Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 40

Wat vooraf ging:

Ze sloot opeens haar ogen, en zakte in elkaar. 'AMAL!' schreeuwde ik en tilde haar snel op, voor ze de grond aan raakt. Snel opende ik de deur ,zoekend naar hulp....
_____________________________________

Trillend opende ik moeizaam de deur en liep in mijn pyjama, door de gangen opzoek naar hulp. 'HELP!!' schreeuwde ik bang door de hangen. Er verscheen een verpleegster uit een kamer. 'MEVROUW, ALSJEBFLIEFT HELP!' smeekte ik haar bijna huilend. Ze knikte snel en liep een hokje in. 30 seconden later kwam ze er terug uit, met een bed. Ik liep er rennend naar toe en legde Amal er rustig op. Ik plande snel een kusje op haar voorhoofd en de verpleegster praatte door een Nokia. 'Oké, we gaan er nu heen.' eindigde ze.

Ze duwde het bed haastig naar het einde van de hal. Ya Allah ik hoop dat er niets ergs met haar is! De verpleegster stopte met duwen en opende een dubbele deur. 'Sorry meneer, maar u kunt niet mee naar binnen komen!' zei ze. Ik knikte begrijpelijk. Ze duwde Amal naar binnen en sloot de deur. Trillend ging ik zitten op een stoel. 'Ya Allah, help Amal!' fluisterde ik en keek naar de deur. 

Een dikke traan verliet mijn oog. Ik hou van dit meisje, en wil zeker niet dat haar iets overkomt!     I can't live without her! Zij is mijn alles. En ik dank nog steeds Allah, dat ik haar ben tegen gekomen in de winkel! Amal is een prachtige meid, met een goed hart. Ik wil haar inchAllah, zo snel mogelijk de mijne maken, als ze het zelfde voor me voelt!♥

Wollah! Als ik weet, wie haar heeft mishandeld, ga ik alle botten in zijn lichaam breken ! En dit zweer ik! Niemand komt aan mijn geliefden! Wat me nu echt heel erg boos maakt, is dat ik haar niet kan helpen. Omdat ik gewoon niet weet wie dit heeft gedaan. Boos duwde ik een stoel omver. Direct verscheen er een verpleegster, die me geschrokken aan keek. 'Bent u niet Safuane?' vroeg ze me. 'Ja, dat ben ik waarom?' vroeg ik haar terug. 'U bent uit jouw coma! Proficiat!' riep ze blij. Ik knikte, 'Ja, al van daarnet.' zei ik. 'Dan ga ik jouw familie inlichten!' zei ze blij. 

Ow shit, ik was dat he-le-ma-al vergeten! My Family! 'Ja, wil je dat doen?' vroeg ik haar snel. 'Ja tuurlijk!' zei ze blij en liep weg. Mijn moeder, gaat soweso hebben getreurd om me meskiena, en dan ben ik hier wakker, en weet zij er van niets. Zuchtend liep ik heen en weer. Na heen en weer te lopen, ging ik weer zitten en keek stil voor me uit. Tot er een dokter voor mijn voeten verscheen. 'Safuane, proficiat! U bent uit uw coma wakker geworden!' zei hij blij. Ik knikte zuchtend en schudde zijn hand. 'Wat doet u hier?' vroeg hij me. 'Mijn vriendin, zit daar te behandelen.' antwoordde ik.

 'Normaal gezien, moet je nog in je bed liggen, en uitrusten.' zei hij. Ik keek hem geïrriteerd aan. 'Meneer, hebt u me misschien niet gehoord?! Mijn vriendin zit daar te behandelen, en ik kan haar niet alleen laten.' zei ik met een tikkeltje woede. 'Maar, je moet nu nog wat medicijnen krijgen, en nog een test doen, het is dringend!' zei hij weer. Zuchtend keek ik naar hem. 'Oké is goed.' zei ik. Hij knikte en zei 'Volg me maar.' Wie liepen de trap op en gingen door een lange hal. Vervolgens stopte hij bij een dubbele deur. Hij opende die, en liet me naar binnen gaan. 'U kunt liggen op het bed.' zei hij. Ik knikte en ging liggen. 'Wat gaat u doen?' vroeg ik hem.

