TNP's 1st One-Shot Story Writing Contest Pt. 2

Entry #147

Hanggang Dito na Lang 

by Watzi Ye-rim

Ako nga pala si Ash Avelande, isang masayahing doktor. At meron akong kasintahan na nagngangalang Suni Violante. Isa siyang businesswoman. At nasa labing-dalawang pong taon na kami ngayon sa aming relasyon. Marami na rin kaming mga lugar na napuntahan tulad ng States, Australia, Thailand at Germany. We are spending our time to each other at pakiramdam ko ay wala ng tatalo pa sa aming relasyon.

"Love kita tayo sa park. May gusto akong sabihin sayo." sabi ni Suni sa text kalalabas ko pa lamang ng hospital. " Sure love. I'll be there." reply ko sa kaniya. At nagsimula na akong makilig. "Ano kayang sasabihin niya?" pag-iisip ko habang naglalakad. Tinatanggap na ba niya yong proposal ko? Kyaaaa.. Hindi na ako makapaghintay!!!! paikot-ikot kong talon. Nagbantay narin ako ng taxi para makarating kaagad sa park. At pagdating ko ay nakita ko si Suni na nakaupo sa mahabang bence na hinihintay ang pagdating ko.

"Love!" tawag ko sa kaniya at napangiti naman siyang makita ako. At pag-upo ko ay agad ko siyang binigyan ng forehead kiss. At ngumiti naman siya at tumingala sa langit. And I hold her one hand. Maganda ang gabi. Maraming stars, at malamig ang simoy ng hangin. Ngunit namalayan ko na parang giniginaw si Suni kaya agad kong kinuha ang suot kong jacket at nilagay sa likuran ng balikat niya. Para hindi naman siya ginawin kahit papaano. Pasado na kasi alas nuwebe ng gabi.

"You see me at the middle of the night. And you give me a beautiful light. And every time I see you, my heart is always saying I love you." pagtutula ko habang nakatingin sa kaniya at kinilig naman siya. Oo. Mahilig talaga akong magtula pero ang pagiging isang doktor ang pinagkaiintirisan ko kaya eto ako ngayon. "Love, ano bang sasabihin mo sa akin?" tanong ko sa kaniya. At parang natilihan naman siya. Bakit love? Meron ba akong nasabing mali? agad kong paghingi sa kaniya ng paumanhin. "Hindi love. Walang mali sa sinabi mo." pagbabawi naman niya kaya ako napangiti. Ngunit bakit ang lungkot niya? Meron bang nangyari sa pamilya niya? At sa pagkakaalam ko parang wala naman.

"Ash." sabay hawak niya sa pareho kong balikat. "Bakit love?" tanong ko naman sa kaniya. At napabuntong-hininga naman siya. "Let's break." sambit niya at natawa naman ako sa sinabi niya. " A-ano? Let's break? Geez. Huwag mo nga akong lokohin." sabay pisil ko ng matangos niyang ilong. "Love totoo ang sinasabi ko." seryosong sabi niya at natilihan naman ako at parang napipi. "Ash, sorry kung ngayon ko lang sinabi sayo. Pero napapagod na ako." naiiyak na paliwanag niya at tumulo naman ang mga luha ko at napalumo sa mga sinabi niya. "Hindi. Hindi totoo yan. Hindi totoo yan!!!" at nagsimula na akong humagulgol.

"Ash. Sorry. Napapagod na ako. Sorry kung ngayon ko lang sinabi sayo. Sorry." pagsusumamo niya. At parang wawasak naman ang dibdib ko sa sobrang sakit na nararamdaman. "Love. Meron ba akong nagawang mali sa relasyon natin? Sabihin mo lang love aayusin ko. Pakiusap." pagsusumamo ko. Pero may kinuha siya sa bag niya. At mas lalong dumaloy ang pag-agos ng mga luha ko ng makita ko ang kahon ng wedding ring na hawak niya. At inilapag niya ito sa palad ko. "Ash. Sorry." sabi niya at iniwan ang jacket at tumakbong umalis. Subalit hinabol ko siya.

"Love. Sandali. Pakiusap. Love!!" habol kong sigaw sa kaniya pero hindi siya tumitigil sa pagtakbo. "Love. Pakiusap. Mahal kita Suni." pero mabilis siyang nagpara ng taxi at pumasok sa loob nito. "Love, pakiusap. Please." sabi ko habang nasa labas ng kotse. Pero kaniya itong sinabihan ang driver nong taxi na umalis na. Suni!!!!!!!!!!!! paghahagulgol ko sabay habol sa taxi pero malayo na ang distansiya nito sa akin kaya paluhod na lamang akong napahagulgol sa gitna ng daan. Bakit? Bakit? Bakit? Aahhhhh.... But I get my phone to call her but she didn't answer it instead. Aaahhhh .....Ano bang mali ang ginawa ko? Ano?

Subalit wala akong magawa kundi ang tumayo at malungkot kong nilapitan at kinuha ang jacket at pati na ang wedding ring. And I walked on the street lonely. And nothing I hear any great. But only whispers on ears. Saying dear, don't be in tears. Napahagulgol na lamang ako ng dumating sa kwarto ko. At wala naman akong palalabasan ng sama kong loob dahil ako lang mag-isa rito sa bahay. Because my parents died when I was on fifteen years old. Suni. I have took courage. But why? Kung may gamot lang sana pampakuha ng sakit na nararamdaman ko uminom na sana ako. Suni!!!!!!! But I get my phone and try to call her again. But same as before.