Kor Gibi

24. Bölüm

24. Bölüm

 

__ Bir an geçen sefer olduğu gibi yine basın içeri alınacak sanmıştım.

Korhan içkisinden bir yudum alırken gülümsüyordu.

__ Son an da babama engel olabildim. Gerçekten o kadarı fazlaca abartılı oluyor, hem davetlilerimizi de yormak istemeyiz değil mi? Zaten çevrelerinde ki herkese sahte bir ilgi göstermek zorundalar, bir de kameralara poz vermek zorunda kalmasınlar.

Alper arkadaşının göz göze geldiği bir beyefendiye kadehini kaldırarak bu sözleri söyleyişi karşısında kahkaha atabilirdi. Ama bunun yerine sakince gülümseyerek çevresinde ki insanlarla koyu bir sohbete dalmış olan Tarık Beye bir bakış atmıştı.

__ Biliyor musun babanın bitmek bilmeyen bir enerjisi var. Onu örnek alıyorum, bundan yirmi yıl sonra onun gibi olmalıyım.

__ Ama sen sevgilim… Tarık amca gibi işinle gece gündüz uğraşmayacaksın.

Alper karısının ışıldayan gözlerine büyük bir sevgiyle bakarken Çağla gözlerini kısıp parmaklarıyla bir an da olsa okşadı Alper’in çenesini.

__ Çünkü sen eşine hep çoook âşık olacaksın!

Selen yüzünde hafif mahzun bir gülümseme karşısında ki güzel çifti seyrederken yanında Gediz’in sesini duyarak bir anlığına gözlerini çevirdi ona.

__ Sıkılıyor musun?
__ Yoo, hayır… Gayet iyiyim.

Huzursuzca söylemişti bunları ama kesinlikle dürüsttü. Çünkü Korhan kendisine söz verdiği gibi hiç ayrılmamıştı yanından. Çok ilgili sayılmazdı belki… Ama eli elinde kalmıştı uzun süre. Yumuşacık, sıcacık… Güçlü ve güvenilir…

Bu öyle tatlı bir histi ki parmaklarını parmaklarının arasından geçirdiğinde en küçük bir endişesi bile kalmamıştı. Yanlarına gelen tanımadıkları insanlara karşı rol yapmışlardı evet… Ama Korhan onlar yanlarına gelmeden evvel mutlaka kendisine eğilip isimleri ve kim olduklarına dair ufak ipuçları vermişti mutlaka. Asla hazırlıksız yakalanmamıştı böylece… Tabii ki tutulduğu anlar olmuştu ama o zamanlarda da hep Korhan ya da arkadaşları araya girerek durumu toparlamış Korhan da hep daha sıkı sarmıştı onu… Sahiplenircesine, korumak istercesine…

Korhan şimdi elini tutmuyordu ama bir eli belinin en ince kıvrımını kavramış, nazik bir dokunuşla yakınında olduğunu anlatıyordu hep. Belki de o gece o kadar konuşmamasının sebebi buydu. Onun yanında olmayı seviyordu, onu dinlemeyi, seyretmeyi… Sessizce dokunuşunu hissetmeyi çok seviyordu.

Selen hafif bir iç çekerken Korhan’ın pek sık duymadığı kahkahalarından birini duyarak ona doğru kaldırdı bakışlarını. Aynı an da bir ok saplandı sanki kalbine…