Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 20

Wat vooraf ging:

Ik keek haar boos aan. En geen kwart van een seconde later, viel Amal bewusteloos op de grond.  Ik tilde haar snel op en verliet de kamer. 'HELP IEMAND!' schreeuwde ik.
_____________________________________

PP BROER SAFUANE

'HELP IEMAND!' schreeuwde ik. Snel kwam er een verpleger met een bed. Ik legde haar er op, en de verpleger voelde aan haar nek, of ze nog ademt. 'Ze ademt niet!' riep de verpleger. Ze deden een zuurstofgasmasker op haar mond. En namen haar mee naar een kamer. Ik wou mee gaan maar de irritante verpleger zei 'Sorry meneer, u moogt niet mee komen!'. Geïrriteerd keerde ik me terug.

Boos keek ik naar mijn zusje. 'Kifesh jij?! Je weet dat ze last heeft van paniek aanvallen, en toch doe je zo?!' vroeg ik haar boos. 'I-ik w-wist d-dat n-niet.' zei ze bang. Ik was zo boos dat ik haar een klap verkocht. Huilend verliet ze het ziekenhuis. 'Mijn zoon, waarom heb je haar geslagen?' vroeg moeder. 'Je hebt zelf gezien, dat het haar fout was, Amal heeft last van paniek aanvallen!' antwoordde ik boos. Ze knikte en ging zitten. Gestressd liep ik heen en weer, wat als haar iets overkomt? Wejoo, als haar iets overkomt ga ik mijn zus vermoorden!

'Wil je een flesje water voor mij brengen?' vroeg padré. 'Tuurlijk, ik ga al, heeft er iemand nog iets nodig?' antwoordde ik. 'Ja breng voor mij broodje gezond.' zei madré. Lachend liep ik naar beneden. Ookal zitten we in problemen, vergeet mama nooit haar maag. Ik liep naar het caféetje in het ziekenhuis. En ging zitten, want ik was echt uitgeput. 

'Waarmee kan ik jou helpen?' vroeg een werkster bitchy. Ik haat zulke meiden! Ze zijn goedkoop. En ze heeft een diepe inkijk. 'Je kan me helpen door je knopen toe te doen, en te stoppen met die bitch gedrag!' zei ik met een tikkeltje woede. Rood liep ze weg. Ik stond recht en liep naar de kassa. 'Zou ik een broodje gezond en 2 flesjes water mogen?' vroeg ik. 'Tuurlijk kan dat!' antwoordde de kassierster. Ze gaf me het in een zak, ik betaalde en verliet het caféetje weer terug naar boven.

Aangekomen liep ik naar mijn moeder en overhandigde ik haar haar broodje en gaf een flesje water aan papa. 'Hebben jullie al wat nieuws over Amal?' vroeg ik. 'Nee nog niet, ze zijn nog steeds bezig.' antwoordde papa .Ik knikte en ging zitten, ik verveelde me dus ging ik een spelletje spelen op mijn telefoon. Een halfuurtje later kwam er eindelijk een verpleger naar buiten. Direct stond ik recht en liep zijn richting op. 'Hoe gaat het met Amal?' vroeg ik hem.

 ' Ze ademt slecht, en de dokter had haar nog gewaarschuwd voor een paniek aanval. Ze heeft geluk, dat haar hart nog goed functioneerd. We hebben haar een spuitje gegeven, en nu zit ze te slapen, morgen middag gaat ze weer wakker worden.' zei de verpleger. Opgelucht keerde ik terug naar mijn ouders en oom. 'Wat heeft hij gezegd?' vroeg oom ongerust. 'Ze ademt slecht, en nu hebben ze haar een spuitje gegeven waardoor ze slaapt.' zei ik. 'En haar familie, weten ze hier van?' vroeg mama. 'Uh kweet niet, ik ga het hun melden.' antwoordde ik.

Ik liep naar de eerste verpleger die ik zag. 'Kunnen jullie dat aan de familie van Amal melden?' vroeg ik. 'Ja zeker, ik ga het nu doen.' antwoordde de verpleger. Ik liep weer terug naar mijn ouders. 'Safé ze gaan haar familie bellen.' zei ik.  'Kom ik wil Safuane nog even zien.' zei mama. We gingen allemaal weer terug naar Safuane.

We gingen weer rustig naar binnen, mama liep direct naar Safuane en nam zijn hand. 'Alsjeblieft mijn zoon! Kom wakker! Ik mis jou, ik wil je weer levend, lachend en energie vol zien zoals vroeger! Doe het voor ons! Amal is er kapot van! Ze heeft weer een paniek aanval gehad, werd wakker voor haar! Alsjeblieft mijn zoon! Strijd voor je coma! En word weer wakker' zei mama huilend. Door haar moest ik ook huilen. Het is echt moeilijk als je je moeder ziet pijn lijden, terwijl jij er niets aan kan doen! Ik deed rustig mijn hand op haar schouder. Bedroefd keek ze ma aan. 'Mama, inchAllah gaat hij weer wakker worden, heb geduld ♥Ina Ma3a Al Usri Yusra!♥' zei ik ook met tranen in mijn ogen. Ze knikte en keek weer terug naar Safuane, ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en stond recht.

