Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 98

Wat vooraf ging:

Een luidde knal stroomde door mijn oren. De greep van Amal om mijn hand verslapte, geschrokken keek ik naar Amal, die langzaam haar ogen sloot. 'AMAAAL?!' schreeuwde ik geschrokken terwijl ze in mijn armen viel...  

_________________________________________ 

PP SAFUANE

Bibberend tikte ik haar op haar wang. 'AMAL!' riep ik huilend. Ik nam haar wang vast en plande een kus erop. 'Amal je mag me niet verlaten!' fluisterde ik huilend en schudde mijn hoofd. Sofiane nam haar van me over en legde haar op het droge gras. 'HELP ME!' riep ik panikerend en knielde me naast haar neer. 'Ik g-ga ambulance bellen.' zei Sofiane gestrest en haalde zijn gsm uit. Ik legde huilend Amal's hoofd op mijn schoot en keek naar haar onschuldig gezichtje.

'Amal!' fluisterde ik huilend en aaide over haar wang. 'WAAR IS ZE GEWOND?!' schreeuwde Ismael en knielde gestrest naast me neer. De mannen die met Ismael waren kwamen ook en oom Khalid en zijn mannen ook. Ik durfde niet te kijken! Amal! Mijn leven, mijn alles! Trillend trok Ismael haar pyjama-tshirt naar boven en daar zagen we een grote rode vlek op haar buik. 'Amal!' fluisterde ik huilend. 'D-die kogel m-moet eruit!' stotterde Ismael. 'Ik ga dat doen.' zei ik twijfelnd en legde haar hoofd op de schoot van Ismael.

Ik zuchtte en knielde me naast haar buik neer. 'Waar blijft de ambulance?!' vroeg oom Khalid. 'We hebben ze gebeld en ze komen er aan.' antwoordde Sofiane. Ik trok mijn mouwen omhoog en keek naar de kogel die uitstak. 'B-bismilah.' fluisterde ik en raakte de gloeiende kogel aan. Ik wou hem er uit trekken maar Amal opende haar ogen en hield pijnlijk mijn hand vast. 'D-doe het niet!' bracht ze pijnlijk uit terwijl tranen over haar wang rolden. 'Ik heb geen keus.' zei ik huilend en trok rustig haar hand van mijn hand weg en plande er een kus op. Ik keek diep in haar lege ogen die zo koud waren. Mijn hart bonsde in mijn keel, bang voor wat komen gaat.

'Het is te gevaarlijk om haar door het gebouw te dragen want er zijn daar nog wat mannen dus we moeten wachten op de ambulance.' zei oom Khalid gestrest. 'Z-ze verliest te veel bloed!' zei ik geschrokken toen ik de kogel probeerde uit te trekken. Amal begon nog meer te huilen. 'We moeten haar bloed stoppen!' zei ik gestrest en trok mijn t-shirt uit. Ik maakte er een bol van en drukte hem tegen de wond. Trillend keek ik naar Amal dat huilend naar de lucht keek. Ik pakte huilend haar hand vast en plande er een zachte kusje op.

'Amal hou vol, de ambulance is onderweg!' fluisterde ik huilend. 'S-safuane ik hou van je!' bracht ze huilend uit. 'Ik hou ook van jou!' zei ik gebroken terwijl er tranen over mijn wangen rolden. Weet je hoe moeilijk dat was?! Je geliefde zien lijden? Niets kunnen doen? Ze trok mijn hand naar haar volle lippen en plande er een lange en liefdevolle kus op. Ik moest nog meer huilen, maar moest me sterk houden voor haar, wat niet goed lukte. 'Amal hou vol! Laat me niet alleen!' fluisterde ik huilend en drukte mijn t-shirt goed tegen de wond. 'Amal laat ons niet in de steek!' zei Ismael huilend en plande een kusje op haar wang. Ze keek pijnlijk naar Ismael en schudde haar hoofd. 'I-ik heb t-te veel pijn.' bracht ze huilend uit.

'BEL NOG EENS AMBULANCE!' schreeuwde ik huilend tegen Sofiane. Hij knikte en belde ze weer op. 'Ze zeiden dat ze onderweg zijn.' zei Sofiane en stopte zijn telefoon terug in zijn zak. Mijn t-shirt werd helemaal rood en begon te druipen van het bloed. 'Haar bloed stopt niet!' zei ik bang en panikerend. 'Ik kan niet meer!' zei Amal huilend en met een zwetend hoofd. 'KHALI (oom) WE KUNNEN NIET ZO BLIJVEN!' schreeuwde ik huilend. Ik stond snel op en tilde haar van de grond. 'HOU VOL!' riep ik huilend. Ismael deed zijn trui uit en duwde die tegen de wond en gooide mijn vuile t-shirt op de grond.

'Khali we moeten door het gebouw! Ze gaat het niet halen, als we zo blijven!' riep ik huilend. 'Omar, Adel,  Rachid, Hamayun,Abdel, Mohamed,  Emilio, Alejandro en Antonio gaan met mij mee en al de rest beschermt Safuane en Amal!!' riep oom Khalid en laadde weer zijn geweer op. Alle mannen knikten en laadden hun geweren op. 'Zijn jullie er klaar voor?!' riep oom Khalid. Iedereen knikte en ging rondom mij en Amal staan. 'Wij gaan voorop en na mijn teken komen jullie ook!' riep oom Khalid en vertrok met zijn groepje naar de grote zwarte poort.

