Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 11

Wat vooraf ging

Het lag totaal niet in de handen van Amal! Ik moest haar vertellen dat het niet in haar handen lag, dat Allah dit heeft bepaald. Langzaam, met tranen in mijn ogen en bang dat ze het mij niet gaat vergeven, liep ik de richting van Amal op. Ik deed rustig mijn hand op haar schouder...
_____________________________________

PP ISMAEL

Trillend en rustig deed ik mijn hand op haar schouder en langzaam keek ze naar mijn hand. Toen ze mijn tranen zag, begon ze nog heviger te wenen. Ze draaide zich weer om en leunde met haar handen tegen de muur, en huilde het uit. Ik draaide haar weer met een ruk om. Ik wou haar een knuffel geven, maar durfde niet. Ik wist zelf ook niet waarom, misschien was het omdat ik het al 5 jaar geleden niet meer had gedaan?

Ze deed haar handen op haar gezicht en huilde het uit. Ik besloot om haar handen uit haar gezicht te halen en daarna direct haar een knuffel geven. Dus dat deed ik ook, ik haalde haar handen van haar gezicht weg en veegde weer een onschuldige traan die een weg vond op haar wang. Ze keek me verbaasd aan. En ja hoor, ik gaf haar snel een knuffel. We begonnen als kleine kinderen te huilen. 'W-waarom h-huil je?' vroeg ze snikkend. ' A-Amal, v-vergeef je h-het me?' vroeg ik haar huilend vol spijt.

Ze stopte met knuffelen en keek me serieus aan. 'Waarvoor moet ik je het vergeven?' vroeg ze me. Snel viel er nog een dikke traan van spijt. Amal veegde die snel weg, en al snel kwamen der meerdere. Ze nam mijn gezicht in haar handen en vroeg me nog eens 'Ismael, waarvoor moet ik het je vergeven?' Ik keek haar recht in de ogen aan...

PP AMAL

Toen ik hoorde dat mama aan baarmoederhalskanker was overleden door mij, stortte mijn wereld in. Ik begon allemaal flashbacks te krijgen en langzaam viel ik weg. Ik werd geschrokken wakker door water dat op mijn gezicht werd gegooid door Ismael. Even was ik alles vergeten, maar ik herinnerde mij terug de woorden van Ismael. Tranen bleven stromen, ik uitte mijn woede door de muur vuisten te geven. 'MIJN SCHULD! MIJN SCHULD! MIJN SCHULD!' spookte er door mijn hoofd.

Hoe ga ik het mezelf vergeven? Moest ik nu niet bestaan, ging mama nog lang en gelukkig leven! Moest ik nu niet bestaan, ging mama geen pijn gelijdt hebben. Mijn ogen stroomden een waterval van tranen. Mijn ziel, was letterlijk dood. En ik had echt pijn in mijn hart. Lieve mama, ze had al die tijd zitten strijden, terwijl ik er niets van wist!

Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik keek er naar en het was die van Ismael. Toen ik in zijn ogen keek zag ik tranen. Huh? Ik heb mijn broer nog nooit zien huilen, letterlijk nog nooit. Maar door mij moet hij toch huilen. Ik begon heviger te huilen en ik wilde niet dat Ismael me zag en dus had ik mijn handen op mijn gezicht gedaan.

Opeens worden ze van mijn gezicht geduwd, verbaasd keek ik naar Ismael. Hij veegde weer een traan die van mijn oog rolde en daarna deed hij snel zijn armen om mij heen. Wat was ik toen blij! Ismael die mij knuffelde? We begonnen echt letterlijk als kleine kinderen die geen snoep mochten , te huilen. 'Waarom h-huil je?' vroeg ik snikkend. ' A-Amal, vergeef je h-het me?' vroeg hij me stotterend.

Toen ik dit hoorde was ik kapot blij! Voor even vergat ik mijn moeder. Ismael die vergeving vroeg? 'Waarvoor moet ik je het vergeven?' vroeg ik. Hij begon hevig te huilen. Ik nam snel zijn gezicht in mijn handen en vroeg het hem nog een keer. 'Waarvoor moet ik je het vergeven?' Hij keek me met tranen in de ogen aan. 'Dat i-ik zo kortaf deed en ik je n-negeerde, en j-je niet hielp toen je h-hulp nodig had. E-en ik niks deed, t-toen v-vader je mishandelde.' zei hij huilend. 'Ismael het is je vergeven!' zei ik ook huilend.

