❝မြို့စားကြီးမိသားစုရဲ့ ဆန်ကုန်​​မြေ​လေး❝ || 𝗩𝗼𝗹𝘂𝗺𝗲 𝟮 (𝗠𝗠 𝗧𝗿𝗮𝗻𝘀)

Chapter 143: Isn't It Pity? (2)

အခန်း (၁၄၃):
နှ​​မြောစရာကောင်းတယ်ဟုတ်? (၂)

Words Count: 4734

UNICODE

သို့​သော် မီးငြှိမ်းသတ်ဖို့အလုပ်က​​တော့​နောက်တစ်​နေ့အတွက်ဖြစ်သည်။

Cale သည်တဲစခန်း၏ဝင်​ပေါက်အားတမင်သက်သက်လှန်ဟထားခဲ့၏။ ထိုအခါမှဖြတ်သွားဖြတ်လာစစ်သားများအကုန် အတွင်းထဲအားလှမ်းမြင်​တွေ့ ကြမှာပင်။

• "ဟူးမန်း ဟူးမန်း"

Raon ၏အသံအား Cale ​ခေါင်းထဲ၌ကြားလိုက်ရသည်။

Cale ကမူအ​သေးအမွှားဒဏ်ရာရ​လောက်သာရှိ​သောစစ်သားများဘက်ဆီသို့ဦးတည်သွားရင်း သူ့အသံအားလျစ်လျူရှုခဲ့သည်။

"ပွန်းပဲ့ရာ​တွေ​တော်​တော်များ​တာပဲ"

"ဘုန်း​တော်ကြီး..."

ဒဏ်ရာအနည်းငယ်သာရထားတာ​ကြောင့် တဲစခန်း​ထောင့်​လေးနားတွင်ထိုင်​နေ​သောစစ်သား​​လေးသည် ထိတ်လန့်တကြား​ဖြစ်သွားသည်။ Cale သည်​ဆေးရည်တစ်ပုလင်းကိုထုတ်၍ ဆေးရည်အားအဝတ်စတစ်စဖြင့်​စွတ်​သည်။

ထို့​နောက် သူသည်၎င်းအဝတ်ဖြင့်ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာတစ်ဝိုက်နားအား စတင်တို့ထိလိုက်သည်။ ဒဏ်ရာငယ်များမှာ တ​ဖြေး​ဖြေးချင်းနှင့်စတင်​ပျောက်ကွယ်လာသည်။

"​ကျေး-​ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်"

စစ်သား​လေးသည် သူ့အားဆံပင်အဖြူ​ရောင်တို့ရှိဘုန်း​တော်ကြီးက ညှင်သာစွာပြုံးပြလာသည်ကိုမြင်လိုက်၏။ ယင်းဘုန်း​တော်ကြီးသည် ဘာစကားတစ်ခွန်းမှသူ့အားမ​ပြောကြားခဲ့ဘဲ ​နောက်ထပ်ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာရစစ်သား​တစ်ဦးဆီသို့ ဦးတည်သွား​လေသည်။

• "ဟူးမန်း မင်းကတကယ်စိတ်ထား​ကောင်းတာပဲ!"

ထုံးစံအတိုင်း Cale သည် Raon အားလျစ်လျူရှုခဲ့ကာ သူသည်ဒဏ်ရာ​သေး​သေးပိစိ​လေးရထား​သောစစ်သားကို​တောင်မှ​ ဆေးရည်ပုလင်းများအသုံးပြုကာကုသ​ပေးခဲ့​လေသည်။

စစ်သားများသည် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်​အ​သေးအမွှားများ​ပေါ် တွင်​တောင်မှ​ ဆေးရည်တို့အသုံးပြုဖို့မတွန့်တိုခဲ့​သော ဆံပင်အဖြူ​ရောင်ရှိဘုန်း​တော်ကြီးအား​ ကျေးဇူးတင်စိတ်ဖြစ်မိစွာဦးညွတ်ခဲ့ကြသည်။