Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 10

Wat vooraf ging

Meteen kreeg ik tranen in mijn ogen. 'Ismael waarom doe je zo tegen mij?' vroeg ik hem terwijl er tranen over mijn wangen gleden. Hij keek me aan en zag ook bij hem een traan naar beneden vallen. ...
_____________________________________

PP AMAL

'Ismael waarom doe je zo tegen mij?' vroeg ik hem snikkend. Hij keek me aan en keek weer naar de grond, terwijl hij zijn traan ruw wegveegde. Ik duwde zijn gezicht mijn richting op zodat hij in mijn ogen moest kijken. 'Alsjeblieft, Ismael vertel me gewoon de reden waarom jij zo droog/bot/negerend tegen me doet?' smeekte ik hem. 'Ik euh, ik euh moet gaan.' zei hij snel. Hij stond recht en liep snel richting de deur. Ik stond snel op en duwde hem terug richting het bed. 'Je gaat hier niet verlaten tot je me de reden vertelt!' beviel ik hem boos. Hij keek me weer aan en dan weer naar de grond.

'Uh, het is euh beter dat je het niet weet.' zei hij snel en stond weer recht op. Ik duwde hem terug op bed. 'Wollah meh je verlaat deze kamer tot je de reden vertelt!' zei ik tegen hem met een tikkeltje woede. 'B-ben je zeker dat j-je de reden wilt weten?' vroeg hij me stotterend. Ik knikte hevig ja. 'Dus euh, euh, euh m-mama is niet o-overleden door een o-o-ongeval' zei Ismael stotterend. Ik begon zwaar te ademen 'Waardoor is ze dan overleden?' vroeg ik hem bang. 'Wil je het echt weten?' vroeg hij met tranen in zijn ogen. Ik knikte hevig.

'T-toen ze bevallen w-was van jou k-kreeg ze b-b-b-baarmoederhalskanker.' zei hij met tranen in zijn ogen. Heel mijn wereld stortte in. Ik begon flashbacks te krijgen. Mama voelde haar de laatste dagen voor haar dood niet goed! Ze was altijd in haar bed. Ze was heel zwak en kon niet meer recht opstaan. Altijd wanneer ik naar haar toe ging kreeg ze tranen in haar ogen en knuffelde ze me stevig. 'Mama, waarom huil je?' vroeg ik haar toen. 'Nee, niets benti! Ik word gewoon emotioneel als ik zie dat je gegroeid bent.' antwoordde ze me snel.

Ze at niet meer veel en moest veel medicijnen innemen. 'Mama wat is er met je? Waarom lig je al dagen in je bed?' vroeg ik haar ooit. 'Niets benti, ik heb gewoon een griepje en de dokter zei dat ik goed moet uitrusten, zodat ik weer gezond word!' antwoordde ze toen met tranen in haar ogen.

Ik herinnerde me nog 2 dagen voor haar dood. 'Amal, hier benti een armband! Beloof me dat je die altijd bij jouw gaat houden? En dat je die niet kwijt speelt.' vroeg ze me. 'Ja tuurlijk mama, ik beloof het jou!' antwoordde ik blij terug. Ze deed die om mijn hand en zei met tranen in haar ogen' Als ik er ooit niet ben, kan je naar deze armband kijken!' Blij knuffelde ik haar.

Ik voelde me lichter worden. Ik werd duizelig en viel langzaam weg. DOOR MIJ IS MAMA DOOD! HET IS MIJN SCHULD. MOEST IK ER NIET ZIJN ,GING MAMA NOG LEVEN. MIJN SCHULD!MIJN SCHULD!MIJN SCHULD! spookte er in mijn hoofd.

PP ISMAEL

Ik ben Ismael, broer van Amal. Sinds dat mama overleden is doe ik heel bot tegen Amal. Ik begin haar echt te haten! Moest zij er niet zijn, ging mama nu nog leven! Jullie vragen jullie zeker af hoe ik dit wist? Ik hoorde mijn vader ooit tegen oma praten. Hij vertelde haar alles, sinds dien had ik een hekel aan haar. Ik negeerde haar zo veel mogelijk. En als vader haar slaat, laat ik hem het doen. Het intresseerde me niet, zij is de reden van de dood van mama. Door zij kreeg mama kanker in haar baarmoeder!

Moehiem vandaag klopte er iemand op mijn kamerdeur. 'Binnen' riep ik. Toen ik zag dat het Amal was keek ik direct naar de grond. Ze vroeg me iets maar ik negeerde haar, alles wat door mijn hoofd spookte was dat het haar schuld was dat mama dood is. Amal leek super veel op mama, daarom keek ik haar nooit aan. Opeens vroeg ze me de reden waarom ik haar negeerde enso. Ik raakte een beetje in paniek en stond recht, maar ze duwde me terug en zwoor dat ik de reden moest vertellen.

Na lang twijfelen in mijn hoofd besloot ik het haar te vertellen, ze had het recht om het te weten. Mijn lieve oma wist dat Amal er kapot van ging gaan als ze wist dat het door haar was, dus besloot ze gewoon te zeggen dat mama een ongeval had gemaakt. Maar hier gaat het stoppen, Amal moet weten waarom ik haar negeerde! 'B-ben je zeker d-dat je de r-reden wilt weten?' vroeg ik stotterend. Ze knikte, dus had ik haar met tranen in mijn ogen alles verteld.

Ze kreeg tranen in haar ogen en bleef iets van 2 minuten voor haar staren. Opeens viel ze flauw. Gelukkig viel ze op mijn bed. In paniek rende ik naar mijn kraan waar ik een glas met water vulde. Snel goot ik het water in haar gezicht. Ze schrok wakker, en na 15 seconden begon ze net als een kleinkind te huilen. Ze sloeg met haar vuisten tegen de muur. Ze huilde het uit. 'Mijn schuld! Mijn schuld!Mijn schuld!' herhaalde ze de hele tijd huilend.

Eigenlijk kon ze daar niets aan doen, het lag niet in haar handen. Ik zat in de fout. Zij kon daar niets aan doen. Ik hoorde haar als broer te steunen en te helpen. Ik kreeg spijt van wat ik had gedaan! Na lang strijden tegen baarmoeder kanker overleed mama toen Amal 12 jaar was. En sinds dien negeerde ik haar. Ik begon tranen te krijgen. Vader had haar zitten mishandelen, terwijl ik gewoon toekeek. Ze smeekte me om hulp maar ik negeerde haar en deed gewoon alsof er niets gebeurde. Dikke tranen kwamen uit mijn ogen. Tranen van spijt, tranen van pijn! Mijn zus had geen broederliefde van mij gehad. Altijd toen ze wou dat ik haar hielp negeerde ik haar gewoon. Zelf sloeg ik haar ook, ik uitte al mijn woede op haar, terwijl zij onschuldig was.

Ik besloot mijn excuses aan te bieden, Amal was onschuldig! God had bepaald dat mama ging sterven aan baarmoederhalskanker, niet Amal. Het lag totaal niet in de handen van Amal! Ik moest haar vertellen dat het niet in haar handen lag, dat Allah dit had bepaald. Langzaam, met tranen in mijn ogen en bang dat ze het mij niet ging vergeven, liep ik de richting van Amal op. Ik deed rustig mijn hand op haar schouder...

Vote, share and comment!