Voorgelogen

100

Wat vooraf ging: "Wat moet ik nu doen?".

STEMDOEL: 90 STEMMEN!!

Latif:
"Waarom doe je zo, Illias? Als ze niet wilt trouwen doet ze dat toch niet. Moet ik haar dwingen om te trouwen?" zeg ik, terwijl ik geïrriteerd voor me uit kijk. "Als dat de enige is wat je kan doen, dan moet je dat doen" zegt hij boos, waarna hij geïrriteerd z'n playstation aanzet.

Ik schud m'n hoofd en kijk hem serieus aan. "Waarom wil je dat we gaan trouwen?" vraag ik hem dan, hij haalt z'n schouders op, terwijl hij de controller pakt en geconcentreerd naar de tv kijkt. "Ik vraag je wat serieus, waarom wil je dat we zo snel mogelijk moeten trouwen?" vraag ik hem weer, hij zucht, waarna hij de controller neerlegt en me aankijkt.

"Ik wil dat ze veilig rond kan lopen, net een vertrouwelijke gevoel. Dat kan alleen wanneer ze getrouwd is met je" zegt hij, niet-begrijpend trek ik m'n wenkbrauw omhoog. "Als ze niet getrouwd is, dan loopt ze niet veilig rond volgens jou?" vraag ik hem, hij knikt, waarna hij de controller weer oppakt. "Dat is onzin, Illias. Ze heeft toch 2 grote broers die er voor haar zijn?" vraag ik hem, nog steeds niet-begrijpend. "Waarom vraag jij teveel? Wil jij dan niet trouwen met haar? De hele tijd vragen waarom je met haar moet gaan trouwen, volgens mij wil je het niet eens!" zegt hij boos.

Ik trek m'n wenkbrauw omhoog en sta dan op. "Ik weet niet wat er mis met jou is, maar ik kwam hier om serieus met jou te praten. Als jij mijn vragen niet wilt beantwoorden dan ben ik weg hier" zeg ik boos, "ik wil gewoon niet meer de verantwoordelijkheid nemen over Meryem! Dat is het!" zegt hij boos terug, waarna hij z'n blik weer rust op de tv en geïrriteerd voor zich uitkijkt. "Waar heb je het over? Die verantwoordelijkheid moet je hebben voor heel je leven! Het is toch je zusje of niet, Illias?!" zeg ik, hij schudt z'n hoofd, waarna hij ook opstaat.

"Heb jij ooit gezien dat ik die verantwoordelijkheid heb kunnen nemen? Dat ik Meryem voor al deze dingen heb kunnen beschermen? Ik heb geen ene kanker ding kunnen doen!" zegt hij boos, "waar heb je het over?! Dankzij jou heeft ze dit bereikt, Illias! Dankzij jou is zij een stevige meid geworden en kan ze haar zelf verdedigen. Jij bent haar voorbeeld! Stop dit in je hoofd!" zeg ik boos, terwijl ik hem stevig van zijn schouders vastpak.

Boos slaat hij mijn hand weg, waarna hij z'n hoofd schudt en wegkijkt. "Als ik die verantwoordelijkheid daarvoor had, was ze nooit in problemen gekomen met Serkan. Ik dacht alleen aan mezelf. Maar jij, integendeel. Jij hebt haar met alles geholpen, terwijl ik daar niets van af wist. Jij was er altijd voor haar, maar mijn ego stond voor. Ik wil daardoor dat jullie zo snel mogelijk met elkaar trouwen, waardoor m'n zorgen verminderen" zegt hij doodserieus. Onbewust begin ik te lachen, terwijl ik hem niet serieus aankijk.

"Illias, jij bent een broer. En als broer zijnde heb jij één taak die je nooit moet vergeten. En dat is er altijd voor je zusjes zijn. Al hebben ze in deze wereld veel slechte dingen gedaan en meegemaakt, als broer zijnde moet jij hun gaan steunen. Dat verwachten ze van je, Illias. En trouwens, ik ga Meryem niet dwingen om te trouwen. Als ze eerst haar studie wilt afmaken is het voor mij prima. En o ja als dat zo is, vergeet het maar dat ik nog de contact tussen Meryem ga verbreken. Je kent me, Illias. Ik probeer er alles om te doen om samen met Meryem te zijn. Ik ga, ik zie je morgen" zeg ik, waarna ik hem snel voorbij loop.

"Weet je, Latif. Misschien heb je wel gelijk" hoor ik hem zuchten, ik draai me om en glimlach. "Als Meryem er nog niet klaar voor is, heb ik de recht niet om haar te dwingen. Ze verwacht van me dat ik haar steun." zegt hij heel serieus. "Gelukkig dringt het tot je door. Een grote broer moet zich zo nu net als jou gedragen" glimlach ik, hij glimlacht terug en steekt z'n duim omhoog. "Ik zie je morgen" zeg ik, waarna ik de woonkamer uitloop en m'n schoenen aantrek.

"Let goed op m'n zusje he. Geen foute dingen doen, als jullie elkaar zien" zegt hij, waarna hij begint te lachen. "We doen zeker geen foute dingen, je kunt op me rekenen" glimlach ik, waarna ik de deur uitloop en die achter me sluit.

Ik blijf even staan op m'n plek en sluit langzaam m'n ogen dicht. Rustig adem ik de frisse lucht diep in en uit en open ik weer m'n ogen. M'n vest rits ik dicht, waarna ik m'n capuchon ver over m'n hoofd doe en m'n handen in m'n zakken leg.

