Kor Gibi

11. Bölüm

11. Bölüm

 

__ Aslında biraz albümlere baksam belki işe yarar.
__ Bence bu çok iyi bir fikir değil.
__ Ama bu durumun geçici olduğunu söylemiştiniz.
__ Doğru ama bu kadar çabuk hafızanızın yerine gelmesi çok zayıf bir ihtimaldir, dedi Ilgaz Bey Selen'in umutlarını zedelemekten korkarken.
Üstelik her saniye hatırlamak için kendinizi zorlarsanız, stres yapar hatırlama sürecini tersine uzatırsınız. Sadece biraz rahat olmaya çalışın.
__ Demesi kolay tabii! Herkes, her şey yabancıyken nasıl huzurlu olabilirim?
Gediz onları sessizce dinlerken kapının kapanma sesini duyarak konuştu yavaşça.
__ Sanırım Korhan geldi.
Selen ellerinin buz tuttuğunu hissediyordu. Gergin olmamalıymış... O kocasını beklerken bile gergindi, bir taraftan da gülmek istiyordu. Bir insan kocasının dış görünüşünü merak edebilir, endişe hissedebilir miydi? Ama öyleydi işte! Bunu Ilgaz Bey de hissetmişti, bu yüzden içten içe Korhan'ın biraz anlayışlı davranmasını diliyordu. Aslında onlar karşı karşıya gelmeden evvel onu kenara çekip konuşmalıydı ama artık bunun için çok geçti. 
Korhan odaya girmiş, neredeyse merdivenlere yöneliyordu. Selen'in odasında uzanıyor olduğunu tahmin etmişti ama kesinlikle yanılıyordu. Koltukta Selen'i otururken görmek onu bir anlığına boşlukta yakalamıştı. Selen Ilgaz Beyin yanında oturuyor, solgun olmasına rağmen bedenen gayet iyi görünüyordu.

Ama bakışları... Onlar öyle yabancı öyle şaşkın bakıyordu ki gerçekten hiç bir şey hatırlamadığını anlamak için kâhin olmaya gerek yoktu! Aslında şaşırmamalıydı, eve gelirken de bu durumu biliyordu ama onu öyle görmek durumu çok daha gerçekçi bir hale getirmişti. Bir an oturma odasının ortasında öylece kalırken Ilgaz Bey hemen ayağa kalkmıştı.
__ Neyse... Biz de gidelim artık!
Gediz bu "biz" in içinde olduğunun farkında mecburen, isteksizce ayağa kalktı. Selense o an içinden geleni söyleyebilse Ilgaz Beye yine "gitme" derdi. Ona çok güven veriyordu en başından beri...
Adının Korhan olduğunu öğrendiği kocası ise... Bilmiyordu, sadece gözlerine bir kez bakabilmiş ardındansa donacağından korkarak bakışlarını kaçırmak zorunda kalmıştı. İşte bu hayal kırıklılığıydı, nasıl bir evliliği vardı böyle?
__ Ben yarın sizi kontrol etmek için geleceğim mutlaka, bu arada siz de kendinizi yormayın ve ilaçlarınızı almaya ihmal etmeyin.
__ Yanımda olduğunuz için teşekkür ederim, dedi Selen minnettar bir tavırla gülümsemeye çalışırken.
Sizin de buraya kadar gelmenize neden oldum, hatta zorladım sanırım... Kusura bakmayın olur mu?
__ Rica ederim. Size yardımcı olmaktan memnuniyet duydum. Gediz Bey?
__ Evet, ben de geliyorum.
Korhan arkadaşının omzuna bir an elini koyarak teşekkür ettikten sonra yavaş adımlarla Selen'e doğru giderek ona hiç bakmadan yanına oturdu sonunda. Selen hafif bir iç çekmişti ve Korhan gerçek bir tereddüt yaşıyordu. Yine de dayanamadı sessizliğe... Sonunda yüzünü ona doğru çevirerek konuştu yavaşça.
__ Başın ağrıyor mu?
__ Çok değil... İlaçlar işe yarıyor sanırım.
Bir an gülümsemeye çalıştı Selen ona, doğrusu bu soruyu sormasını bile beklememişti ondan! Ama cesaretini toplayıp Korhan'ın gözlerine baktığında... İçinde değişik bir sızı hissetti. Bakışları soğuk ve çok mesafeli olsa bile çok güzeldi, bir derinliği vardı. Farklıydı... Ama anlayamıyordu! Yani yaşlarını dikkate aldığı zaman, daha yeni evli olmak zorundaydılar. Peki, bu kadar çabuk mu bitmişti aralarında ki her şey?
Dayanamadı Selen!
__ Ilgaz Bey... Kaza geçirdiğimi daha yeni mi söyledi sana?
Bunu neden sorduğu oldukça açıktı ama Korhan önemsememeye çalıştı, hatta önemsemiyordu. Bunu belli eden soğuk ses tonuyla yalan söyledi ona!
__ Hayır... Sadece bir kaç toplantım vardı, işlerim daha yeni bitti. 
 Selen gerçekten inanamıyordu, bu ciddi anlam da korkunç bir şeydi! Demek hiç bir şey hissetmemişti, yaralanması; onu hatırlayamıyor olması onun için hiç bir anlam ifade etmiyordu. Akşam işinden her şey normalmiş gibi eve gelmiş, sanki başını yanlışlıkla kapıya çarpmış gibi aptalca, zoraki bir ilgi gösteriyordu.