Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 43

Wat vooraf ging:

Daarna verliet ik mijn kamer en liep naar ♥Amal♥. Ik stond nu voor haar deur. Ik klopte zachtjes op de deur, maar ik kreeg geen antwoord. Rustig opende ik de deur, en zag een huilende Amal voor me...
_____________________________________

PP AMAL

We keken dus een horrorfilm, en ik lag lekker in de armen van Safuane. Na een halfuurtje viel ik in slaap.
Wat ik droomde: Ik was ergens, maar ik weet niet waar. Overal was wit, je kon niks zien. Ik was zeg maar in een witte ruimte. Ik keek bang rond. 'IS ER HIER IEMAND?!' riep ik op mijn luidst. Ik begon te rennen, maar waar ik was, had geen einde. Je kon dagen lang lopen, en je gaat geen einde vinden. Ik bleef maar lopen lopen en lopen. 'HELP! IS ER HIER IEMAND?!' riep ik weer. Maar niemand antwoord. Ik werd hysterisch, en begon te huilen.

'YA ALLAH WAAR BEN IK?!' riep ik huilend. Ik keek om me heen, maar zag niets, alles was wit. Ik stortte in, en begon te huilen. Tranen bleven maar uit mijn ogen stromen. Opeens daalde er een gedaante dat nour (licht) straalt naar beneden. Ik keek er verbaasd naar. Het gedaante kwam dichter en dichter naar me toe. 'W-wie ben je?' vroeg ik het bang. 'Amal, herken je me niet?' vroeg een bekende warme stem. Direct stond ik recht en keek met grote ogen naar ... mama.

'M-mama?' vroeg ik trillend. Ze knikte bevestigend, 'Amal, ik weet wat je allemaal hebt meegemaakt! Sorry dat ik er niet voor je kon zijn! Je moet sterk blijven, Amal! Je moet blijven strijden! En Allah zal je zeker belonen!' zei ze me. Ik knikte met tranen in mijn ogen. 'Je gaat nog veel meer worden beproefd! Je gaat nog zwarte tijden meemaken! Maar, je moet je sterk houden!' zei ze me weer. 'Mama!' zei ik huilend terwijl ik mijn handen omhoog stak, om haar te knuffelen. Ze deed haar armen in de lucht, en ik liep er rennend naar toe, net toen ik haar ging bereiken, verdween ze. 'NEE MAMA!' riep ik huilend. 'ALSJEBLIEFT KOM TERUG!' riep ik helemaal kapot. Maar mama was nergens te bekennen. 'MAMAAAA!' schreeuwde ik op mijn luidst, waardoor mijn keel pijn deed. Maar mama was nergens te bekennen.

Ik liep overal rond, maar zag geen mama. Deze plaats waar ik nu was, had geen einde. 'Ya Allah! Mama kom terug!' schreeuwde ik op mijn luidst. Maar geen gehoor, ik keek hopeloos om me heen...

Ik stortte neer, en begon te huilen. 'Alsjeblieft mama kom terug!' schreeuwde ik huilend. Maar niet dat er iemand naar me luistert... 'MAAAAAAMAAAA!' schreeuwde ik weer, halfdood. Ik begon te huilen, en mijn ogen waren net als kranen, heeel veeel tranen verlieten mijn ogen. Ik maakte me zelf zo klein mogelijk, en huilde net als een kleinkind. !!BAM!! Opeens voelde ik iets heet in mijn rug, waardoor ik stil werd, en stil voor me keek. Ik voelde een pijnlijke steek op mijn borst. Bloed begon uit mijn mond te stromen, ik keek bibberend naar mijn borst, en zag ... een kogel, die naar buiten uitstak. Langzaam tilde ik mijn arm naar de wond, en zag bloed. Bloed... Bloed... Bloed... Ik begon moeilijk te ademen, en zoekend naar adem draaide ik me om.

Wat ik zag brak mijn hart in 1000 stukjes... Papa, ik zag papa met de geweer op mij gericht. Ik keek hem wazig aan. De kogel was door mijn rug gegaan en kwam uit in mijn borst, en bloed bleef maar uit mijn mond stromen. Kokhalzend keek ik hem duizelig aan. 'Je moet dood! Je verdient deze wereld niet!' zei hij met een sluwe blik en laadde de geweer. Ik begon weg te vallen, maar toch bleef ik papa aankijken. Hij haalde de trekker naar boven, en BAM. De kogel ging door mijn hoofd. En direct werd alles wazig... Einde droom

Helemaal nat werd ik wakker. Ik keek naar mijn handen, en die waren net als een trilmachine. Ik begon als een klein kind te huilen. Ya Allah, waarom moet ik dit gedroomd hebben?! Ik begon hevig te huilen en liep van mijn bed. 'W-w-wat bedoelde mama met : 'Je gaat nog veel meer worden beproefd! Je gaat nog zwarte tijden meemaken! Maar, je moet je sterk houden!'???? ' zei ik zacht. 'NEEH YA ALLAH!' schreeuwde ik huilend. Ik begon alles kapot te maken, dat ik voor me zag. Waarom ik? Waarom ik? Het was dan nog eens moeilijk, om dingen kapot te maken, omdat mijn been in het gips zat. En ik voelde mijn gebroken been pijn doen, maar het interesseerde me niet!