Meryem:
"Waar is Latif?" vraag ik aan Bilal die in de rij wacht voor de kantine, "hij is al weg!" schreeuwt hij door de menigte heen. Niet-begrijpend kijk ik hem aan, "waar is die heen gegaan dan?" vraag ik weer. "Hij wou even praten met je broer, ik denk dat die bij jullie is" zegt hij. "Bedankt!" schreeuw ik ook door de menigte heen, waarna ik omdraai en m'n weg wil volgen.

Ik voel een hand om m'n bovenarm, waarna ik hard wordt omgedraaid. "En waar ga jij heen?" vraagt Bilal me, "naar huis, waar anders?" zeg ik. "Doe voorzichtig" schreeuwt hij weer, waarna hij zich omdraait en de menigte in loopt.

Ik zucht en volg m'n weg naar buiten. Was Azra maar hier. Dan had ik zeker bij haar terecht kunnen komen. Helaas is ze een weekje in het buitenland. Ik zucht weer en leg m'n handen in m'n zakken, waarna ik snel het schoolplein afloop.

Ik voel dat het begint te regenen, waardoor ik snel m'n capuchon over m'n hoofd doe. M'n oortjes doe ik in en zet het muziek op het hardst. Met m'n blik op de grond gericht denkend aan wat mijn keuze zal zijn loop ik m'n weg bijna naar m'n huis. Onbewust vallen de tranen van me naar beneden. Ik weet het gewoon niet. Het is moeilijk. Ik wil trouwen, dat zeker. Maar met de tijd. Het gaat niet om dat ik Latif niet vertrouw. Ik vertrouw hem, hij heeft mij met alles geholpen. Al heeft hij ook slechte dingen gedaan. Dat komt allemaal door mij. Ik ben ook niet de beste. Ik heb ook veel slechte dingen in het leven gedaan. Maar ik heb ervan geleerd. Ik wil de contact niet verbreken met Latif. Wie weet dat we dan uit elkaar groeien. Hoe gaat onze leven dan worden? Ga ik dan echt gelukkig zijn? Als we trouwen? Kunnen we dan beide gelukkig zijn?

Als ik langs een groot gedaante loop, voel ik dat ik langzamerhand warmer wordt en m'n hart sneller begint te kloppen, waardoor ik mezelf omdraai. Ik zie dat hij zich ook omdraait, waardoor we oogcontact maken.

Latif.

Ik glimlach, waarna hij terug glimlacht. Hij doet z'n capuchon omlaag en komt mijn kant op lopen. "Waarom huil je?" vraagt hij, terwijl hij langzaam met z'n duim m'n tranen wegveegt. Ik sluit m'n ogen dicht, waarna ik m'n schouders ophaal. "Heeft iemand je pijn gedaan?" vraagt hij, terwijl hij m'n wang heel voorzicht aanraakt. Ik open m'n ogen en schud dan m'n hoofd. Langzaam hef ik m'n hoofd op en kijk dan naar de grijze lucht, terwijl de druppels regen op m'n gezicht vallen.

"Ik ben je heel dankbaar, Latif" zeg ik dan, "voor wat?" vraagt hij. Ik glimlach en kijk hem dan aan, waarna ik m'n armen om zijn middel leg en hem strak begin te knuffelen. Ik sluit m'n ogen dicht en leg m'n hoofd tegen z'n borstkast aan. Ik voel niet veel later ook zijn warme armen om me heen, wat me een fijne gevoel geeft. Het liefst wil ik hem nooit loslaten. Hij geeft mij het vertrouwelijkste gevoel wat ik eerder nooit heb gevoeld. En dat voelt fijn. Het voelt fijn om iemand naast je te hebben die je op volle 100 procent kan vertrouwen.

"Wat is er, Meryem?" hoor ik Latif zachtjes zeggen, waarna hij me loslaat. Langzaam laat ik hem ook los en neem ik een stap naar achter. "Bedankt dat je er altijd voor me bent" zeg ik, hij haalt z'n schouders op en lacht dan. "Dat is mijn taak. Er is niets bijzonders daaraan" zegt hij dan, ik schud m'n hoofd. "Je kon me ook achterlaten net zoals de meeste jongens dat doen bij andere meiden", "waarom zou ik dat doen als ik een pracht als jou heb gevonden?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw, waarna hij m'n hand vastpakt en erin knijpt.

"Het spijt me dat ik in het begin heel arrogant tegen je deed" zegt hij, waarna hij z'n blik laat vallen op de grond. "Het spijt mij ook dat ik ook arrogant terug deed" zeg ik, terwijl ik in z'n hand knijp. Hij negeert wat ik zeg, terwijl z'n blik nog steeds is gericht op de grond.

"Ik wil je wat vertellen, Latif" zucht ik zachtjes, waarna hij langzaam z'n hoofd opheft en me vragend aankijkt.

"Ik denk dat ik er klaar voor ben" glimlach ik, "b-bedoel j-je?-", ik onderbreek hem door te knikken. Z'n ogen worden groter, waarna hij me me stevig vastpakt en me optilt en heen en weer springt.

"BINNENKORT WORDT JE MIJN VROUW! OH ALLAH! BEDANKT!"

Wat te zeggen over deze deel? 😳

VERGEET NIET TE STEMMEN!