Przypadek?

XXX. Marna dama

Patrzyłam na wschód słońca, z wysokości. Tak samo piękny, jak podczas moich pierwszych dni w Narnii, albo jeszcze piękniejszy, gdyż już odbywał się w krainie przepełnionej wolnością i ogólnym szczęściem. Panującym wśród wszystkich kolejno.

Od kilku dni, wstawałam jak najwcześniej, aby z balkonu w mojej prowizorycznej piżamie, móc obserwować to najcudowniejsze zjawisko, napawające mnie jeszcze pełniejszym i niezmąconym spokojem. Wręcz absolutnym.

Szczelniej opatuliłam się kocem, który chronił mnie od rześkiego powietrza, gdyż to uderzało we mnie z każdej ze stron, rozwiewając jednocześnie moją burzę loków, która wróciła do formy tak dobrej, w jakiej jeszcze wcześniej nie przyszło jej istnieć. 

W każdym razie, w samej koszuli, zbyt ciepło tu nie było.

Gdzie się znajdowałam?

Była to jedna z wyższych części zamku, położona we wschodniej jego części. Oczywiście mowa o budynku w centrum stolicy państwa, które właśnie było w trakcie zmiany swej nazwy na taką wręcz legendarną - bo Narnię.

Ogromna, wręcz luksusowa komnata z równie wielkim balkonem, z którego mogłam patrzeć na okolice tak dalekie, że aż dziwiłam się, że nie dostrzegam Ker-Paravel, czy morza. To dopiero byłby widok.

Dalej w to wszystko nie wierzyłam. Jeszcze kilkanaście dni temu budziłam się w moim małym pokoju jako nieszczególnie ważna czy lubiana Wiktoria, a teraz stałam się jednym z narnijskich bohaterów tych czasów. Bardzo dużo może się zmienić w tak krótkiej chwili i wielu rzeczy można się nauczyć, czy dostrzec. Trzeba chyba po prostu mieć na to czas, chęci i sposobność.

Wzięłam jeszcze jeden głębszy wdech, po czym odwracając się zwinnie na bosej stopie, wkroczyłam do swojej komnaty. Najpiękniejszy widok już przeminął, a ja doskonale wiedziałam, że muszę wziąć się do pracy. W zamku było przecież tak wiele do zrobienia, a dzisiejszego wieczoru miał odbyć się obiecany przez Kaspiana bal. Chciałam pomóc, a nie siedzieć w miejscu marnując swój czas.

Ekscytacja w związku z zbliżającą się ucztą, zalewała mi serce, tak samo jak niepokój wiążący się z faktem, że Edmund jeszcze nie powrócił z wyprawy do Kopca, która ponoć miała się przedłużyć i o odwiedziny w ruinach jego dawnego zamku. Nieszczególnie wiedziałam czemu miało to obecnie służyć.

Minęło już cztery dni od bitwy pod Beruną, a ja do tej pory nie widziałam mojej czarnookiej Księżniczki. Ten czas poza regeneracją po trudach i mękach, zajmowałam sobie porządkami w przejętym budynku stolicy i oczywiście rozmowami ze wszystkimi wspaniałymi postaciami jakie tutaj poznałam. Emocji mi nie brakowało, a z każdym przeżywałam coś innego.

Razem z Teussem i Świdrogrzmotem wieszaliśmy zasłony, czy pomagaliśmy w innych porządkach. Z minotaurem przebyłam już niejeden spacer po wiosce, odkrywając jej uroki i obserwując mieszkańców, którzy dopiero oswajali się z myślą, że od tej pory władca nie chciał być tyranem, lecz ich przyjacielem. Ani plemię ludzkie, ani to czystonarnijskie, nie pamiętało już takich czasów.

Z Zuchonem urządzaliśmy konkursy strzeleckie odkrywając zakamarki zamkowych zbrojowni i testując wszystko co wpadło nam w ręce, niczym dzieci ucieszone nowymi zabawkami - że też widok broni po tym wszystkim, potrafił mnie cieszyć. Stała się jednak ona częścią mojej codzienności i choć to abstrakcyjne, jakoś zaczęłam to akceptować.

Z Gromojarem i Profesorem Korneliusem oglądałam nocne niebo, a oni odkrywali przede mną uroki wszechświata tego świata. Obaj wiedzieli naprawdę dużo i mimo iż czułam się przy nich jak zupełny głuptas, uwielbiałam kiedy odkrywali przede mną całe sklepienie niebieskie. Uczyli mnie żyć, jeszcze bardziej niż zrobiły to ostatnie doświadczenia.