Ik stortte huilend neer op de grond. En begon aan mijn haren te trekken, ja... zo hysterisch was ik... Ik bleef maar huilen. Ik kreeg hoofdpijn en duwde letterlijk alles wat ik voor me zag weg. 'Waarom heb ik geen gelukkig normaal leventje, zoals alle andere meisjes?! Waarom moet dit allemaal MIJ overkomen?' spookte er door mijn hoofd. Ik ben dit leventje gewoon fking beu!!! Ik was zo hysterisch! Huilend liet ik mezelf op de vloer vallen. Waarom heb ik geen lieve/zorgzame papa als alle anderen? Tranen bleven maar uit mijn ogen stromen. Ik deed huilend mijn handen op mijn gezicht en bleef maar huilen.

Opeens werd de deur geopend, geschrokken keek ik naar de deur en zag... Safuane. 'AMAL!' riep hij geschrokken en rende naar binnen. 'WAT IS ER?!' vroeg hij me geschrokken? Ik kon gewoon niet antwoorden, maar bleef in de plaats huilen. Hij kwam naar me toe, en tilde me op. Hij ging op het bed zitten met mij op zijn schoot en keek me bang aan. 'Amal wat is er?' vroeg hij me, en slikte een brok in zijn keel weg. Ik knuffelde hem stevig en bleef maar huilen. Hij omarmde me zacht, en speelde rustig met mijn haar. Ik werd er helemaal rustig van.

Ik sloot mijn ogen en bleef denken aan mijn droom. Ik huilde niet meer, maar toch bleven er af en toe een paar tranen mijn ogen verlaten, door de angst. Wat bedoelde mama, met haar woorden? Gaat er mij echt nog iets overkomen? Na een tijdje stopte Safuane, met het spelen met mijn haren en tilde mijn kin , zodat ik in zijn ogen moest kijken. 'Amal, je kan me alles vertellen!' zei hij. Ik slikte een brok in mijn keel weg, en keek hem aan. Weer verliet er een traan mijn oog, maar die werd weggeveegd door de zachte duim van Safuane. Hij knikte naar me, als teken van zeg het. Maar wat moet ik hem zeggen?! Zeggen dat ik 2x heb gedroomd dat papa me heeft vermoord? De kwetsende woorden die hij tegen me zij? Of zeggen dat hij me heeft mishandeld?

'I-ik heb e-een n-nachtmerrie gehad.' zei ik snel. Hij bleef me aan kijken, 'Ben je het zeker?' vroeg hij me. 'J-ja, het is een nachtmerrie, dat ik nooit meer wil dromen!' zei ik en tranen begonnen weer mijn ogen te verlaten. Hij veegde ze snel met zijn duimen en keek me geruststellend aan. 'Als het maar een nachtmerrie is, dan moet je er niet bang voor zijn!' zei hij me, en keek me met een zachte blik aan. Ik knikte en slikte een brok in mijn keel weg. 'Normaal gezien mogen we vandaag uit het ziekenhuis, maar als je je nog niet goed voelt, dan kan je nog wat blijven.' zei hij. Direct hief ik mijn hoofd geschrokken, en keek hem met grote ogen aan. 'BEN JE ZOT? Vandaag ga ik naar huis!' zei ik serieus. Hij schoot in de lach, wat echt schattig was. Ik moest toen ook lachen. 'Amal, gaat het nu al wat beter?' vroeg hij me serieus. 'Ja tuurlijk!' zei ik snel. Hij knikte en legde me rustig op bed neer.

KLOP KLOP Er werd opeens op de deur geklopt. Ik keek met grote ogen naar Safuane, wat als het papa is? Hij gaat me vermoorden! 'Safuane, ga snel naar de badkamer!' zei ik fluisterend. Hij knikte en sloop de badkamer in. Ik ging snel liggen, 'Binnen.' riep ik. De deur werd geopend en een dokter verscheen bij de deuropening. Opgelucht keek ik hem aan. 'Zo zo, hoe gaat het met ons Amalletje?' vroeg hij me. 'Ik voel me prima!' zei ik blij. Hij knikte en controleerde me. 'Alles ziet er prima uit!' zei hij blij. Ik knikte opgelucht, ik kan niet wachten tot ik deze ziekenhuis verlaat!

'Mag ik uit mijn gips?' vroeg ik hem, en keek hem met kleine oogjes aan. 'Je bent er een week in, dus dat kan zeker!' zei hij. Wat was ik blij! 'Dan kan je nu mee komen, dan gaan we je gips verwijderen.' zei hij. Ik knikte en ging zitten in de rolstoel. Hij duwde me naar een kamer, waar ze mijn gips af deden. 'Zo zo, je been ziet er genezen uit!' zei de dokter. Ik knikte dankbaar en deed mijn pantoffels weer aan. 'Nu kan je jouw kleren opruimen, en de verpleger gaat langskomen met de ontslag formulier.' zei hij. 'Oké dankjewel.' zei ik en verliet de kamer. Ik liep terug naar mijn kamer, en opende de deur. Huh?! Het licht is uit, kifash?! Ik deed rustig de lichten aan, en geloofde mijn ogen niet. 'SURPRISEEEEE!' riepen ze. OMG!!!

Vote, share and comment!