Na 3 minuten kwam hij terug en mochten we doorgaan. Ik legde Amal's hoofd op mijn borstkas en versterkte de greep om haar. En met mijn andere hand nam ik mijn geweer voor je weet maar nooit. Ik uitte een diepe zucht en met de massa mannen rondom me liepen we het gebouw weer in. 'Ik kan niet meer!' fluisterde Amal hijgend en legde haar hand op haar wond. 'Amal nog even! Alsjeblieft hou vol!' zei ik en plande een kus op haar voorhoofd. Ze keek me aan met haar prachtige bruine ogen, die nu zo leeg waren als de duister. Ik knikte twijfelend als bevestiging en veegde haar tranen weg.

De mannen begonnen te schieten waardoor Amal schrok en begon te panikeren. 'Safe hbiba, rustig we gaan zo naar het ziekenhuis!' zei ik snel en versterkte mijn greep om haar. 'We kunnen door!' zei een van de mannen. We liepen snel de lange hang door en sloegen rechts af. Een grote groep van Saleh's mannen verschenen uit de hoek. Mijn hart ging tekeer toen ik ze hoorde zeggen: 'Saleh's laatste bevel was dat Amal dood moet gaan! We moeten zijn laatste bevel gehoorzamen!' Snel richte ik mijn geweer en begon mee te schieten.

'SNEL!' schreeuwde een van oom's mannen en ging voorop staan. Hij mikte op de benen en begon ze allemaal neer te schieten. Snel hielp ik mee want anders gingen we het niet aankunnen. Ik duwde de rode trui van Ismael goed tegen Amal's wond en plande snel een kusje op haar haren. 'We kunnen door!' riep een van oom's mannen. Snel liepen we de lange hal uit en sloegen rechts af. Amal kreunde van de pijn en begon onritmisch te ademen.

'Amal, hou vol!' fluisterde ik en rende de hal uit. 'Pas op!' riep een van de mannen en trok me achteruit. Hij laadde zijn geweer en begon te schieten. 'DIE AMAL MOET DOOD! HOREN JULLIE ME? ZE MOET DOOD DIT PAND VERLATEN!' hoorden we ... Saleh roepen uit de luidsprekers. 'Is hij niet dood?!' riep ik tegen een van oom's mannen. 'Blijkbaar niet, we moeten hier snel uit!' antwoordde hij. Oom en zijn mannen kwamen naar ons toe met Ismael en Sofiane. 'Snel!' riep oom en liep voorop. Ismael kwam naast me staan in de kring en keek bezorgd naar Amal dat hevig zat te transpireren en haar ogen sloot.

Hij plande snel een kus op haar voorhoofd en mikte met zijn geweer voor zich uit. 'De kust is vrij!' zei oom. Met de hele massa liepen we de gang uit naar de laatste gang. 'Wanneer geraken we buiten?' vroeg ik ongerust toen ik keek naar de lijdende Amal. 'We zijn bijna buiten.' antwoordde Sofiane. Oom's mannen begonnen opeens weer te vuren en toen ik naar voren keek zag ik weer heel wat mannen staan. Ismael en Sofiane hielpen mee met schieten. Een reuze man van Saleh mikte naar ons toe. Snel nam ik mijn geweer en schoot tegen zijn been.

'AAAAH!' brulde hij en viel neer. 'DAAR NOG EEN PAAR!' schreeuwde oom en begon weer te schieten. Ik hielp mee en keek bezorgd naar Amal dat echt zwaar zat te lijden door de pijn. 'Ya Allah, help me!' fluisterde ik bang. Oom duwde me snel met de massa omdat de kust vrij was. 'Nog die gang en dan zijn we buiten!' riep Ismael gestrest. Ik voelde aan haar hoofd en die was gloeiend heet! 'Ze heeft koorts!' riep ik bang. Ismael voelde aan haar hoofd en schrok van de hitte. 'Vite fait, ze moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis!' riep hij gestrest.

'Amal!' fluisterde ik bang. 'Yallah vite fait, nog deze gang!' riep oom Khalid en liep de gang uit. We sloegen rechts af en schrokken toen we hele groep mannen daar zagen die ons begonnen te bekogelen bij de uitgang. 'STA VOOR SAFUANE EN AMAL!' schreeuwde oom Khalid. Iedereen beschermde ons en begon tegen de tegenstanders te schieten. Het waren er heel wat. Ik zag mannen vallen van oom Khalid wat me echt pijn deed om te zien, omdat ze ons beschermden. .

Toen al die mannen uitgeschakeld waren liep oom voorop en keek in de kamers of niemand daar verstopt zat. Toen de kust eindelijk vrij was mochten we naar de deur. Het was weer met een vingerafdruk systeem. 2 van oom's mannen droegen een van Saleh's mannen en scanden zijn vingerafdruk. Het schermpje werd groen en de deur ging open. Amal begon hevig te hoesten, waardoor ik me nog meer zorgen om haar maakte. 'Snel het gaat echt niet goed met haar!' zei ik bang. Oom Khalid liep voorop met zijn mannen en keken of buiten veilig was. En tot ons geluk was er niemand buiten.

Alle mannen liepen naar buiten, alleen ik, Ismael en Sofiane nog. Het ging wat moeilijk om door de gewonden naar buiten te gaan. 'Alhamdolilah we zijn veilig.' zei ik toen ik het gebouw verliet. 'Niet te vroeg juichen!!' hoorden we achter ons. Ik draaide me geschrokken om en zag Saleh gesteunt door wat mannen, naar Amal mikken met zijn geweer. ...

Vote, share and comment!