Safiyae & Safouane

Capitulo 27

Wat vooraf begon:
"Ik word gebeld en neem op, het is mijn vader "Safiyae, als je thuis komt straks moet ik je iets belangrijks vertellen ik kom wat eerder dan normaal terug en ik ben bang voor je reactie." Bang voor mijn reactie? Wat zou het zijn? Straks verteld hij mij dat hij... nee nee nee nee neeee vast niet zet het uit je hoofd Safiyae denk aan iets anders. Zo snel dat kan toch niet of toch wel. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik vertrouw het niet wat als of wat als..........

_______________________________________

Perspectief Safiyae

Nee niet gelijk verkeerd denken mischien is het wel goed nieuws. "Hbiba wat is er?" Vraagt Safouane bezorgt. "Niks ik was even ergens anders met mijn gedachte." "Weet je zeker." "Haha ja niks aan de hand nothing to worry about." "Is goed." De les begon. Na de laatste les mochten we eindelijk weg. "Dikbil kom we gaan." "Is goed reus." Hij opende de deur van zijn auto voor me en ik stapte in. Hij stapte zelf ook in en vertrok.

Ik ga het hem gewoon vertellen over Safae ik vind het belangrijk dat we elkaar vertrouwen en geen geheimen voor elkaar hebben. vertrouwen hebben is de eerste stap en de belangrijkste stap in een relatie. Hij probeert open te zijn met mij en zelf ben ik best gesloten naar hem. "Prinsesje laatste tijd heb ik het gevoel alsof er iets met je is." Zegt hij opeens met zijn blik gevestigd op de weg. "Ik had een tweeling." Ik zie dat hij schrikt maar zijn blik snel weer op de weg richt.

Hij stopt de auto "huh zouden we niet naar het park gaan." "Jawel maar bij mij thuis is beter want ik wil niet openbaar bepaalde gevoelige kanten van mij laten zien. alleen jij ziet en kent deze kant van mij. Andere zien mij als koud, kil, emotieloos en genadeloos. Zodra jij er niet meer bent schakel ik mijn knop om alleen jij kan die knop omschakelen"

"Dat is serieus echt lief." Zeg ik terwijl ik zijn hand vastpak. "Alleen jij en niemand anders." Ondertussen zijn we al in de huiskamer aangekomen. "Dikbil kom." Zegt hij en hij klopt op zijn schoot. Ik neem plek op zijn schoot en leg mijn hoofd op zijn borstkas neer terwijl ik naar zijn snelle hartkloppingen luister. Ik moet lachen "wat is er?" Vraagt hij onbegrijpelijk. "Niks ik vind het gewoon zo leuk dat ik jouw hart sneller kan laten kloppen en jij die van mij. "Haha heet dat niet liefde." Ik glimlach en hij streelt mijn haren.

"Prinsesje wat bedoel je met tweeling?" Vraagt hij rustig. Ik sluit mijn ogen en vertel het hele verhaal over dat ik klimaar droeg tot aan dat ik mezelf sneed na het auto-ongeluk op Safae. Het is stil na mijn verhaal. Hij zegt niks wat me zenuwachtig maakt. Hij knuffelt me stevig en tilt mijn truitje op met zijn vinger gaat hij langs het litteken in de letter S. "Je hebt me echt geraakt met je verhaal, ik wou dat ik altijd al in je leven was en je pijn kon dragen." Zegt hij met een brok in zijn keel.

Ik glimlach en zeg "gebeurd is gebeurd weet je nog." Hij moet lachen en vraagt "waarom heb je me dit niet eerder verteld?" Ik haal mijn schouders op "Ik kon gewoon nooit het juiste moment ervoor vinden" zeg ik een beetje afwezig. Hij knikt en lijkt diep in gedachten.

"Vertel je dikbil eens waar je aan denkt." Zeg ik lachend. Hij glimlacht en zegt "Weet je soms heb ik het gevoel alsof ik niet het enigste kind ben." En hij kijkt me serieus aan. Vanwaar dat opeens? Hij kijkt me aan alsof hij mijn gedachte kan lezen "er flitsen herinneringen voorbij of flashbacks of dan droom ik en het voelt allemaal echt als een deja-vu." Ik zie hem peinzend vooruit kijken. "Reus het kan zomaar zo zijn geduld we gaan het uitzoeken." Hij knikt.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het tijd is me vader is waarschijnlijk al thuis hij zou eerder komen. "Ik moet naar huis." Zeg ik. Hij kijkt me jammerend aan "kom ik breng je" ik knik en hij pakt mijn hand vast waarna hij er een kus op drukt. Ik voel mezelf helemaal opgloeien. Hij kijkt me aan en lacht hij knijpt in mijn wangen en zegt "atsaynouu ra3maaa inouuu, tementttt inouuu." Ik geef hem een kusje en stap de auto in door de deur die hij openhoudt.