'Nou, zoals je ziet, ga ik een scanfoto maken van je hoofd. Om te kijken of alles in orde is in je hersenen.' antwoordde hij. Ik knikte en hij deed een zuurstof masker op mijn mond. Hij stopte een infuus in mijn ader en meet mijn hartslag. Daarna deed hij een zwarte bril op mijn ogen. 'Oké dan kunnen we nu beginnen.' zei hij. Ik knikte en hij duwde een grote apparaat tot boven mijn hoofd. Hij drukte op een knop, en de machine begon flitsen te maken. Het begon een beetje te draaien en flitsen te maken. Na 2 minuten stopte het machine, en duwde de dokter de machine terug naar de zij kant.

'Zo, het is goed gegaan, de foto's gaan er zo uit komen.' zei de dokter terwijl hij de bril van me afdeed. Vervolgens trok hij de infuus er terug uit. En als laatst deed hij de zuurstof masker terug af. Ik ging zitten en keek de dokter aan. TUUT TUUT hoorden we. 'Ah, ja, de scans zijn er uit gekomen.' zei de dokter toen hij het hoorde. Hij draaide zich om en liep naar een computer. Ik zag zwarte scans uit een machine komen. Hij nam alle scans bij elkaar en ging zitten achter een bureau. 'Safuane, u kunt zitten.' zei hij. Ik knikte en ging van het bed af, en ging zitten op een stoel. Ik keek de dokter aandachtig aan.

'Nou, zoals je weet, had je een kogel op je hart gekregen.' zei de dokter. Ik knikte en keek hem aan. 'We hebben 2 operaties voor je gedaan.' zei hij. 'Waarom 2?' vroeg ik hem. 'Omdat we in de eerste operatie, maar de helft van de kogel hebben kunnen uithalen. En het was nog te gevaarlijk om de andere helft er ook uit te halen.' antwoordde de dokter. Ik knikte. 'We hadden bij de 2 de operatie, de andere helft kunnen uithalen. En daarna ging je in coma.' vertelde hij verder. 

'Het ging steeds beter met jouw, tot vandaag dat je eindelijk bent wakker gekomen.' zei hij. 'We gaan nu dus eens kijken naar de scans die we hebben genomen, zo juist.' zei hij. Ik knikte weer en keek naar de omgedraaide scans. Hij nam ze en draaide ze om naar zich toe. Hij keek aandachtig naar ze. Nadat hij meerdere keren de scans heeft bestudeerd legde hij ze rustig neer, en keek hij me serieus aan.

'Safuane, je bent volledig genezen!' zei hij blij. Ik knikte opgelucht. 'Er is totaal, geen hersenschade te zien op de scans.' zei hij. 'Dankjewel dokter.' zei ik blij. 'Je hebt dus geen medicijnen nodig, maar je moet wel nog 2 dagen hier blijven, om volledig op te knappen. En weer zelf te eten, zonder serum.' zei hij. 'Oké, dat is goed.' zei ik opgelucht. Alhamdulilah, ik ben genezen! 'Zo, dan kan je nu terug naar je vriendin gaan, maar er na moet je rusten.' zei hij terwijl hij opstond. Ik schudde zijn hand en bedankte hem. Vervolgens verliet ik de kamer, en liep met de trap terug naar de kamer waar Amal zat te behandelen.

Ik ging rustig neer zitten en keek verveeld voor me uit. InchAllah, is het niets ernstigs met Amal! Ik begon heen en weer te lopen door de gang. Echt gestressd was ik. De ene kant door Amal, en de andere kant door mijn familie die nu gaan komen. 'Wie zou Amal mishandeld hebben? Wie heeft gedurfd een haartje van haar aan te raken?!' spookte er de hele tijd door mijn hoofd. Ik ga sowieso nog eens met de politie praten, over deze mishandeling. Het is dan nog eens in het fking ziekenhuis gebeurd! Wat me nog meer boos maakt. 1 ding staat vast, als ik weet wie dit heeft gedaan, dan ga ik 100% niets meer van hem over laten blijven! Niemand maar ook niemand raakt mijn vrouwtje aan!

Ik ging weer terug zitten en keek verveeld voor me uit. Uit-ein-del-ijk kwam er een dokter uit de kamer. Direct stond ik recht en liep er naar toe. 'En dokter hoe gaat het met haar?' vroeg ik hem bang. Hij wou antwoorden, maar werd onderbroken door een huilende mama. 'S-SAFUAAAANE!' riep ze huilend.

Vote, share and comment!