Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 4

Wat vooraf ging:

Ik at ook verder en weer deed hij raar. Hij gooide zijn vork op zijn bord en keek me boos aan.
'Wie was die jongen in de winkel?!' siste hij woedend...
_____________________________________

PP HICHAM (VADER AMAL)

Net toen ik in de zetel ging liggen, stuurde iemand mij een bericht. Ik stond op om mijn gsm te nemen. Ik opende mijn telefoon en zag dat het bericht van mijn neef kwam. (*connecties*) Ik geloofde mijn ogen niet! Het was een foto van die slet die in de armen zat van een jongen. Je kon wel zien dat ze viel,maar toch! Wat deed zij in de armen van een jongen?! 30 seconden later kreeg ik nog een bericht van mijn neef.

Het bericht:

Neef: Hicham, dit was uw dochter Amal! Ze botste tegen die jongen aan. Hij kon haar net opvangen. Maar ze bleven hayeck lang in die positie naar elkaar kijken! En iedereen zat te kijken naar hen. En die jongen vroeg haar nummer, ik weet niet of ze het heeft gegeven want ik moest weg.

Toen ik dit las werd ik woedend!!!

Ik antwoordde terug: Dankjewel, nu ben ik op de hoogte!  Ik ga straks met haar praten! En kijken of ze haar nummer heeft gegeven! Beslama! (*Meh dat ik ging 'praten' ik ging het anders afgehandeld hebben.*)

Ik viel in slaap. Tot ik Amal vanuit de keuken hoorde roepen dat het eten klaar was. Ik liep de keuken binnen samen met Ismael en ging zitten. Ze legde mijn bord voor mijn neus en ging ook zitten. We begonnen te eten en ik dacht weer aan de foto en keek haar boos aan. Ze keek me bang en onbegrijpelijk aan en at weer verder.
Niet veel later werd ik woedend en gooide ik mijn vork op het bord.
'Wie was die jongen in de winkel?!' siste ik woedend...

PP AMAL

'Wie was die jongen in de winkel?!' vroeg papa boos. Ik stikte in mijn lasagne en keek hem lijk bleek aan. Hij herhaalde het nog eens maar dan luider. 'WIE WAS DIE JONGEN IN DE WINKEL?!'    'I-ik, uh, k-ken h-hem n-niet.' antwoordde ik bang. Hij keek me woedend aan en haalde zijn telefoon uit zijn zak. Hij drukte ergens op. Vervolgens gooide hij zijn telefoon op tafel voor mij. Ohnee, een foto van mij samen met Safuane... in een verkeerde positie. 'Antwoord! Of ben jij dit neit?'  schreeuwde hij. 

'H-hij botste tegen me in de w-winkel. Een wou me opvangen anders viel ik o-op de grond.' antwoordde ik. Hij keek me onderzoekend aan. 'Je hebt geluk dat ik daarnet van de trap ben gevallen, en nu last heb van mijn arm! Anders was je weer bond en blauw! Maar ik waarschuw je , als dit nog een keer gebeurt slacht ik je! Jongens mogen jouw niet aanraken! A vuile slet!' zei hij tegen mij. 'Heb jij jouw nummer gegeven aan hem?' vroeg hij me. Ik schudde van neen. 'HEB JIJ JE NUMMER AAN HEM GEGEVEN?!' schreeuwde hij deze keer. 'N-nee, hij vroeg mijn nummer maar ik weigerde.' antwoordde ik trillend.

 Hij keek me onderzoekend aan en keek vervolgens naar Ismael. 'Vanaf vandaag ga jij overal met haar mee! Als ze naar buiten gaat, moet jij mee!' beviel papa Ismael. 'Maar papa, ik kan niet de hele tijd met haar mee gaan!' zei Ismael. 'Jij gaat overal met haar mee en geen discussie!' schreeuwde papa tegen Ismael. Ismael keek boos naar hem en verliet de keuken.

Papa gunde me nog een vieze blik en verliet de keuken. Ik keek opgelucht voor me uit en stond op. Zuchtend ruimde ik de tafel op
en begon de afwas te doen. Ik kreeg een bericht en draaide me om, om mijn gsm te nemen maar liet per ongeluk een glas vallen. Shit, dit was 1 van de lievelings glazen van papa. Hopelijk had hij het niet gehoord. Maar, ik zag al een woedende papa naar mij kijken vanuit de deur opening. 'Het is al de tweede keer dat je een glas breekt!' schreeuwde hij naar me. 'Het w-was per ongeluk.' 'Niets te per ongeluk, moest je wat voorzichtiger geweest zijn ging mijn glas niet breken!' schreeuwde hij woedend naar mij. 

Hij kwam dichter... en dichter... mijn richting op. Ik wou weglopen maar hij hield mijn hand vast. Ohnee wat gaat hij doen?! Hij nam mijn hand stevig vast en knielde neer.... Razend snel duwde hij mijn hand in de gebroken glas op de vloer. Ik schreeuwde het uit van de pijn... 'STOP PAPA ALSJEBLIEFT!!' schreeuwde ik huilend. Maar niet dat het hielp. Hij wreef nog harder mijn hand door het gebroken glas . Smekend om genade schreeuw ik het uit van de pijn.

