Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 25

Wat vooraf ging:

'Ik weet echt niet wat ik zonder jou kan doen! Strijd tegen je coma en word alsjeblieft wakker! Telkens als ik bij jouw in de buurt ben, gaat er een hele dierentuin los in mijn buik!' zei ik huilend.
Opeens voelde ik dat hij mijn hand terug stevig pakt! ...
_____________________________________

PP AMAL

'SAFUANE!' riep ik geschrokken. Nog steeds had hij mijn hand vast. Ik begon te huilen en aaide met mijn andere hand over zijn wang. Ik wist niet wat ik moest doen, ik ging bijna in paniek raken. Ik hield zijn hand vast en plande daar een kusje op. 'Safuane ga je wakker worden?' vroeg ik hem. Geen antwoord wat ook logisch was. 'Safuane alsjeblieft, werd wakker!' huilde ik. Zijn greep om mijn hand begon zwakker te worden. 'NEE ALSJEBLIEFT SAFUANE WERD WAKKER!' riep ik. Maar hij reageerde niet. Ik stortte hopeloos neer op de grond en begon te huilen als een kleine kind. Voor even dacht ik dat hij wakker zou worden. Maar mijn hoop was voor niets. Ken je dat gevoel dat je denkt dat iemand EINDELIJK wakker gaat worden, maar dan toch niet wakker word? Ik stond recht en ging naast het bed van Safuane. 'Alsjeblieft Safuane ik smeek het jou, word wakker!' zei ik hopeloos. Weer geen reactie.

De dokter kwam plots naar binnen. 'Mevrouw, ik hoorde hier lawaai, en kom kijken wat er hier gaande is.' zei hij. Ik begon weer te huilen. 'Safuane had mijn hand voor eventjes vast genomen.' huilde ik. Er verscheen een grijns op zijn gezicht, ik keek hem vragend aan. 'Mevrouw! Dat is goed nieuws!' zei hij blij. 'H-hoe bedoel je?' vroeg ik hem vragend. 'Je moet juist blij zijn dat hij jouw hand heeft vast gepakt, hij zal binnenkort wakker worden!' antwoordde hij blij. Omg hoorde ik dat goed? Ik sprong op de dokter en knuffelde hem stevig. 'Uhum uhum.' zei hij. Snel sprong ik van hem af. 'Owh, sorry ik was blij en vergat eventjes mezelf.' antwoordde ik ongemakkelijk. 'Is niet erg, ik ga een paar testjes doen voor hem.' antwoordde hij snel. 'Ik ga dan eventjes buiten wachten.' zei ik. Hij knikte en ik verliet de kamer.

Ik ging voor de deur zitten en dacht na. 'Wat ben ik dom zeg, hij heeft mijn hand vast gepakt, en ik zit hier te huilen dat hij niet wakker is geworden? Alles gaat stap per stap gebeuren.' fluisterde ik zacht. Ik begon te lachen in me zelf. 'Alhamdulilah!' riep ik uit vreugde. 'Safuane gaat inchAllah wakker worden!' riep ik blij. Ik stond recht en begon als een klein meisje te dansen die snoep heeft gekregen. 'Safuane gaat inchAllah wakker worden!' herhaalde ik de hele tijd. Ik was echt blij, en je kon mijn glimlach niet van mijn gezicht afslaan! Tranen van vreugde verlieten mijn ogen. 'O Allah, ik bedank je! Je hebt me geholpen toen ik je nodig had, Alhamdulilah!' riep ik blij. 

Ik was echt blij! 'Safuane, gaat wakker worden!' herhaalde ik de hele tijd tot ik werd onderbroken door bekende stemmen. Ik draaide me om en zag het gezin van Safuane. Ze waren een goeie 20 meter van me verwijderd, het was een lange hang. Ik liep super blij hun richting op. Ik wou hen het goeie nieuws vertellen, net toen ik 5 meter van hen was verwijderd struikelde ik door mijn voeten. BAM ik viel op de grond. Het hele gezin stond stil en keek me aan. Na 5 seconden besefte ik dat ik was gevallen en begon uit het niets te lachen. Iedereen begon plots ook te lachen.

Nadat iedereen is uitgelachen kwam Sofian  (broer Safuane) me helpen opstaan. Hij stuurde naar me een hand en ik nam die aan. Hij trok aan me'n hand en zo stond ik recht. 'Dankjewel!' zei ik blij. 'Is niets, maar ik wil eens weten waarom je vandaag zo blij bent!' zei hij nieuwsgierig. Ondertussen kwam het hele gezin er bij staan. 'Ja Amal, ik ben wel benieuwd , van waar al die vreugde komt.' zei Khadija (moeder Safuane). 'Safuane heeft.....' zei ik. Iedereen keek me gespannen aan. '.... MIJN HAND VAST GENOMEN!' riep ik blij. 'YOEYOEYOEY' (Marrokaanse vreugde kreet) riep Khadija. Hassan (vader Safuane) knuffelde me stevig. 'Dankjewel Amal voor deze goede nieuws!' zei Hassan. 'Amal, je hebt me super blij gemaakt, wollah, Alhamdulilah!' zei Sofian dankbaar. 'Je moet mij niet bedanken maar Allah swt.' zei ik. Hij knikte dankbaar.

