Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 39

Wat vooraf ging:

Ik begon maar te huilen en mezelf de schuld te geven. 'Ya Allah, waarom heb ik hem gebeld?' fluisterde ik huilend. 'A-Amal?' hoorde ik opeens. Geschrokken draaide ik me om. 'S-S-S-S-S....'
_____________________________________

Geschrokken draaide ik me om. 'S-S-S-S-SAFUANE?!' riep ik stotterend. Ik geloofde mijn ogen niet. 'SAFUANE?!' riep ik weer geschrokken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ik zag Safuane... zittend op zijn bed, naar mij kijken. Ik wist niet wat er met me gebeurde maar ik kon op een of andere manier van mijn rolstoel staan en liep rennend naar Safuane. 'SAFUANE!' schreeuwde ik huilend en sprong op hem. Ik begon overal kusjes te plannen op zijn gezicht, van blijheid. Ik knuffelde hem stevig en huilde het uit. Hij knuffelde me stevig terug. Het boeide me niet dat ik pijn had! SAFUANE IS GEWOON F*CKING WAKKER! Ik wurmde me uit de knuffel en nam bibberend zijn gezicht in mijn handen. 'B-ben jij d-dit echt?' vroeg ik hem nog steeds geschrokken.

'Ja, Amal, ik ben eindelijk wakker!' zei hij zacht. Weer verliet er een traan mijn ogen. Ik geloofde gewoon mijn ogen niet, ik heb zolang op dit moment gewacht! Echt super lang! 'Safuane!' zei ik huilend. Hij nam me in een stevige knuffel en aaide mijn haren. 'Sorry Safuane! Door mij heb je die kogel gekregen!' zei ik huilend. Hij knuffelde me steviger. 'Amal, het is zeker jou fout niet! Allah heeft dit voorgeschreven, en kijk nu, ik ben er weer!' zei hij. Ik geloofde gewoon nog steeds mijn ogen niet! 'Safuane, het spijt me echt! Je hebt me meerdere keren gered en geholpen. En wat kreeg jij er voor terug een kogel!' zei ik huilend.

Ik deed mijn gezicht in zijn nek, en snikte het uit. Ik heb echt spijt dat ik hem heb gebeld! Ik moest hem beter niet gebeld hebben, en als er iets ging gebeuren, dan mocht het gebeuren. Ik ging dan zelf de gevolgen dragen. Maar jammer genoeg kon ik de tijd niet terug draaien, anders had ik het al gedaan.

'Amal, vergeet nu alles, het belangrijkste is dat ik nu wakker ben.' zei hij blij. Ik knikte huilend. Hij knuffelde me weer, en zijn knuffels zijn gewoon WAW Hij plande zachte kusjes op mijn haren, en knuffelde me echt stevig alsof hij bang is dat ik weg ga!♥ Daarna  nam hij mijn gezicht zacht in zijn handen en keek me recht in mijn ogen aan. Hij plande een zacht kusje op mijn wang, waardoor ik bloosde. Hij keek me echt verliefd aan. Maar zijn verliefde blik, veranderde in een geschrokken blik. 'A-Amal, wat is er g-gebeurd?' vroeg hij me opeens geschrokken. 'Hoe bedoel je ?' vroeg ik hem, wetend dat hij het over mijn blauwe plekken had. 'D-die, b-blauwe plekken op j-je gezicht?!' antwoordde hij geschrokken. 'Lang v-verhaal.' zei ik snel.

'Nee, Amal! Wat is er gebeurd?' vroeg hij me met een tikkeltje woede. 'I-iemand heeft me mishandeld.' zei ik snel. Hij keek me nog meer geschrokken aan, en zijn geschrokken gezicht veranderde in een woedende gezicht. 'WIE HEEFT DAT GEDAAN?!' vroeg hij me boos en stond op van zijn bed. 'I-ik ken die p-persoon niet.' antwoordde ik. Hij keek woedend naar de grond. 'Als ik weet wie dat heeft gedaan, dan vermoord ik hem met mijn eigen handen!' zei hij boos. Ik begon opeens hevig te bibberen, en kreeg een hevige hoofdpijn, en zag alles wazig. 'Waar is dat gebeurd?!' vroeg hij me. 'H-hier in het z-ziekenhuis.' antwoordde ik moeilijk. 'Hebben jullie naar de camera's gekeken?' vroeg hij me. 'J-ja, maar mijn kamer, zat net niet op beeld.' antwoordde ik. 'TFOE!' schreeuwde hij boos en sloeg tegen de muur.