Waarom ben je dood mama? Waarom heb je me achter gelaten met deze man oftewel papa die mij elke dag mishandeld voor de onbelangrijkste zaken? Waarom moest jij perse dood gaan in die auto-ongeval?  Waarom ben jij weg gegaan en heb je mij niet meegenomen?! WAAROM MAMA?! Ik wil super graag naar jouw komen! En dat zal ik doen! Ik kan dit niet meer aan!  MAMA IK KOM ER BIJNA AAN, NOG EVEN EN DAN KUNNEN WE WEER SAMEN ZIJN! Nog even en dan lig ik in je armen! Nog even en dan kan ik je lekkere geur op snuiven! Nog even en dan zijn we weer bij elkaar.

Nadat hij ophield met mij te mishandelen verliet hij de keuken. Ik keek naar mijn hand die geen hand meer was. Er zaten allemaal kleine stukjes glas in. En bloed, super veel bloed. Pijnlijk waste ik het bloed van mijn hand. Met een pincet haalde ik voorzichtig de kleine stukjes glas er uit. En deed een verband rond mijn hand.

Ik ging naar mijn kamer verrichte het gebed en deed mijn avond routine. En verzorgde ook mijn wonden die mijn vader veroorzaakte op mijn gezicht. Huilend liet ik me zelf vallen in bed.  'O God, waaraan heb ik dit verdiend? Wat heb ik gedaan, dat je me zo erg straft?!' fluisterde ik huilend. Met deze onbeantwoorde vragen viel ik in slaap. Het stond vast, ik ga een einde maken aan al dit.

Volgende ochtend

Ik stond op, deed mijn ochtend routine. Verborg mijn wonden die mijn vader op mijn gezicht veroorzaakte. Ik veranderde ook het verband rond mijn hand en koos een outfit uit. (Lange zwarte hemd, witte broek, zwarte schoenen) Ik maakte een ontbijt klaar. 'Ismael gaat vandaag niet met je mee gaan naar school, hij is bij een vriend gaan logeren.' zei vader. 'Komt goed van pas' dacht ik in me zelf.

Aangekomen op school, kletste ik met mijn vriendinnen tot de bel ging. 

(16:00) TRING TRING (schoolbel)

'Ein-del-ijk , ik kan bijna naar mijn. lieve moeder gaan!' dacht ik in mijn zelf. Mijn vriendinnen wachtten op me bij de schoolpoort omdat ik snel mijn boeken in mijn kluisje moest stoppen. Lopend ging ik naar de meisjes. We kletsten wat en kwamen aan het einde van de straat. Ik knuffelde iedereen stevig. En  liet onopgemerkt een paar traantjes vallen. Besef... Laatste keer dat ik mijn liefste vriendinnen ging zien. We splitsten zich in tweeën en dus vervolgden we onze weg. Aan het einde van de volgende straat nam ik een moeilijke afscheid van Yasmin dat onopgemerkt gebeurde.

Ik wachtte totdat Yasmin verdween en stapte naar de brug 2 km verder. Het was een beetje ver, maar was wel de moeite waard, ik ging eindelijk van deze ongenadelijke dunya weg,
naar mijn liefste moeder.

Eindelijk was ik aangekomen. Ik liep de brug op en ging zitten op de rand. Ik keek naar beneden en zag dat het heel hoog was. Onder de brug had je een autosnelweg. Ik besloot om een berichtje te sturen naar Ismael. Ik nam mijn gsm uit mijn zak, maar stopte die terug in mijn jas.  Ze gaven niet om mij dus ging ik ook geen bericht sturen.  De tranen kwamen weer op..
'Waarom ya Allah?' fluisterde ik huilend en keek trillend naar de lucht.

'Waarom was het mij nooit gegund? Waarom heb ik nooit een normaal leven mogen lijden zonder enige zorgen?' vroeg ik terwijl ik huilend naar beneden keek. 'Wat heb ik verkeerd gedaan?' fluisterde ik huilend. 'Wat heb ik verkeerd gedaan dat ze me zo haten en mishandelen?' riep ik huilend. 'Waarom ik?' krijste ik huilend. 'Ik kan dit gruwelijke leven niet meer aan! Ik kan niet meer op mijn benen staan! Ik heb niks meer! Ik wil dood! Ik kan het niet meer!' riep ik huilend en ging beverend dichter bij de rand staan.

'Ik wil naar mama toe! Weg van al deze ellende!' Schreeuwde ik op mijn luidst.

Ik sloot mijn ogen en stond recht op de rand van de brug. 'Mama, nog even en dan ben ik bij jou.' riep ik ingestort.

'Ik kan niet meer! Ik moet hier weg.' fluisterde ik huilend en ging helemaal aan de rand staan. 'O Allah vergeef me voor wat ik nu ga doen.' fluisterde ik huilend. Trillend stak ik mijn rechterwijsvinger in de lucht en sprak beverend de shahada uit. Daarna sloot ik mijn ogen en sprong van de brug. ....

Vote, share and comment!