Kor Gibi

41.Bölüm

41. Bölüm

 

20 Ağustos 2013
   

Korhan evin bahçe kapısında durmuş uzaktan Selen’i izliyordu. Gerçi onu tam olarak göremiyordu ama… Ona o kadar yakın olmak bile, son yaşananlardan sonra kalbini yakıyordu. Yine de o his bile güzeldi! Özellikle son bir aydır yaşadığı o işkence dolu günlerden sonra lafı bile olmazdı o acının, hem nasılsa artık bitecekti. Öyle ya da böyle… Korhan derin bir nefes alırken önce yağan yağmura çevirdi gözlerini ama önemsemedi. Yağmurun altında yavaş adımlarla nihayet çardağa yaklaşırken Selen okuduğu kitaba tamamen dalmış olduğu için Korhan’ı fark edememişti.

__ Merhaba.

Selen o etkileyici, kısık ses karşısında hafifçe ürpererek hızla kaldırdı başını kitabından.

Korhan tam karşısında duruyordu. Selen bir an ne söyleyeceğini bilemeden baktı ona. Geleceğini bilmesine rağmen şaşırmıştı ve sanki hatırladığından daha uzundu! Daha uzun, daha yakışıklı ve… Güzel, mavi gözleri hatırladığından çok daha duyarlı, çok daha sevecen bakıyordu.  

Selen birkaç saniyenin ardından hafif bir iç geçirerek gözlerini ondan çekti ve hemen kitabını önünde ki masaya bıraktı.

__ Hoş geldin…

Karşısında hala hiç kıpırdamadan duran Korhan’ın saçlarından yağmur suları damlıyordu ve Selen o kadar donuklaşmıştı ki o haline daha yeni tepki verebiliyordu.

__ Yağmur ne zaman hızlanmış böyle? … Çok ıslanmışsın, al şu şalı hadi…

Korhan kendisine uzatılan şalı almıştı ama açıkçası o ipek şalı ne yapacağını bilmiyordu. Sorarcasına şaşkınca Selen’e bakışı onu gülümsetmişti.

__ Saçlarını kurulaman için verdim.

__ Gerek yok ki…

__ Hasta olursun.

__ Yaz yağmuru bu bir şey olmaz, merak etme.

Bunun üzerine ısrar etmedi Selen, Korhan’ın hemen çaprazında ki sandalyeye yerleşmesini hafif bir huzursuzlukla izlerken elinin altında ki kitabın sayfalarıyla oynamaya başlamıştı.  

__ Telefonda… Benimle önemli bir şeyler konuşmak istediğini söylemiştin.

__ Evet, ama önce bir sorum olacak sana.

Selen bunun üzerine sessizce ona dönerek sorusunu bekledi ama Korhan dudaklarını araladığı halde hemen konuşamamıştı. Elinde değildi hissettiği özlemi engellemek…

Hayat insana bazen çok kötü sürprizler hazırlayabiliyor, planlarını alt üst edebiliyordu.

İşte o an Selen’in güzel yüzünde sıcak bakışlarını dolaştırırken bunun izlerini görüyordu. O eskiden cıvıldayan güzel gözleri nasıl da sönmüş, umutsuz bakıyordu. Yüzünün rengi bile solmuştu ama hiç kuşkusuz hala kalbini titretecek kadar güzeldi!

Ondan uzakta geçen bir ay ölümden beterdi ve artık yanında olmak istiyordu. Onun yanında olup elini tutmak ve acısını, yalnızlığını paylaşmak istiyordu.
Ama önünde bir engel vardı, işte bu yüzden biraz korkuyordu sorusunun cevabından. Yine de… Bundan daha fazla kaçamazdı. Neredeyse zor duyulabilecek bir sesle sordu yavaşça.