Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 32

Wat vooraf ging:

Hij startte de laptop op. Een andere agent haalde de cd uit de hoes. 'Hier je kan hem er nu in stoppen.' zei een politieagent tegen de andere met een laptop. Hij stopte de cd in de laptop en startte de beelden op......
_____________________________________

PP ISMAEL

Hij stopte de cd in de laptop en startte de beelden op.... We keken allemaal gespannen naar het scherm. Als ik weet wie dit heeft gedaan, ga ik niets meer van hem over laten blijven! Niemand, maar ook niemand raakt mijn zus aan! De camerabeelden begonnen af te spelen. Ik zocht naar kamer 165, waar Amal in lag. Maar die was niet te zien op de camera. 'Waar is kamer 165?!' vroeg ik geschrokken. De politieagenten bleven stil, en keken naar het scherm. 'Er is hier geen kamer 165 te zien op het beeld.' antwoordde een agent. 'Ja, inderdaad, de camera had niet heel de hang gefilmd.' zei een ander agent.

Boos sloeg ik op tafel. 'WAT IS DIT VOOR ZIEKENHUIS?!' schreeuwde ik boos. 'Rustig vriend.' zei Sofian. 'Hoe kunnen we nu weten wie dat was?' vroeg oma. 'Nou, we hebben nog 1 oplossing en dat is wachten tot Amal zelf wakker word. En het haar dan zelf vragen.' antwoordde een agent. 'En als ze zich niets van herinnerd?' vroeg Khadija. 'Dan gaan we jammer genoeg niet verder kunnen.' antwoordde de agent.

Boos stond ik recht en trapte een stoel die voor me zat weg. 'IK GA EEN FKING KLACHT INDIENEN!' riep ik boos. 'Rustig Ismael!' zei oma. 'Wij kunnen daar niets aan doen, het is de fout van het ziekenhuis.' zei een agent spijtig. 'Jullie kunnen nu gaan, en wanneer Amal wakker is, gaan we nog eens een bezoekje brengen.' zei een agent. Ik knikte en verliet boos de kamer. Ik was echt boos! Het ziekenhuis heeft amper een goeie beveiliging! Ik liep naar buiten en wachtte op een bankje op de rest. 

5 minuten later zag ik ze het ziekenhuis uitkomen. 'Hebben jullie vervoer nodig?' vroeg een agent. 'Ja, ik en mijn zoon alsjeblieft.' antwoordde Khadija. 'Tuurlijk niet, ik ga jullie wel afzetten!' zei ik snel. 'Dankjewel!' zei Sofian. 'Is niks, vergeleken met wat jullie voor ons hebben gedaan!' zei ik dankbaar. We stapten allemaal in. 'Sofian, jij gaat me de weg wijzen.' zei ik. Hij knikte. 'Sla hier rechts af.' ... Moehiem ik bracht ze naar hun huis.

'Dankjewel Ismael!' zei Khadija dankbaar. 'Is niks, tante!' zei ik. Ze gaf de 4 gebruikelijke kusjes aan oma, en aan mij een hand. Sofian gaf me ook een hand , 'Dankjewel broer!' zei hij. 'Is niks!' zei ik. 'Wanneer je me nodig hebt, zeker bellen hè!' zei hij. 'Tuurlijk broer!' zei ik lachend. Hij stapte af en ik wachtte tot ze naar binnen gingen, en scheurde daarna de straat uit.

De hele rit naar huis was stil. Ik zat met mijn gedachten bij Amal, wie zou dat hebben gedaan en waarom? Papa kan het niet zijn, want het is weer goed. Adil (baas pand) kan het ook niet zijn want hij zit in de gevangenis. Die boys die Amal probeerden te verkrachten ook niet, die zitten ook in de gevangenis. Wie de fuck zal het zijn?! Ik hoop echt dat Amal weet wie dat heeft gedaan!

Aangekomen thuis stapten we af, en gingen we naar binnen. Ik en oma deden onze schoenen uit en liepen naar de woonkamer. We zagen daar papa snurken in de zetel. Boos liep ik naar der toe. 'Papa!' riep ik en schudde hem wakker. 'Wat is er?' vroeg hij me half slapend. 'Ik heb je meerdere keren gebeld, maar je nam niet op!' zei ik met een tikkeltje woede. 'Ah sorry mijn gsm zat op stil.' zei hij snel. 'Wat is er wel?' vroeg hij me. 'Iemand heeft Amal in elkaar geslagen in het ziekenhuis!' zei ik. 'WAT?! Wie heeft dat gedaan?!' zei hij geschrokken. 

'We hebben de camerabeelden gezien.' zei ik. 'E-en?' vroeg hij stotterend. 'Haar kamer zat niet op beeld!' zei ik boos. 'Niet boos zijn, hoe gaat het nu met haar?' vroeg hij me opgelucht. 'Haar been was gebroken, en haar borstbeen ook. Ze had ook iets met haar longen.' antwoordde ik zuchtend. 'Kunnen we haar morgen bezoeken?' vroeg hij. 'Ja maar 1 per 1.' antwoordde ik. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Waarom lach je?' vroeg ik hem. 'O niets, ik ben blij dat we haar morgen kunnen bezoeken!' antwoordde hij snel. Ik knikte.

