Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 31

Wat vooraf ging:

Snel stonden we op en liepen we er naar toe. Ik ben echt wel benieuwd wat de oorzaak was. 'En weten jullie de oorzaak?' vroeg ik de dokter. 'Ja, ik moet jullie jammer genoeg meedelen dat......'  
_____________________________________

PP ISMAEL

'En weten jullie de oorzaak?' vroeg ik hem gespannen. 'Ja, ik moet jullie jammer genoeg meedelen dat Amal is mishandeld geweest.' antwoordde de dokter. 'WAT? Wat zeg je? Hoe weten jullie dat?' vroeg ik hem geschrokken. Iedereen keek de dokter geschrokken aan. 'Het lichaam van Amal bevat blauwe plekken, en vooral op haar gezicht. We hebben de politie in geschakeld en die komt zo.' antwoordde hij. Boos gaf ik een vuist op de muur. 'IK GA DEGENE MET MIJN EIGEN HANDEN VERMOORDEN!' riep ik boos. 'Rustig Ismael!' zei oma.

'Kunnen we haar zien?' vroeg Khadija (mama Safuane). 'Momenteel nog niet, we moeten eerst nog de lucht tussen haar borst en longen verwijderen en dan afwachten tot ze wakker komt. Dan kunnen jullie haar 1 per 1 bezoeken.' antwoordde de dokter. Wat was ik boos toen ik hoorde dat Amal in zo'n toestand is geraakt door mishandeling. Boos verliet ik de wacht zaal, ik ga kijken voor camera's. Ik nam de trap naar beneden, en liep naar de receptie.

'Zou ik de camerabeelden mogen, van de gang van kamer 165.' vroeg ik beleefd. 'Sorry meneer, maar we mogen de camerabeelden alleen aan de politie tonen.' zei de vrouw aan de receptie. Boos sloeg ik op de tafel. 'HET IS DRINGEND!' schreeuwde ik boos. 'Sorry meneer, we kunnen spijtig genoeg niet.' zei ze weer. Boos keerde ik terug naar de wachtzaal van de operatiekamer, waar ik iedereen achterliet. 'Wat heb je gedaan?' vroeg oma ongerust. 'Ik ben de camerabeelden gaan vragen, maar ze wouden die me niet geven!' zei ik boos.

'We gaan wachten tot de politie er aan komt.' zei Sofian. Ik knikte. 'Degene die mijn zus dit heeft aangedaan, laat ik niets van hem over!' zei ik binnensmonds. We bleven in de wachtzaal wachten op de kut politie die der nog steeds niet is. De operatiekamer werd geopend en het bed waar Amal in ligt werd er uit geduwd  door een paar verpleegsters. Snel stond ik recht, en liep der naar toe. 

Ik schrok van Amal's gezicht, helemaal bond en blauw?! 'Kunnen we haar alsjeblieft eventjes zien?' vroeg ik een verpleegster smekend. 'Sorry meneer, maar ze gaat nu nog een behandeling krijgen. Het lucht tussen de longen en borstkas moet er uit, en haar been moet in het gips.' antwoordde de verpleegster. Ik knikte en liet ze gaan met Amal. Ik ga nu niet tegen stribbelen, want ze moeten haar nog behandelen.

De dokter kwam als laatst uit het operatiekamer. Snel liep ik naar hem toe. 'Dokter, wanneer kunnen we haar zien?' vroeg ik hem, hopend zo snel mogelijk. 'Nou, ik denk morgen, nu gaan we de lucht tussen haar borstbeen en longen verwijderen en haar linker been in het gips doen. En morgen mogen jullie haar 1 per 1 zien. De dagen er na, kunnen jullie haar met grote groepen bezoeken.' antwoordde de dokter. Ik knikte zuchtend.

'Wanneer komt de politie?' vroeg ik hem. 'Nou, we hebben ze gebeld, en ze zeiden dat ze zo snel mogelijk gingen komen.' antwoordde hij. Ik knikte. 'Zijn jullie echt 100% zeker, dat ze mishandeld werd?' vroeg ik hem. 'Ja, ze heeft heel veel blauwe plekken op haar lichaam.' antwoordde hij. Ik knikte en zei 'Dankjewel dokter!' Hij knikte en liep weg.

Zuchtend ging ik naast oma gaan zitten. 'Wat zei de dokter jou?' vroeg oma. 'Ze gaan haar nu weer behandelen, en haar been in het gips doen.' antwoordde ik. Ze knikte zuchtend. 'Wanneer komt de politie?' vroeg Khadija (moeder Safuane) 'De dokter zei dat ze zeiden dat ze zo snel mogelijk gingen komen.' antwoordde ik. 'Bel nog eens je vader.' zei oma. Ik knikte en haalde mijn gsm uit mijn zak. Ik belde hem, maar hij nam weer niet op. Wat mij echt boos maakte, zijn dochter is hier mishandeld in het ziekenhuis en hij weet er niets van.

