Prosto do zakochania

Prosto do zakochania cz. 50

50

Rok szkolny został przywitany uśmiechami ze strony rówieśników oraz znienawidzeniem przez uczniów. Właśnie trzeciego września zakończyła się sielanka, zwana wakacjami. Trzeba było wracać do szkoły i ponownie pracować przez cały rok.

W klasie B zebrało się już większość osób. Koledzy witali się podawaniem ręki, a koleżanki rzucały się na siebie bez problemu.

W pewnej chwili do klasy przyszły Wera i Michalina. Poprzytulały się z wszystkimi dziewczynami, zupełnie ignorując chłopaków.

- To jak tam wakacje? - zapytała Ola.

- U mnie spoko - odezwała się Wera, ale szturchnęła Michalinę. - Ale ktoś ma lepszą historię do opowiedzenia.

- Naprawdę, a jaką?

- Nieważne - powiedziała lalunia, przeczesując włosy. - Powiem wam później, gdy nie będzie tutaj...

- ...świadków? - dokończył pewien głos.

Wszystkie nastolatki obejrzały się za siebie i zauważyły Karolinę. No i ponownie zaczęły się przytulanie oraz inne czułości. Jednak coś w tym było niepokojącego i dziwnego.

- Wszystko w porządku? - zapytała Michalinka. - Wyglądasz dość słabo.

- Nie, wszystko okej - stwierdziła Karola, uśmiechając się lekko. - Nic mi nie jest.

- Na pewno?

- Ta.

Nagle przez klasę przebiegł jakiś pisk. Wszyscy obecni z klasy spojrzeli w stronę drzwi. Tam pojawiła się stara ekipa przyjaciółek, czyli impreza powoli się zaczynała.

Brunetka przeprosiła znajome i ruszyła w stronę dziewczyn. Tutaj także wszystkie się przytulały oraz mówiły, jak to się stęskniły. Niestety w tej grupce także zauważono zły humor realistki. Hania chciała zapytać o przyczynę, ale ktoś ją wyprzedził.

- No Karolina - odezwała się Amelka, przytulając wywołaną. - Opowiadaj.

- O czym? - zdziwiła się najstarsza.

- No chyba wiesz o czym. O swoim...

- Nie ma nic do gadania.

Karola wyswobodziła się spod ręki wyższej i otrząsnęła się niczym pies. To nikogo nie zdziwiło, ale ten smutek oraz brak chęci nie były normalne w przypadku swatki.

- Wszystko dobrze? - zapytała Weronika.

- Tak, jasne - odpowiedziała brunetka, kręcąc stopą w podłodze. - Em... Po prostu trochę się denerwuję.

- Oj daj spokój. Każdy się stresuje.

- Wiem, nie bronię im przecież. Wiecie co? Muszę siku, zaraz wracam.

- Pójdę z tobą...

- Nie!

Brunetka pokręciła głową, a potem wyszła, zostawiając resztę samych. Takie zachowanie zdarzało się u wszystkich, ale rzadko, dlatego reszta była zdziwiona.

Przyjaciółki zebrały się w grupkę i podeszły do siebie, aby tylko one mogły siebie słyszeć. Oczywiście wcześniej wyszły z klasy, aby upewnić się, że nikt nie będzie podsłuchiwał.

- To trochę dziwne - stwierdziła Amelka. - Byłam przekonana, że będzie trąbić o swym związku. W końcu tylko dlatego wam o tym powiedziałam. Teraz czuję się trochę dziwnie...

- Weź przestań gadać o sobie - dołączyła się blondynka. - Może oni  po prostu zerwali?

- Może, ale nawet jeśli tak, to nie możecie jej pocieszyć.

- Dlaczego? - zapytała optymistka.

- Włącz myślenie. Tylko ja wiem o ich związku, a skoro ona nic nie mówiła, wyjdę na taką, co to sekrety wygaduje.

- Przecież i tak to robisz.

Amelka spojrzała na koleżankę miną typu "Zamknij się/zabiję cię". Następnie westchnęła i uderzyła się ręką w czoło. Już zaczęła żałować, że w ogóle otworzyła usta. Powinna milczeć i nie odzywać się, jak to dobra przyjaciółka.

Weronika zauważyła, że jej przyjaciółka się zamartwia. Podeszła do niej i pogłaskała ją po plecach. Amelka spojrzała na nią z nadzieją w oczach. Po przyjaźni, która zaczęła się na początku pierwszej klasie gimnazjum, obie rozumiały swoje gesty. Blondynka westchnęła cicho, a następnie odezwała się do reszty:

- Przestańcie. Amelka ma rację. Powiedziała nam, bo się przyjaźnimy, ale nie powinnyśmy pokazywać, że wiemy. W końcu przyjaźnimy się. Nie utopimy jednej z nas, prawda?

- Prawda - odezwała się reszta.

Niestety nie mogły kontynuować dyskusji, ponieważ ich wychowawczyni zbierała całą klasę, aby razem udać się do kaplicy na rozpoczęcie roku.

*******(nudy w kaplicy)*****************

Po mszy uczniowie skierowali się do swoich klas. Każdy wychowawca powiedział swoje i wszyscy skończyli.

Niestety przyjaciółki nie zdążyły złapać przyjaciółki. Realistka zamieniła się w jakiś cień, bo nigdzie nie dało jej się znaleźć.

Nastolatki jednak nie przejęły się tym. Stworzyły grupę, aby mogły gdzieś wymyślić sposób, aby poprawić humor pewnej osobie. Z pozytywną myślom, wszystkie wróciły do domów. Świętując ostatnie wolne godziny od szkolnej rutyny.

Ciąg dalszy nastąpi...

Hejka!

Nie ma to jak zignorować swoich kraszów i zainteresować się smutkiem przyjaciółki >.<

No, ale cóż...

Jak tam rozpoczęcie roku szkolnego?