Prosto do zakochania

Prosto do zakochania cz.59

59

Weronika zamrugała dwa razy. Była pewna, że jest cała czerwona. Ta cała historia była zupełnie inaczej. Tak samo wiadomo, że jej przyjaciółka oskarżyła ją o zrzucenie za schodów specjalnie, a więc zaraz wszystko się wyjaśni.

Niestety spojrzenia obu chłopaków były dość nieprzyjemne. Blondynka nie wytrzymała presji i już otwierała usta, gdy nagle coś usłyszała.

- Kondziu! - wrzasnęła Karolina.

Po tym od razu wystartowała i wbiegła na chłopaka, mocno się w niego wtulając. Z twarzy nastolatka od razu znikła złość. Wtulił się w dziewczynę i zaczął szeptać, jak bardzo się stęsknił.

Blondynka uśmiechnęła się na ten widok. Wyglądało to o wiele lepiej niż oglądanie smutnej rówieśnicy. Niestety uśmiech nie trwał za długo, gdy zerknęła na Kubę. Chłopak patrzył się na nią, mrużąc oczy.

- Zrzuciłaś ją ze schodów i rzuciłaś w nią podręcznikiem? - zapytał się, przekręcając głowę.

- T-to nie tak! - broniła się Weronika.

- To niby jak?

- No na pewno nie tak! Karola, powiedz mu!

Brunetka, słysząc swoje imię, niechętnie odkleiła się od ukochanego i spojrzała na przyjaciółkę. Lekko przekręciła głowę, bezgłośnie pytając się, o co chodzi. Weronika ruchem źrenic wskazała na kolegę z klasy. Śmiech śmiechem, ale sytuację trzeba wyjaśnić.

Kuba wpatrywał się z niecierpliwością w domniemaną ofiarę. Karolina cicho sapnęła, a potem wywróciła oczami.

- Nie zrzuciła mnie.

- Jak to nie? - spytał się chłopak. - Przecież tak powiedziałaś.

- Powiedziałam tak dla żartów.

- A teraz się tłumaczysz dla żartów?

- O co ci chodzi?

- Zrzuciła cię ze schodów i rzuciła pod...

- Nie zrzuciła mnie, po prostu mnie rzuciła.

- Myślałem, że to my jesteśmy parą - wciął się Konrad.

Karolina od razu wybuchła śmiechem. Uwielbiała suchary, a ten był tak słaby, że spodobał się swatce. Koszykarz wyglądał na dumnego. Wyprostował się i lekko uśmiechnął. Brunetka posłała mu uśmiech i pokazała, aby poczekał sekundkę. Następnie odwróciła się do rówieśników z klasy.

- Skoro wszystko wyjaśnione, idę na wagary się migdalić, pa pa.

- Serio idziemy na wagary? - zainteresował się Konrad.

- Przecież nawet tutaj nie chodzisz do szkoły.

Dwójka udała się w stronę schodów i zniknęła po chwili. Na korytarzu pozostała tylko Weronika i Kuba. Blondynka uśmiechnęła się i już chciała coś powiedzieć, gdy chłopak pokręcił przecząco głową, a potem poszedł w przeciwną stronę szybkim krokiem.

Dziewczynie zrobiło się smutno. Do tego poczuła się samotnie. Całe szczęście, że po jakiejś chwili przyszły jej koleżanki to mogła, chociaż z kimś porozmawiać.

***

Pomimo miłej atmosfery oraz śmiechów Weronice było cały czas smutno. Nawet nie wiedziała dlaczego. W końcu przez całą drugą klasę była przekonana, że Kuba to jedynie kolega, z którym lubi spędzać czas. Randki uważała za randki, ale bardziej dla miłej zabawy. Była przekonana, że jakby chciał z nią być, poprosiłby ją o chodzenie. Więc dlaczego czuła się tak źle ze świadomością, że przewodniczący jest nią rozczarowany?