. Het zweet droop letterlijk van mijn voorhoofd, door de angst hem te verliezen. 'Zeg wollah je gaat niet boos zijn?' ontweek hij mijn vraag. 'Safuane! Vertel!' riep ik boos en bang tegelijk. 'O-oké, hier komt het dan, ik euh. Pff ja, weetje. Ik kan er ook niets aan doen.' zei hij en hief zijn handen omhoog. Ik werd stilletjes aan boos en maakte een stap dichter naar hem toe.

'Safuane, zeg het me.' zei ik kalm en bang te gelijk. 'Oké, ik hoop dat je me gaat vergeven want wat ik je nu ga zeggen gaat heel veel pijn doen.' zei hij twijfelend. Boos sprong ik op hem en greep hem van zijn Polo-hemd. Ik keek hem echt, maar ook echt boos aan. Als hij niets met me wilt, moet hij me het ook direct vertellen en er niet omheen praten! Ik versterkte mijn greep om zijn Polo en keek hem boos aan. 'ZEG HET!' siste ik boos.

'Ik hou van je!' zei hij met een duck face. ....

Vote, share and comment!