'O Allah! Ik dank je! Je bent mijn Dua aan het waarmaken! Alhamdulilah! InchAllah zal ik mijn zoon weer gezond zien. Ik dank je God, La Ilaha Ila Allah! Niks kan gebeuren zonder jou wil!' zei Khadija met tranen van vreugde terwijl ze haar beide handen in de lucht deed. Ik begon uit het niets te huilen. Mijn emoties zijn door elkaar geraakt. Ik ben blij en verdrietig te gelijk. Blij door Safuane. En waarom ik verdrietig ben? Weet ik niet. 'Wat is er Amal? Waarom huil je?' vroeg Sofian bezorgd. 'Ik weet het niet, mijn emoties zijn door elkaar geraakt.' antwoordde ik. Hij nam me in een broederlijke knuffel. Vervolgens duwde hij men zachtjes in een stoel. 'Zit eventjes, zo ga je wat rustiger worden.' beviel hij. Ik knikte en bleef een goeie 5 minuten rustig stil.

'Amal, je moet juist blij zijn en niet verdrietig!' zei Hassan die naast me kwam zitten. Ik knikte blij. 'Je hebt gelijk, ik weet niet wat er gebeurde maar ik werd opeens droevig.' zei ik. Hij knikte begrijpend. De dokter kwam uit de kamer van Safuane. We stonden allemaal recht en liepen er naar toe. 'Ik heb testen gedaan, en alles is goed. En het is een goede teken dat hij Amal's hand heeft vast gehouden. Hij gaat binnenkort wakker worden!' zei de dokter blij. Blij knuffelde ik Khadija stevig. 'Alhamdulilah!' riep ik blij. Iedereen begon te lachen. 'Laten we naar binnen gaan!' zei Hassan. 

We liepen naar binnen en namen plaats op de stoelen. 'Je moet altijd op Allah vertrouwen,  als je dat niet doet, gaat Allah je ook niet helpen!' zei Hassan plots. Ik knikte, 'Je hebt gelijk!' zei ik. We kletsten nog over ditjes en datjes tot een verpleger de kamer binnenkwam. 'Amal, je moet nu terug naar je kamer je bent langer dan 15 minuten weg geweest!' zei de verpleger. Zuchtend stond ik recht en groette iedereen met een hand. Ik liep naar de deur en zwaaide nog een keer naar hun en verliet de kamer, richting mijn kamer.

Aangekomen in mijn kamer stopte die irritante verpleger me in bed. 'Je gaat je bed nu niet meer uit komen, je moet rusten!' zei hij. Ik knikte zuchtend. Hij verliet mijn kamer en ik keek verveeld naar tv. Ik snap die dokters echt niet! Ik ben volledig genezen en toch moet ik hier blijven! Er verscheen weer een glimlach van hier tot Tokio toen ik dacht aan Safuane. 'Alhamdulilah!' fluisterde ik zacht. Owh sh*t! Ik ben vergeten te bidden! Snel stond ik uit mijn bed en liep naar de badkamer. Ik deed de wudu (wassing) en verliet de badkamer.

Ik haalde mijn gebedskledij uit mijn tas en deed die aan. Vervolgens nam ik mijn gebedsmatje en verspreidde die op de grond. 'Allahu Akbar' begon ik. ... Toen ik klaar was deed ik nog een smeekgebed: O Allah, shokran dat je mijn dua hebt verhoord! Het gaat super goed met Safuane dankzij jou! Ya Allah, laat hem weer wakker worden. O Allah, geef mama een plaatsje in Jannat Al Firdaus! Jij bent diegene die de Dua's verhoord! Dus verhoor mijn Dua!' smeekte ik. Tijdens mijn smeekgebed liet ik een paar tranen vallen. Niet van verdriet maar van vreugde! Ik ben super blij dat ik een moslima ben, Alhamdulilah! En ik ben super blij dat Allah mijn Dua heeft verhoord!♥

Toen ik klaar was ruimde ik alles op en stopte het terug in mijn tas. Ik ging terug in mijn bed liggen en probeerde wat te slapen. Na 3 minuten lang piekeren viel ik in slaap. ... KLOP KLOP Mijn slaap werd verstoord door geklop. 'Binnen!' riep ik schor. Ik ging zitten en hoorde de deur open gaan. Ik keek naar de deur opening en schrok van wie ik daar zag. En begon hevig te bibberen...... 

Vote, share and comment!