Mishandeld en Uitgehuwelijkt (AF✔)

Hoofdstuk 29

Wat vooraf ging:

Ik deed net mijn mond open om iets te zeggen. Maar zag een verpleegster uit de operatiekamer komen waar Amal lag. Snel stond ik op en rende huilend, trillend en bang naar haar toe. ...
_____________________________________

PP OMA (VAN AMAL)

Ik vroeg mijn koppige zoon om zijn dochter te gaan bezoeken. Maar hij weigerde, wat me echt boos maakte. Ik deed de hele tijd pogingen om hem van gedachten te veranderen, maar het lukte niet. 'Regel maar vliegtickets terug naar Marokko.' probeerde ik. Hij keek me geschrokken aan. Na dat hij heel wat zeurde, accepteerde hij het toch om zijn dochter te gaan bezoeken. Super blij liep ik naar boven om aan Ismael te vragen of hij mee wou komen. Het verbaasde hem dat Hicham, zijn dochter toch gaat bezoeken. Hij was blij! Maar hij kon niet meekomen omdat hij huiswerk had.

Ik vertrok toen met Hicham naar het ziekenhuis. Aangekomen liep hij zenuwachtig de kamer van Amal binnen, en bood hij zijn excuses aan. Het was weer goed tussen vader en dochter! Wat was ik blij! Moehiem we praatten nog wat tot een verpleegster kwam en zei dat de bezoekuur voorbij was. Ik knikte en liet Hicham achter met zijn dochter.   'Ik ga jullie eventjes alleen laten, Hicham ik wacht beneden in het restaurantje op jouw.' zei ik snel en verliet de kamer. Opgelucht nam ik de lift naar beneden en liep de restaurant binnen. Ik kocht een flesje water en dronk die op terwijl ik op Hicham wachtte.

Wat duurde dat lang! Na een half uur besloot ik om terug te keren naar boven. Ik stond op en liep richting de lift. Net toen ik op het knopje drukte om de liftdeuren te openen zag ik Hicham zenuwachtig naar mij toelopen. 'Waarom duurde afscheid nemen zo lang?' vroeg ik hem. 'Ah euh, ze wou nog euh, euh dat ik bij haar euh bleef.' antwoordde hij snel. Ik knikte en we liepen naar de auto. Hij liep wel heel snel vond ik. 'Hicham, waarom ben je zo haastig?' vroeg ik hem. 'Ik heb een afspraak met een vriend van me, en ben bijna te laat.' antwoordde hij. Ik knikte en liep wat sneller naar de ziekenhuis-parking waar de auto geparkeerd stond.

Hij reed de parking uit en reed richting huis. Aangekomen thuis ging hij mee met me naar huis en deed voor me de deur open. Ismael kwam nieuwsgierig de trap af. Nadat ik mijn schoenen uit deed en samen met Ismael in de zetel plofte zei Hicham ' Ik heb een afspraak met mijn vriend , hij heeft mij nodig, over een uurtje ben ik terug.' Ik knikte en hij verliet het huis.

We praatten nog over ditjes en datjes tot hij me vroeg hoe ik het heb gefixt over Hicham en zijn dochter. Ik wou net antwoordden maar Ismael kreeg een belletje. Na het telefoontje, begon hij te roepen en te huilen. AMAL! AMAL! AMAL! ZIT NU IN DE OPERATIEZAAL!' zei hij huilend. Ik voelde mijn hart even niet kloppen! 'KOM SNEL NAAR HET ZIEKENHUIS!' zei ik hem huilend.

We stapten snel in zijn auto en reden richting het ziekenhuis. Toen we aangekomen waren gingen we  rennend naar de operatiekamer. We zagen daar een gezin ook huilen. Later bleek dat zij Amal op de vloer in haar kamer vonden. Iedereen was aan het huilen, iedereen was er kapot van! Amal is mijn onschuldige, prachtige en lieve kleindochter! En ik wil niet dat haar iets overkomt! Ismael praatte verdrietig met een jongen. 

Tot we opeens een verpleegster de operatiekamer uit zagen komen. Ismael stond als eerst direct recht en liep er bibberend naar toe. Wij stonden toen ook recht en liepen allemaal snel naar de verpleegster. 'H-hoe g-gaat h-het m-met A-amal?' vroeg hij bang. We luisterden allemaal bang en gespannen mee. 'Nou eeh, ze heeft zware stoten gehad op haar borstkas, wat negatieve invloed had op haar longen.' antwoordde de verpleegster. 'I-is h-het n-nu n-nog s-steeds ernstig?' vroeg Ismael huilend. 'Nou, voor nu nog wel, ik denk dat ze heftige problemen gaat hebben met ademen, omdat ze een zeer schadelijke klap heeft gekregen op haar longen, het kan nog erger worden, maar het is beter dat je wacht tot de operatie klaar is, ik zou zeggen verwacht niet het beste!' antwoordde ze en liep weg.