Ik stond snel op van het bed en liep scheef door mijn gebroken been naar Safuane. 'S-Safuane, h-het i-is n-niet erg.' zei ik heel moeilijk en voelde een steek op mijn borst, ik leunde snel tegen de muur. Safuane keek me woedend aan en deed zijn mond open om iets te zeggen. Maar ik sloot mijn ogen, verloor mijn evenwicht en viel flauw.

PP SAFUANE

Toen ik in coma lag, hoorde ik alles! Ik hoorde mijn moeder soms huilen, ik hoorde Amal huilen. Ik kon toen niks doen, ik probeerde wakker te komen maar het lukte gewoon niet. Iets hield me tegen, maar ik weet niet wat. Vele dagen hoorde ik mijn geliefden om me huilen, maar ik kon gewoon niks doen. Ik was zwak, en kon niet wakker komen. Maar toch was ik aan de ene kant blij. Weet je waarom? Ik hoorde heel veel, Amal om me huilen, en zeggen dat ze niet zonder me kan. Dat maakte me toch wel blij, want jullie weten, ik ben smoor verliefd op haar!♥

En als Amal zegt, dat ze niet meer zonder me kan, dan wil dat zeggen dat ze iets voor me voelt, hoop ik. Ik wil haar mijn liefde voor haar verklaren. Moehiem zo gingen eigenlijk de dagen dat ik in coma lag. Ik kon alles horen, maar kon zelf niets doen. Tot vandaag...

Weet je waarom ik vandaag toch kon wakker komen? Ik hoorde Amal praten. En wat ze allemaal zei, brak mijn hart. Ik wil niet dat ze zich zelf de fout gaat geven! Want het was zeker haar fout niet! Ze schreeuwde de hele tijd en ik hoorde dingen kapot gaan. Ik deed super hard mijn best om wakker te worden, maar het lukte me gewoon niet! Ze gaf de hele tijd haar zelf de schuld, en vroeg zich de hele tijd af waarom ze me heeft gebeld. Ik hoorde iets breken, soweso glas, maar dan hoorde ik iets omvallen. Ik was echt geschrokken, en dacht dat er iets met Amal was gebeurd. En werd door de schrik wakker. Ik ging snel zitten, en wende aan het licht, toen ik voor me keek zag ik een huilende Amal in een rolstoel.

'A-Amal?' zei ik stotterend. Ze draaide zich geschrokken om en keek me met grote ogen aan. 'S-S-S-S-SAFUANE?!' schreeuwde ze geschrokken. Ze stond opeens recht en sprong op me. Ze begon overal kusjes te plannen op mijn gezicht. Dat was wel heel leuk, haha. Moehiem, ik heb haar kapot gemist, mijn wifey! Ze knuffelde me stevig, en huilde het uit. Ze gaf haar zelf de hele tijd de schuld, maar ja, dat snap ik, maar toch, het is haar schuld niet. Ik heb haar heel stevig geknuffeld,alsof het de laatste knuffel ging zijn...En nu ben ik het 100% zeker! Ik ben smoooooorverliefd op haar! En ik kan zeker niet zonder haar!

Moehiem na elkaar te zitten knuffelen, ontdekte ik dat ze blauwe plekken op haar gezicht had, en dat haar been is gebroken. Ik vroeg haar wat er is gebeurd, en ze zei me dat iemand haar heeft mishandeld. Stoom kwam letterlijk uit mijn oren! Boos vroeg ik haar wie. Maar ze zei dat ze niet weet wie die persoon was.

Ik was super boos! Vooral, omdat ik niets kan doen, ik weet niet wie dat heeft gedaan. En dan nog eens dat ze hier in het ziekenhuis is mishandeld en haar kamer niet op beeld zat maakt me nog bozer. Het ziekenhuis doet gewoon haar werk niet! Woedend sloeg ik tegen de muur. Amal stond toen op en liep mijn kant op.  'S-Safuane, h-het i-is n-niet erg.' zei ze moeizaam. Ze leunde opeens tegen de muur. Ik wou haar zeggen, dat ze er uitgeput uit zag, en dat ze moet rusten. Maar ze sloot opeens haar ogen, en zakte in elkaar.

'AMAL!' schreeuwde ik en tilde haar snel op, voor ze de grond aan raakt. Snel opende ik de deur ,zoekend naar hulp.... WAT IS ER MET MIJN VROUW?! "HELP!" schreeuwde ik door de gangen. ...

Vote, share and comment!