TNP's 1st One-Shot Story Writing Contest Pt. 2

Entry #190

Dream

by BelleoftheAvenue

"Ate Deni," pagtawag ng isang matamis at malumanay na boses sa akin.

Nilingon ko ito at nakatagpo ang tingin ng isang batang nakatali ng tirintas ang buhok, may hawak itong stuffed toy sa kaniyang kaliwang kamay at abot hanggang mata ang ngiti niya.

She looked so happy, and innocent. She reminds me of my past self, when I was still here, where everything started.

Napadapo ang tingin ko sa mga mata ng batang tumawag sa akin, nakikita ko ang pamilyar na pagkislap ng mga mata na na hindi ko na muling masisilayan mula sa kanya.

I smiled though my heart was aching, I can feel a hollow space in my heart that's making it hard for me to breathe. I thought I have moved forward, but I haven't, still.

Nanghihina ang tuhod ko at ramdam ko ang pagkakawala ng balanse ko kaya wala akong nagawa kundi mapaluhod sa madamong daanan.

I covered my mouth as a weak sob came out from my throat, I can't seem to find my voice, gusto kong magsalita ngunit ang mga salitang nais kong bigkasin ay nauuwi sa isang hikbi.

"Ate Deni, are you okay?" The little girl asked.

Ngayon ay nakalapit na siya sa akin at halos magkapantay na ang aming mukha dahil nakaluhod ako.

Nanlalabo ang aking paningin ngunit nakita ko ang mumunti niyang mga kamay na umangat at lumapat sa aking pisnge.

I didn't flinch, but I tried to remove all the memories that are now flowing inside my head, parang isang gripo na hindi matigil ang pag daloy nito, the current is too strong that it's breaking me.

"Ate?" The little girl called my name out softly.

Hindi ko na napigilan pa ang pag agos ng luhang kanina ko pa pinipigilan. I looked directly in her eyes and welcomed the memories I've been suppressing for the longest time.

Maybe I'll be one step in progress if I try to accept it.

I closed my eyes as I felt the warmth, the pain, the sweetness of the past's embrace. A bittersweet memory, and a surreal dream.

"Bakit ka umiiyak?" Napamulat ako nang marinig ang tanong ng isang hindi pamilyar na boses.

Nakatagpo ko ang pamilyar na mga mata ng isang batang lalaki. Wala sa sariling napapunas ako ng aking ligaw na luha, suminghot ako ngunit tanaw ko parin ang kyuryusong tingin ng batang lalaki.

I stared at him back with one brow slightly up, hindi siya natitinag at nanatili ang tingin niya sa akin.

Inirapan ko siya at padabog na tumayo sa kinauupuan kong ugat ng malaking puno sa likod ng ampunan.

Ilang taon na akong andito sa ampunan, my parents died from a car accident, at wala silang nahanap na malapit na kamag-anak kaya ako dinala sa ampunang ito.

I am one of those kids who always have their hopes up everytime a couple visits, and are preparing to adopt.

Alam kong maliit na tiyansa na mapili pa ako for adoption dahil siyam na taong gulang na ako, at karamihan sa mga pinipili lalo na ng mga walang anak na mag asawa ay ang mga bata pa.

Bakit ako umiiyak? Obviously I wasn't chosen again, but it's fine I think, nasanay na din naman ako.

I kept questioning why, but I think it's because I'm weak, may sakit ako sa puso, and I might need an operation if everything doesn't work out, magiging pabigat lamang ako sa kanila.