'Hij neemt weer niet op!' zei ik boos. 'Hij zal vast zijn telefoon niet gehoord hebben.' zei Sofian. Ik knikte. 'Goeie avond!' hoorden we opeens. We keken naar de deur van de wachtkamer, en zagen 3 poltitie agenten. Direct stonden we recht. 'Kunnen jullie nu mee komen naar het politie bureau?' vroeg 1 van de agenten. 'Tuurlijk.' antwoorden we allemaal. 'Dan mogen jullie nu ons volgen.' zei een polite agent. We knikten en volgden ze.

We namen allemaal de lift naar beneden, en verlieten het ziekenhuis. Voor het ziekenhuis zat een groot politiebusje. 'Jullie kunnen allemaal instappen.' zei een politie agent. We knikten en stapten allemaal in,  op weg naar het politie bureau. Aangekomen daar, stapten we allemaal uit en liepen het politiebureau in. Er kwam een politieagente naar ons toe. 'Ik ga het van jullie overnemen.' zei de politieagente tegen de politieagenten. Ze knikten en liepen weg.

'Zo, willen jullie me volgen?' vroeg ze. We volgden haar naar de overhoor-kamers. 'Zo, kunnen de personen die de slachtoffer hebben gevonden hier naar binnen gaan?' vroeg de politieagente. Khadija (moeder Safuane) en Sofian (broer Safuane) gingen de overhoor kamer binnen. 'Wat zijn jullie van de slachtoffer?' vroeg ze aan mij en oma. 'Ik ben haar broer, en dit is haar oma.' antwoordde ik. 'Jullie kunnen hier naar binnen.' zei ze en wees naar een deur.

We knikten en liepen de kamer binnen. De politieagente ging ook naar binnen, en ging zitten. 'Jullie kunnen zitten.' zei ze. Ik en oma gingen zitten en keken haar aan. 'Kan je eens vertellen, wat jullie weten over dit gebeurtenis?' vroeg ze ons. Ik knikte en begon alles te vertellen van A tot Z. Terwijl ik zat te vertellen schreef ze dingen op, en stelde ze wat vragen.

'... ... ... En ja, nu zitten we hier in het politiebureau.' eindigde ik. 'Oké, ik heb alles genoteerd, willen jullie een klacht indienen in de plaats van de slachtoffer?' vroeg ze ons. Ik keek oma aan. 'Beter niet, we laten Amal het zelf doen.' antwoordde oma. 'Maar we kunnen toch geen klacht indienen, als we de dader niet weten?' vroeg ik. 'Als je een klacht indient, dan komt dat op de lijst, en gaat de politie meer onderzoek doen. Maar als je geen klacht indient dan stopt het hier.' antwoordde ze. 'Ik weet het niet, misschien is het beter, wanneer Amal wakker word, het haar zelf te vragen.' zei ik. 'Oké, wanneer Amal wakker word gaan we eens langskomen, anders hebben we alle gegevens die we nodig hebben, bij ons.' zei ze.

Ik knikte en stond recht. 'Mogen we nu naar huis gaan?' vroeg ik haar. 'Nee, jullie moeten nu terug naar het onthaal.' antwoordde ze. 'Oké bedankt.' zei ik en schudde haar hand. Oma deed het zelfde en we verlieten de verhoor kamer. We liepen terug naar het onthaal waar Sofian en Khadija op ons zaten te wachten. 'En?' vroeg ik. 'We hebben alles verteld.' antwoordde Sofian ik knikte. Een politieagent kwam naar ons toe. 'Nu jullie allemaal zijn overhoort, gaan we terug naar het ziekenhuis, waar we samen de camera beelden gaan bekijken.' zei de politieagent.

We knikten allemaal. We stapten terug het politiebusje in, en reden terug naar het ziekenhuis. Aangekomen in het ziekenhuis stapten we allemaal af, en kwamen 2 politieagenten met ons mee. Degene die dit heeft gedaan ga ik met mijn eigen handen vermoorden! We liepen samen met de politieagenten naar de receptie. 'Zouden we de camerabeelden van de gang van kamer 165 mogen?' vroeg een politieagent. 'Dat kan zeker, een momentje!' antwoordde de vrouw aan de receptie. Ze liep een deur in en kwam 2 minuten later met een cd. 'Hier zijn de camera beelden.' zei ze, en overhandigde die aan een politieagent. 'Dankjewel.' zei de politieagent.

We liepen allemaal naar een lege kamer met een tafel en stoelen. We gingen allemaal gaan zitten. Een politieagent haalde een laptop uit, en legde die op tafel.  Hij starte de laptop op. Een andere politieagent haalde de cd uit de hoes. 'Hier, je kan hem er nu in stoppen.' zei een politieagent tegen de andere met de laptop. Hij stopte de cd in de laptop en startte de beelden op..........................

Vote, share and comment!