Kor Gibi

31. Bölüm

31. Bölüm

Korhan elinde ki dosyayı da çantasına düzgünce yerleştirdikten sonra saate baktı bir an. Aslında çok acelesi yoktu ama bu evden ne kadar erken çıkarsa o kadar iyiydi.

Eskiden Selen’le aynı evde olmak onu boğduğundan duramazdı evinde şimdiyse onunla zaman geçirmekten hoşlanmak istemediği için duramıyordu. Onunla ne kadar az zaman geçirirse o kadar iyiydi. O yüzden elinde çantası çıktı odasından ve her sabah yaptığı gibi doğrudan kızının odasına girdi. Ondan ufacık bir öpücük almadan hiçbir yere gidemezdi ama… Küçük yatağı boştu! Korhan küçük bir kalp spazmı geçirecekti neredeyse, hem de boş yere… Çünkü Ecem odasında ki geniş koltukta annesinin göğsünün üzerinde huzurlu bir uykudaydı.

Korhan rahatlamak istercesine derin bir nefes alırken elini yanında ki duvara yasladı yavaşça. Selen yine ya uyuyamamıştı ya da kâbus görmüştü mutlaka ama kendisinin yanına gelmemişti. Bunun sebebini çok iyi biliyordu. Gece elinden tutup onu odasına götürmediği için kızmıştı ona ama pişman değildi. Öyle olması gerekiyordu.

Yine de… Onlara bakarken dudaklarında ufacık bir gülümseme vardı. Hayatında gördüğü en güzel manzaraydı bu. Saatlerce karşılarında durup hiç kımıldamadan onlara bakabilirdi.

Hangisi daha masum görünüyordu emin değildi. İkisi de çok güzeldi, ikisi de ne olursa olsun ona aitti. Kaybetmeyi kesinlikle göze alamayacağı kadar önemliydiler hayatında.

Gözleri yavaşça Selen’in yüzünde gezerken… Bunları onun için ne kadar uzun zamandır düşünmediğini hatırlamaya çalıştı. Bilmiyordu! Taa derinlerine gömmüştü onu ve bir kez daha gömmesi gerekecekti çok yakında…

Yine de ne olursa olsun o karenin kesinlikle ölümsüzleşmesi gerekiyordu. Korhan elinde ki çantasını bırakırken gizlice telefonundan resimlerini çekmek istedi ama o sırada Selen’in sesini duydu. Bu iniltiye benzer bir sesti. Hayır, bastırılmış küçük bir hıçkırık gibiydi. Korhan ne yapacağını bilemeden bir an onlara doğru bir adım attı.

Hayır, Selen yine kâbus görüyordu. O yüzden kararlı adımlarla yanlarına gelip yavaşça, uyandırmadan Ecem’i aldı kucağına ve özenle yatırdı yatağına.

Ecem uyumaya devam ediyordu, Korhan hafif bir iç çekerken sevgiyle kızının yanağına dokundu bir an ve hemen sonra Selen’e doğru döndü. Gözlerini aralamıştı Selen…

Karışık, dalgın görünen buğulu bakışları gözlerindeydi.

__ İyi misin?

__ Ben, dedi Selen yavaşça koltukta doğrulurken.

Bir şeyler daha hatırladım.

Korhan başını salladı tepkisizce ama göründüğü kadar hissiz değildi aslında. Midesinde ufak kasılmalar vardı ama… Yok, karışık değildi. Tersine bir an önce her şeyi hatırlaması her ikisi için de en güzeliydi. Ve bu hızla giderse Selen’in hatırlamadığı hiçbir şey kalmayacaktı yakında, o zaman kendisi de eski hayatına dönebilecekti.

Ama yine de yüzünde ki o ifadeyi gördükten sonra ona sormadan yapamayacaktı. Bu yüzden elini uzattı ona… Selen hiç tereddütsüz elini eline verince beraber sessizce çıktılar Ecem’in odasından.

Selen Korhan’ın yönlendirmesiyle beraber onun odasına girerken anlatacaklarının onda nasıl bir etki yaratacağından emin değildi ama dürüst olacaktı. Her zaman ki gibi…