Voorgelogen

67

Wat vooraf ging: Waarom moeten we weg hier? Dat was mijn enige vraag.

STEMDOEL: 65 STEMMEN!! (ANDERS GEEN DEEL!).

Meryem:
Ik pak z'n arm die m'n nek vastpakt met moeite vast en probeer z'n greep te verzwakken. Z'n hand doet hij weg van m'n mond waardoor ik hard begin te kokhalzen.

"I-ik kan niet a-ademen!" zeg ik met moeite, als hij merkt dat hij me te strak om m'n nek vasthoudt, laat hij me snel los. Hard begin ik te hoesten en pak m'n nek vast. "We moeten gaan!" zegt hij en pakt m'n hand vast, door z'n aanrakingen voel ik rillingen van over heel m'n lichaam. Eerst kijk ik naar onze handen, dan naar hem. Z'n haren die nat en warrig zijn door de regen. Z'n sporttas die hij nog om z'n schouder heeft en z'n capuchon die hij tot over z'n helft van z'n hoofd heeft opgedaan.

"L-latif? Waarom?" vraag ik niet-begrijpend en kijk weer naar onze handen. "Snel, Meryem. Alsjeblieft!" smeekt hij en trekt aan m'n hand, ik kijk hem weer aan en knik, waarna hij me snel naar zich toetrekt. Hard kom ik tegen z'n borstkast aan waarna ik hem geschrokken aankijk. "Ren!" fluistert hij, "waarom?" vraag ik niet-begrijpend. Hij laat snel m'n hand los en trekt aan m'n arm dat ik weg moet gaan. "Ze komen! GA!" schreeuwt hij en kijkt geschrokken om zich heen, door z'n geschreeuw begin ik ook bang te worden.

"Ze zijn daar, alsjeblieft Meryem!" zegt hij en duwt me naar voren, ik draai m'n hoofd en sta verstijfd als ik 3 mannen ons kant op zie rennen. "GA!" haalt Latif me uit m'n gedachten, als hij ziet dat ik niet kan bewegen, trekt hij me aan m'n arm waardoor ik m'n gedachten snel weg schut. Samen met hem ren ik het steegje uit, waarna hij me strak naar zich toe trekt. Hij kijkt of het veilig is en trekt me weer met zich toe.

Weer rennen we naar de overkant, waarna we tegen een muur leunen. "Ik ben moe Latif. Waarom rennen we weg?" vraag ik hijgend en veeg het nattigheid op m'n voorhoofd weg. "Serkans mannen" zegt hij ook hijgend, hij kijkt om zich heen en blijft haken bij één plek. Ik draai m'n hoofd toe om te kijken waar hij naar toekijkt en begin te trillen. "W-wat gaan we doen?" vraag ik trillend, hij kijkt me geschrokken aan en pakt m'n bovenarm vast. "Je moet nu echt weggaan, ze gaan anders erge dingen met je doen!" smeekt hij me, ik kijk naar z'n handen en dan weer naar de mannen die nu heel vlakbij zijn.

Ik schud hevig met m'n hoofd en pak z'n hand vast. Met grote ogen kijkt hij ernaar en probeert het los te maken. "Als we gaan, gaan we samen" zeg ik vastbesloten, hij schudt met z'n hoofd en kijkt weer naar de mannen. "Ze komen! Doe het voor mij! Wollah ze gaan dan erge dingen doen met jou!" zegt hij en trekt z'n hand uit m'n greep, waarna hij me duwt. Ik kijk naar de grond en begin te rennen als een gek.

Als ik Latif hoor schreeuwen draai ik me geschrokken om. Ze hebben hem. Ik schud langzaam m'n hoofd en onbewust laat ik een traan vallen die belandt op m'n hand. "Jullie kanker moeders!" schreeuwt hij weer, waarna hij opkijkt en mij ziet. "Latif!" schreeuw ik, "GA!" schreeuwt hij boos en probeert tegen te stribbelen. Twijfelend kijk ik hem aan en dan weer naar de grond. "KIJK UIT!" schreeuwt hij weer, ik kijk op en kijk hem niet-begrijpend aan, waarna ik me omdraai en tegen een groot gedaante aankom.

Ik kijk op en m'n ogen worden langzamerhand groter. "Hoi dame" grijnst de man, waarna hij handboeien uit z'n zak haalt en het om m'n polsen doet.

Ik kijk langzaam van hem naar de handboeien om m'n polsen. Een traan valt naar beneden. Hij pakt me strak van m'n bovenarm vast en trekt me naar Latif die vastgepakt wordt door de andere 2 mannen.

Er rijdt een groot wagen ons kant op en stopt voor onze neus. "Ik zei dat je weg moest gaan!" fluistert Latif die boos voor zich uitkijkt. Ik zucht diep en kijk hoe Latif het wagen in wordt geduwd, waarna ik ook erin word geduwd.

Ik moet naast Latif zitten en kijk spijtig naar m'n handboeien. "Je hebt het verpest Meryem!" hoor ik hem fluisteren, niet-begrijpend kijk ik hem aan en zucht diep. Hij die maar met een kille blik voor zich uitkijkt.