'En hoe gaan we nu te weten komen , wie dat heeft gedaan?' vroeg hij me, en slikte een brok in zijn keel weg. 'De politie gaat morgen, Amal bezoeken en het haar vragen.' antwoordde ik. Opeens was hij diep in zijn gedachten, en keek hij niet meer zo blij. 'Hopelijk weten we de dader.' zei hij snel. 'Ik ben moe, ik ga gaan slapen, en morgen gaan we Amal gaan bezoeken.' zei ik. 'Ja ga maar, slaap lekker.' zei papa diep in zijn gedachten. 

Ik liep naar boven, poetste mijn tanden en dook in bed, op naar de volgende dag!

PP HICHAM (VADER AMAL)

Toen ik terug kwam met oma van het ziekenhuis liep ik snel naar binnen. 'Papa, hoe ging het?' vroeg Ismael me toen ik binnen ging. 'U-uh j-ja g-ging g-goed!' zei ik zenuwachtig. Ik liep snel naar de keuken en dronk een glas water. Vraag je je zelf af of ik spijt heb van wat ik heb gedaan? NEEN, ik heb totaal geen spijt! Ik vind wat ik heb gedaan goed! InchAllah is ze dood, dan ben ik van haar af. Ik besloot wat frisse lucht te nemen. 'Ik heb een afspraak met mijn vriend, hij heeft me nodig, over een uurtje ben ik terug.' zei ik tegen moeder. Ze knikte en ik liep snel het huis uit.

Ik ben naar een park gegaan. En keek moe voor me uit. Zonder dat ik het wist gingen mijn oogleden dicht. Geschrokken werd ik wakker door mijn gsm die rinkelt. Sowieso is het Ismael, ik ga beter niet opnemen. Hij belde me zeker 3x maar ik negeerde het. Ik besloot terug naar huis te gaan. Aangekomen thuis belde ik aan, maar niemand deed de deur open. Sowieso hebben ze het 'goede' nieuws over Amal gehoord. InchAllah is ze dood!

Ik haalde mijn sleutels uit mijn zakken en opende de deur. Ik liep naar binnen, deed mijn schoenen uit en plofte in de zetel. Na een paar seconden viel ik in slaap. Na een goeie 4 uur hoorde ik de deur open gaan. Snel deed ik mijn ogen weer toe en deed alsof ik sliep. Ismael schudde me wakker, en vertelde me het nieuws over Amal. Ik vond het heel jammer dat ze niet dood is gegaan!

'We hebben de camerabeelden gezien.' zei hij. Ik schrok me rot, hopelijk hebben ze mij niet herkend! 'E-en?' vroeg ik hem bang. 'Haar kamer was niet op beeld!' zei hij boos. Dat was een grote opluchting voor mij! Hij vertelde me ook dat de politie morgen naar die stoephoer gaat gaan, om haar te vragen of ze weet wie haar heeft mishandeld. Ik moet iets doen, voor ze alles gaat vertellen! Dan zit ik hier meer dan 10 jaar in de gevangenis, en dat wil ik niet!

Ismael en moeder gingen gaan slapen. Ik ga zien hoe ik het morgen ga moeten oplossen, ik ben er zeker van dat ze alles gaat vertellen! Ik ging ook gaan slapen. De volgende ochtend werd ik wakker door moeder. 'Yallah, kom we gaan naar het ziekenhuis!' zei moeder. 'Safé oké ik ga snel mijn gezicht wassen en mijn kleren aan doen.' antwoordde ik gapend. Ik liep naar boven, waste mijn gezicht, en deed andere kleren aan. Vervolgens ging ik naar beneden waar Ismael en moeder me zaten op te wachten. 'Hier een pannenkoek, eet die onderweg.' zei Ismael en overhandigde me een pannenkoek. Ik nam het aan en at die op, ondertussen liepen we het huis uit en stapten we in de auto van Ismael.

Aangekomen in het ziekenhuis gingen we direct naar de receptie. 'Mogen we de kamer van Amal ****** weten.' vroeg Ismael. 'Ze is verplaatst naar kamer 371.' antwoordde ze. 'Ze ging nog een behandeling ondergaan, is die gelukt?' vroeg oma. Ze typte weer iets, en keek ons aan. 'Ja, het is gelukt, haar been zit nu ook in het gips.' antwoordde ze. We knikten en liepen naar de lift.

Aangekomen bij de kamerdeur klopten we aan. Een dokter deed de deur open. 'Goeiemorgen!' zei hij blij. 'Goeiemorgen.' antwoordden we terug. 'Willen jullie Amal zien?' vroeg de dokter. 'Ja, ik wil haar eerst zien.' zei ik snel. 'Helaas kan dat nog niet, we hebben daarnet een telefoontje gekregen van de politie, ze zeiden dat niemand haar mag zien, tot de politie komt en haar overhoort.' zei de dokter. Shit, ze gaat alles vertellen!!!!!.......

Vote, share and comment!