Voorgelogen

17

Wat vooraf ging: "Wacht!" zegt hij, langzaam draai ik me om en kijk ik hem aan "trouwens ik ben Serkan, aangenaam".

Meryem:
Ik loop snel naar de gym waar ik op zoek ben naar Marouane. Hij is de hacker van hier. "Waar is Marouane!" schreeuw ik door de luide muziek. Arif draait zich om en kijkt me niet-begrijpend aan. "Ik heb hem nodig!" zeg ik haastig, "wat is er?" hoor ik Marouane vragen die een handdoek om z'n nek doet. "Ik heb je nodig, kom snel naar de kantoor van m'n broer!" zeg ik en loop snel de trap op naar m'n broers kantoor. Ik open het met m'n sleutel en wacht totdat Marouane komt.

"Wat moet ik doen?" vraagt hij, terwijl hij achter de computer gaat zitten. Ik pak het blaadje uit m'n zak en leg het voor z'n neus op tafel. "Wat is dit?" vraagt hij, "nummer van een man die ik een beetje verdacht vind, alleen wat ik weet van hem is dat hij Serkan heet. Ik wil meer over hem weten en jij gaat me helpen" zeg ik en ga naast hem zitten. "Komt in orde" zegt hij en ontgrendelt de computer, hij onderzoekt de nummer en binnen no-time heeft hij al een paar informaties over hem.

"Serkan, Serkan Durmaz. 47 jaar" zegt hij en laat een foto van hem zien. "Ja dat is hij!" zeg ik en wijs naar de foto. Hij knikt en zoekt meer informatie over hem. "Hij is 2 keer in de gevangenis belandt door moord, bedreigingen en het verkopen van drugs" leest hij hardop. Met grote ogen kijk ik naar de scherm "hij zag er wel lief uit" zeg ik en kijk Marouane ongelofelijk aan. Hij knikt en gaat verder.

"1 keer opgepakt in Amerika, toen was hij getrouwd met..." "maak je zin dan af! Met wie was hij getrouwd?" vraag ik ongeduldig. Medelijdend kijkt hij me aan. "Vertel!" zeg ik een beetje boos, "met Selin el Yousfi" zegt hij en kijkt me teleurgesteld aan.

"Dat kan niet, ga is uit de kant!" zeg ik en pak de muis van hem af. Met open mond kijk ik naar de foto van m'n moeder. "D-dat is toch niet waar?" vraag ik stotterend en kijk hem verdrietig aan. Hij schudt met z'n hoofd. "Mijn moeder Selin el Yousi was zijn vrouw?" vraag ik en doe m'n haar naar achter. Hoofdschuddend sluit ik de computer en doe m'n vest aan. "Wil je niet meer?" vraagt hij, ik schud met m'n hoofd. "Hoeft niet, bedankt. Ik ga" zeg ik en loop de deur uit.

M'n moeder kan niet met hem getrouwd zijn. Ben ik misschien zijn kind? Estagfirullah kijk wat ik zeg. Ik kijk om me heen en zie m'n broers trainen en Latif toe kijken. Snel loop ik de gym uit. Ik doe m'n haar in een hoge staart en laat me zakken tegen de muur. Ik pak m'n linkerborst vast en knijp mijn ogen dicht. Zelfde pijn als de vorige keer. Ik kan me niet voorstellen dat ik iets te maken kan hem met Serkan.

"Gaat het?" hoor ik iemand vragen, ik doe m'n ogen wijd open en kijk in de groene ogen van Latif. Ik knik langzaam met m'n hoofd en probeer op te staan. Hij pakt m'n hand vast en helpt me met opstaan. "Het gaat niet" zegt hij en kijkt me bezorgd aan. "H-het gaat wel" zeg ik moeilijk en probeer een stap naar voor te zetten. Ik voel me zwakker worden en houd Latif strak vast. Hij tilt me op en kijkt me hoofdschuddend aan. "We gaan naar het ziekenhuis" zegt hij, ik schud snel met m'n hoofd "niet doen! Ik moet naar huis" zeg ik en knijp in z'n handen. "Sorry Meryem, maar zo kan ik je niet laten" zegt hij en loopt naar z'n auto.

"Nee La-", kreunend pak ik m'n linkerborst vast en begin tranen te krijgen. "Het komt goed" zegt Latif en legt me op de passagiersstoel. Ik probeer m'n tranen te bedwingen en kijk naar m'n linkerborst. Hij komt naast me zitten en geeft volle gas. Binnen no-time zijn we aangekomen bij de spoedeisende hulp. Latif tilt me op en loopt de spoedeisende hulp in. Ik ga zitten op een stoel en kijk hoe Latif praat met de vrouw aan de bali.

"Jullie mogen de kamer in" zegt ze, Latif knikt en draait zich om. Met moeite sta ik op en hou Latif vast. Hij kijkt me even aan en glimlacht. Samen lopen we de kamer in en worden gegroet door een vrouwelijke dokter. Ik ga tegenover haar zitten en pak m'n linkerborst vast. "Vertel het maar" zegt ze, "m'n l-linkerborst doet pijn, alsof er iets met m'n hart is. Het lijkt wel alsof iemand er een mes in steekt" zeg ik pijnlijk.

"Laat me is kijken" zegt ze en wijst naar het bed, ik knik en ga erop zitten. "Ik moet er wel naar kijken" zegt ze, ik knik en kijk Latif waarschuwend aan. Hij begint te lachen en draait z'n hoofd de andere kant op. De dokter begrijpt het en doet de gordijn dicht. Nadat ze het heeft bekeken knikt ze langzaam en doet ze de gordijn weer open. Latif kijkt ons aandachtig aan.

"En? Wat heeft ze?" vraagt hij, de dokter gaat weer zitten achter haar computer en typt iets in. Ik ga naast Latif zitten en kijk hem met een zwakke glimlach aan.

"Mevrouw? Weet u wat ik heb?" vraag ik, ze typt haar laatste ding en kijkt me dan aan. "Dat weet ik zeker" zegt ze en een diepe zucht verlaat haar mond. "Jij hebt de syndroom van Tietze. Het is een zeldzame reumatische aandoening, er is sprake van een ontsteking van de kraakbeen verbindingen tussen een rib en het borstbeen" zegt ze, niet-begrijpend kijk ik haar aan. "Is het ernstig?" vraag ik "niet echt, dit gaat vanzelf weer weg. Alleen wat je kan doen is medicijnen slikken tegen de aanvalsgolven die je kan krijgen door de syndroom", ik knik begrijpend en kijk Latif aan.

"Je krijgt een recept die je van de apotheek kan ophalen" zegt ze en print iets uit. "Bedankt" zeg ik en neem de recept aan. "Kan ik dan nog wel sporten?" vraag ik, ze schudt met haar hoofd. "Je moet wachten totdat dit stopt. Dat kan dagen, weken of zelfs maanden duren. Sterkte meid" zegt ze en geeft mij een hand. Teleurgesteld geef ik haar een hand terug en samen met Latif lopen we de kamer uit.

"Latif" "ja?" vraagt hij en kijkt me aandachtig aan.

"Dit blijft toch tussen ons?"

STEM EN REAGEER!!!