Ismael zakte in elkaar. 'NEE AMAL! NEE ALSJEBLIEFT! NIET JIJ!' riep hij. Hij begon als een klein kind te huilen. Ook ik huilde, het is echt niet makkelijk om te zien hoe je kleindochter en kleinzoon kapot gaan! 'Ismael, sta op! Verlies de hoop niet!' zei ik huilend. Hij luisterde niet naar me, maar bleef zichzelf kapot maken 'NEE AMAL! ALSJEBLIEFT! AMAL HOU VOL!' riep hij huilend. Ik huilde ook, Khadija (moeder Safuane) knuffelde me stevig. 'Ze zal inchAllah genezen!' zei ze me.

Ik knikte en ging zitten ze kwam naast me zitten. 'Hoe heet je?' vroeg ze me verdrietig. 'Ik heet Latifa, ik ben de oma van Ismael en Amal.' antwoordde ik huilend. 'Mijn naam is Khadija en die jongen daar is mijn zoon Sofian.' antwoordde ze kort. Ik knikte. Tranen bleven maar stromen, ze stopten gewoon niet. 'Ya Allah, genees mijn kleindochter alsjeblieft!' smeekte ik huilend. 'Latifa (oma) verlies de hoop niet, de betekenis zelf van de naam Amal is hoop.' zei ze me met tranen in haar ogen. Ze gaf me een warme knuffel.  'Veel sterkte, ik en Khalid moeten weg.' zei een man. Ik knikte en bedankte hem. De 2 mannen wensten nog sterkte aan Ismael en verlieten de wachtzaal.

Ik knikte en keek voor me uit, naar Ismael die op de grond zat te huilen. 'Broer, sta op, ga zitten op een stoel, ze zal inchAllah genezen! Niets is moeilijk bij Allah!' zei Sofian. 'NEE BROER! ALS ER IETS MET HAAR GEBEURD, GA IK HET ME ZELF NOOIT VERGEVEN!' riep Ismael huilend en gebroken. Sofian tilde hem op door middel de hand van Ismael te trekken en duwde hem rustig in een stoel. 'Broer, ik heb het ook moeilijk! Iedereen heeft het moeilijk, maar je moet hoop hebben! InchAllah, als Allah wil, gaat ze genezen!' zei Sofian. Ismael knikt en begon weer te huilen.

Sofian nam hem in een broederlijke knuffel. 'Dankjewel broer, jij en je moeder hebben veel voor ons gedaan!' zei Ismael gebroken. 'We hebben totaal niks gedaan, we hebben iets gedaan dat iedereen in onze plaats ging doen!' antwoordde Sofian verdrietig. Ik herinnerde me Hicham. 'Ismael, bel je vader, hij weet dit nog niet.' zei ik tegen Ismael. Hij knikte en haalde zijn gsm uit en belde hem. 'Hij antwoord niet.' zei hij. Zuchtend keek ik voor me uit.

Ismael stond plotseling huilend op. 'WAAROM MIJN ZUS?!' riep hij boos. Hij begon vuisten aan de muur te verkopen. Huilend, kappot, boos en verdrietig zat hij vuisten aan de muur te geven. Ik stond snel op en probeerde hem tegen te houden wat me niet echt lukte. 'Ismael, stop!' riep ik maar hij luisterde niet en bleef maar de muur vuisten te geven. Er begon bloed uit zijn knokkels te druipen die op de grond vielen. 'SOFIAN ALSJEBLIEFT DOE IETS!' riep ik huilend. 

Ismael was helemaal de controle over zich zelf kwijt. Hij had bijna een gat in de muur geslagen. Sofian greep in, en duwde hem in een stoel. Snel nam ik zijn handen vast. Zijn knokkels waren helemaal paars/blauw en rood door het bloed. Snel nam ik een zak doek en deed die op zijn knokkels. Huilend keek hij naar zijn handen. Net toen ik klaar was kwam er een dokter uit de operatiekamer. Snel stonden we op en renden we bang naar hem toe.....

Vote, share and comment!