Vader ging dan naar Safuane. 'Mijn zoon! Ik weet dat je nu zit te strijden om wakker te komen! Doe meer dan je best! Ik weet dat het je gaat lukken! Ik zie je nog voor me, helemaal gezond! Word wakker, Amal heeft je hard nodig! Ik weet dat je het kunt!' zei vader met tranen in zijn ogen. 'InchAllah gaat hij wakker komen, papa!' zei ik bevestigend. Hij stond recht en knikte. 'Safé kom we gaan, hij moet rusten.' zei mama. We verlieten zijn kamer op weg weer naar huis.

PP ISMAEL

Ik zat in mijn kamer Fifa te spelen, opeens krijg weer een telefoontje. Amal heeft weer een paniek aanval gehad! Snel liep ik naar beneden. 'Amal heeft weer een paniek aanval gekregen!' zei ik snel. 'Mijn zoon, breng mij naar haar alsjeblieft!' vroeg oma geschrokken. 'Uh, ze interesseert me niet! Ze mag zelfs dood gaan van mij!' zei Ilham. Ik keek haar boos aan. 'Tante Fatima kom jij mee?' vroeg ik tante Fatima. 'Nee, ik heb een afspraak om mijn nagels te doen. En ze interesseert me niet.' antwoordde ze. 'HOE DURVEN JULLIE ZO TE PRATEN OVER JULLIE BLOEDEIGEN FAMILIE?!' vroeg ik woedend. Tante Fatima keek naar haar nagels, en Ilham zuchtte.  Boos liep ik naar de hang en deed mijn schoenen aan. Die 2 maken mij zot! Ik heb de neiging om ze in elkaar te slaan!

Boos deed ik de deur open. 'Maak je niet druk om hen, ze zijn niet goed opgevoed!' zei oma. 'Wat heeft Amal hen gedaan dat ze haar zo haten?!' vroeg ik boos. Zuchtend stapte oma de auto in. Aangekomen in het ziekenhuis liepen we snel naar kamer 165. We klopten aan, maar geen antwoord. Rustig deden we de deur open, en gingen naar binnen. We zagen daar een halfdode Amal, met weer dikke wallen van hier tot Tokio... Zuchtend nam ik een stoel voor oma. 'Hier oma, zit.' zei ik. Ze knikte en ging zitten. 'Wat doe je je zelf aan, mijn dochter?' vroeg oma droevig. 

'Ze hebben haar een slaapspuitje gegeven.' zei ik zuchtend. 'Heb je een pen en een blaadje?' vroeg oma. 'Ja die heb ik.' antwoordde ik terwijl ik mijn jas open doe. Ik haalde een pen een een klein schriftje en overhandigde het aan oma. (Voor de mensen die het nog niet weten, oma woonde vroeger hier, maar wou graag terug naar Marokko, nadat opa overleed!) Ze schreef: 

Salam Amal! Ik en Ismael zijn langs gekomen maar je sliep. Wat doe je je zelf aan hbiba? Rust goed uit, en inchAllah zal die Safuane wakker worden! Ik heb een broodje meegenomen , en vitamine water. Eet het op als je wakker bent! Ik kom morgen controleren of alles opgegeten is! Liefs je Oma Xx 

Ze legde het blaadje op tafel samen met een zak. 'Safé kom weldi, we gaan haar laten rusten.' zei oma. 'Oké is goed' antwoordde ik. We liepen het ziekenhuis uit. 'Mijn zoon, is er hier een park, ik heb zin om te wandelen?' vroeg oma. 'Ja tuurlijk er is hier eentje op het einde van de straat.' antwoordde ik. 'Safé kom we gaan te voet, ik wil wat wandelen.' zei oma.

Aangekomen in het park, maakten we een wandeling. We keken naar het mooie riviertje, en mooie bloemen, moehiem mooie uitzicht! 'Ismael, denk jij niet aan trouwen?' vroeg mijn oma plotseling grijnzend. Ik werd rood als een tomaat. 'Ik euh n-nee nog n-niet.' zei ik beschaamd. 'Haha, ik kan wahed chick voor je fixen!' zei oma lachend. 'Haha ze3ma oma, straattaal gebruiken?' vroeg ik lachend. 'Ja tuurlijk, ik kan nog Nederlands!' antwoordde ze.       

Het was echt leuwwk! Je wilt soweso een oma als de mijne! 'Safé Ismael, ik ben moe, we gaan deze weg afmaken en dan gaan we terug naar de auto.' zei oma. 'Wil je anders hier wachten, dan ga ik snel achter de auto?' vroeg ik. 'Nee, ik wil nog even wandelen, het is hier super leuk!' antwoordde ze. 'Oké wat je wilt!' zei ik. Ze vertelde weer een mop en ik moest echt lachen. Ik keek haar aan maar haar lach was verdwenen. Ze keek geschrokken voor zich. Ik keek ook snel naar waar ze keek, en ik geloofde mijn ogen niet!..............................

Vote, share and comment!