Safiyae & Safouane

Capitulo 85

Wat vooraf begon:
Ik liet hem los en zei "ik ga naar de keuken to my mommaa." Ik liep naar de keuken en hoorde Safouane en me moeder praten. "Ewa weet ik a yemma maar toch geen details vertel het zo kort mogelijk en laat te schokkende dingen weg" omg hij zegt gewoon yemma tegen mijn moeder. "Weet ik mijn zoon maar ik ga niet liegen" zei me moeder. "Hoeft ook niet yemma gewoon verzwijgen."

_______________________________________

Perspectief Safiyae

Vergeet niet te stemmen habiba💓 ps. XXL deeltjee💋

Ik liep naar binnen en Safouane gaf een kus op mijn moeders voorhoofd waarna hij me een knipoog gaf en wegliep. I felt butterflies. "Yemmatjiet inou (moedertje van mij)" zei ik en ik ging zitten op het keukeneiland. Ze glimlachte bezorgd naar me en aaide me haren. "Mama ik moet je iets vertellen" zei ik. "Ik jou ook ehh benti" zei ze en ze keek me spijtig aan.

"Eerst jij" zei ze. "Weet je nog Oussama" begon ik. Ze knikte "hij heeft me gezoend en ik wou het niet maar het is toch gebeurd" zei ik. "Maar schatje daar kan jij toch niks aan doen. Ma3lish jij wou het niet. Wat vond Safouane ervan?" "Dat is het dus Safouane weet van niks" zei ik zuchtend.

"Schatje straks ga je het thuis vertellen. Straks is iemand je voor!? Beter uit jou mond dan iemand anders en mischien word hij boos maar ik ken hem dat is maar voor eventjes. En prinsesje hoe langer je wacht hoe moeilijker." Ik knikte "je hebt gelijk mama" zei ik. "Ja duhh bitch ik heet niet voor niks Yemma!" Zei ze en ze sloeg haar lange gouden haren naar achter.

Nu weten jullie van wie ik mijn gouden haren heb. Ik schoot in de lach en knuffelde haar. "Nu jij mama" zei ik. "Laat maar habiba ik wacht nog even met vertellen" zei ze. Ik kreeg een nare gevoel en kippenvel. Het is slecht nieuws het is slecht nieuws 100% zeker. "Nee mama zeg" zei ik trillend.

"Hey meisje rustig ik zeg het je als je er klaar voor ben" zei ze en ze wreef over mijn handen. Ik zag dat er een traan over haar wang rolde die ik wegveegde. "Mama wat is er?" Zei ik bang. Ze schudde haar hoofd "niks mijn dochter is traan van geluk" zei ze. Ze liegt ik geloof er niks van.

Me vader kwam naar binnen en zag dat me moeder waterige ogen had. Hij nam haar in zijn armen en zei zacht iets wat leek op "nog niet. Jij bent er niet klaar voor en zij ook niet. Niet weer de wond is nog vers hayati (mijn leven)." Met de seconde werd ik banger en bezorgder. "Er is iets en ik wil nu weten wat!" Zei ik.

"Prinsesje luister het is niet makkelijk. Het is niet zomaar iets maar alles komt goed. Laat het even zitten als mama er klaar voor is zal je het horen" zei hij waarna hij een kus aan mij gaf en vertrok. "Okey als je dat niet wil vertellen dan beantwoord je dit yemma please. Waar was je en wat is er gebeurd al die tijd?" Haar ogen werden groot en ze slikte.

Ze pakte het aanrecht vast en knipperde een paar keer. "Ik ga het je vertellen maar zeg niks tegen je vader. Hij zal woedend worden" zei ze met een brok in haar keel. Ze leek wel angstig.

Perspectief Hayat (moeder Safiyae)

Mijn dochter ze wil het weten. Ik sluit mijn ogen en de beelden schieten voorbij. Mijn zoon Safouane weet dit als enige hij vroeg me net details en shockerende dingen weg te laten dus ik vertel haar het minst ergste. Groepsverkrachtingen en dergelijk laat ik weg.

"Ik was zoals je weet naar Frankrijk om te genzen. Een paar dagen erna werd jullie verteld dat ik mijn ziekte Kanker niet heb overleefd." Ik slik even en sluit mijn ogen. "Kom yemma we gaan zitten in de andere kamer" zei ze en ze pakte mijn hand vast. We namen plek op de bank en ze zette haar hoofd op mijn schoot. Ik ging met mijn handen door haar haren en ging verder.

"Ik was niet dood. Ik werd ontvoerd en meegenomen door een paar mannen. Ze gooide me in een vieze stinkende kelder zonder ramen en bed. Alles was van beton. Dagen of weken heb ik op de betonnen grond geslapen zonder voedsel. Geen eens water. De angst werd met de dag groter en elke dag kwam er iemand langs die met een mes in mijn been stak." Geschrokken kijkt ze me aan. Vol ongeloof.