Hij nam me in een stevige knuffel, en gaf me een kusje op mijn wang. We bleven zeker 5 minuten elkaar stevig knuffelen. 'S-sorry dat door mij mama is overleden.' zei ik huilend. Hij wurmde zich uit de knuffel en nam mijn gezicht in zijn handen. 'Amal! Het is jouw fout niet! Allah had gekozen voor deze afloop! Had jij de keuze om te kiezen over dat mama gezond bleef of ze een ziekte kreeg? Nee! Het lag niet in jouw handen! Dat was el Qadar, Allah wou dat het zo verloopt! Het is niet omdat ze baarmoederhalskanker had, dat het door jou was! En al dit is voor ons een beproeving! We moeten door gaan, en niet aan het verleden blijven denken! En Amal, ook al zie je mama niet, kan je haar aanwezigheid voelen! Ze zit hier. (wees naar zijn hart) Ze zit in onze harten en gaat daar altijd zijn!' zei hij huilend.

Hij heeft gelijk, het lag niet in mijn handen. Allah heeft gekozen dat het zo ging aflopen. Ik glimlachte naar hem en gaf hem een kusje. Hij gaf me eentje terug. Hahaha, ik voelde weer die broederliefde. 'Dus Amal, ik wil niet dat je je zelf de schuld gaat geven, oké?' vroeg hij me. Opgelucht knikte ik naar hem. Hij nam me nog eens in een warme stevige knuffel en gaf me een kusje op mijn haren. 'Jij bent mijn lieve/mooiste/schattigste/prachtigste/slimste zus die ik heb!' zei hij. En jij bent mijn strengste/lelijkste/smerigste/domste broer die ik heb' antwoordde ik. ' Wat zei je? Herhaal nog eens?' vroeg hij. 'Je hebt me goed gehoord!' antwoordde ik. 'Oké op eigen risico's!' zei hij snel. Hij duwde mij op bed en begon me te kietelen.

Na heel wat gelachen te hebben was het tijd om te slapen. Ik kon mijn avondroutine jammer genoeg niet doen. Want die koeien sliepen in mijn kamer. Ik mocht bij Ismael slapen. Hij nam me stevig vast en na geen 1 minuut viel ik blij in slaap.

In de ochtend liep ik rustig naar mijn kamer om mijn kleren te nemen. Ik deed de deur open en het eerste wat ik rook, waren de smerige kousen op de grond. Ik kreeg kots neigingen, maar liep snel verder..............Nadat ik ontbijt heb gemaakt trok ik mijn schoenen aan en wachtte op Ismael. Hij kwam naar beneden en gaf me een kusje. 'Ben je klaar?' vroeg hij me. 'Ja al 10 minuten geleden.' antwoordde ik. 'Ik ga je voeren tot aan het station, en daarna moet je de rest van de weg zelf doen. Want ik heb afgesproken met wat vrienden om te gaan chillen' zei hij. 'Oké is goed!' antwoordde ik.

Ik kreeg toen een telefoontje van de politie: P= Politie , I= Ik

P: Goedemorgen, spreek ik met Amal?

I: Ja hallo, met Amal

P: De jongen die jouw probeerde te verkrachten heeft 5 jaar cel gekregen, en de 2 andere jongens zijn ook tegenhouden voor 4 jaar. En u had gelijk, ze waren drugsdealers, en ze hebben ons verteld in welke pand ze dealen. En we hebben de meeste personen van die pand tegen gehouden. Het was een super grote pand.

I: Ah ja, ik wist het dat die drugs deden. Bedankt voor de informatie!

P: Graag gedaan, een goeie dag verder!

Ismael nam zijn jas en we vertrokken naar het station.

Aangekomen aan het station gaf ik Ismael en kusje en stapte uit. Om de weg wat korter te maken liep ik een steegje in. Ik had echt het gevoel dat ik werd achtervolgt. Ik liep snel door en toen ik net het steegje wou uitlopen, stopte een volledig zwart busje voor mij. Ik draaide me in paniek om, en wou weglopen maar ze waren mij te snel en duwden me het busje in....

Vote, share and comment!