Voorgelogen

37

Wat vooraf ging: Wat doen zij samen? Waarom überhaupt? Heeft Serkan al die tijd gelogen tegen mij?

STEMDOEL: 52 STEMMEN!!!
(Anders geen nieuwe deel!)

Latif:
"Waarom?" vraag ik, en kijk hun beide teleurgesteld aan. M'n vader, oh sorry Yakup kijkt me serieus aan. Ik doe de deur weer open om weg te lopen. "Je blijft hier!" hoor ik Serkan zeggen, hoofdschuddend kijk ik hem aan. "Ik dacht dat ik je kon vertrouwen!" sis ik boos, "kom zitten" zegt hij droog. "Zitten? Naast wie wil je dat ik zit? Naast een leugenaar of naast een mishandelaar?" zeg ik boos en bal m'n vuisten. "Latif doe rustig en zit!" beveelt Serkan, een diepe zucht verlaat m'n mond.

Boos ga ik tegenover de 2 mannen zitten. "Wat moet je van me?! Ik heb al kanker veel pijn geleden wil je dat ik meer pijn lijdt?!" schreeuw ik boos, "niet schreeuwen tegen mij!" schreeuwt Serkan en staat op. Ik begin te lachen "jij moet niet tegen mij schreeuwen kanker leugenaar!" schreeuw ik boos terug en sta op. Ik kom dichterbij en kijk hem woedend aan. "Latif doe normaal! Ik heb je al jarenlang opgevoed. Hoe praat jij tegen mij?!" zegt hij woedend, "ja jij hebt mij jarenlang opgevoed, maar je hebt me teleurgesteld Serkan! Hoe kan jij zo schijnheilig zijn? MIJN KANKER VADER STAAT VOOR M'N NEUS EN JE HEBT HET ALLEMAAL VERBORGEN VAN ME?! JARENLANG HAD IK DIE VADERLIEFDE GEKREGEN VAN JOU, EN WAT HEB JIJ GEDAAN?! MIJ ACHTEROM GESTOKEN!" schreeuw ik woedend en haal m'n vuist op om hem te slaan.

Helaas gaat het niet verder dan dat. M'n arm begin te trillen van de woede. "Sla me dan!" schreeuwt hij boos en kijkt me diep in m'n ogen aan. Ik schud met m'n hoofd en verlaag m'n hand. "Je weet dat ik alles voor je heb gedaan daarom sla je me niet" zegt hij alsof hij gewonnen heeft, "jij bent mijn vuist niet eens waard!" sis ik in z'n gezicht en draai me om. "Nu zo doen he?" zegt hij, ik knik en sta nog steeds met m'n rug naar hem toe. "Misschien ben ik een leugenaar, maar jij bent een verkrachter! Vergeet dat niet!" hoor ik hem schreeuwen. Ik draai me woedend om en pak hem van z'n kraag vast.

"DAT HEB IK ALLEMAAL GEDAAN DOOR JOU! NIET MET M'N EIGEN WIL! VERGEET NIET DAT JE ME HEBT BEDREIGD ALS IK HET NIET ZOU DOEN!" schreeuw ik woedend, terwijl m'n ogen rood worden van de woede. "Laat me los, Latif" zegt hij vrij rustig, ik laat hem ruw los en duw hem tegen z'n bureau aan. "Laat me met rust oke?! Jou heb ik niet meer nodig!" sis ik in z'n gezicht. Dan kijk ik m'n vader aan en begin ik te lachen uit woede. Als ik boos ben kan niemand me helpen.

"Wat jouw betreft? Over jou kan ik helemaal niks zeggen! Jij hebt mijn kanker leven verpest! Jou kan ik niet eens vader meer noemen, wie ben jij eigenlijk?!" schreeuw ik boos "mijn zoon i-ik wa-" "hou gewoon je kanker bek dicht" onderbreek ik hem en doe de deur open om weg te gaan. "Latif wacht!" zegt Serkan, ik draai me woedend om. "Hier bekijk dit als je thuis bent" zegt hij droog en gooit een envelopje mijn kant op. Ik vang hem op en kijk hun allebei emotieloos aan.

Ik loop de kamer uit en kijk het envelopje aan. Ik zucht hard en loop snel naar m'n auto toe. En stap in, of ik benieuwd ben wat er in het envelopje zit? Dat zeker.

Meryem:
"Gaan we hem bellen?" vraagt Bilal, Illias schudt z'n hoofd. "We bellen hem avond wel, laat hem een beetje uitrusten" zegt Illias, "ik ben er!" zegt Azra blij en doet haar slippers aan. Bilal kijkt haar een beetje te lang aan, ik geeft hem een por in z'n zij waardoor hij me verwart aankijkt. Ik begint te lachen "ik help je wel" fluister ik. "Yes!" fluistert hij terug en glimlacht breed.

"Gaan we?" vraagt Selim die samen met Adem en Yasin m'n broer de deur uit loopt. We knikken en beginnen te lopen. We wonen vlakbij de stad dus hebben we geen auto nodig om er heen te gaan. "Euhm Meryem" fluistert Azra in m'n oor, "ja?" vraag ik. Ze wijst met haar ogen naar Adem die ons aankijkt, "volgens mij heeft hij interesse in jou" fluistert ze. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog "interesse? Azra stop, hij is m'n neef" zeg ik en loop door. Ze zucht, "je hebt gelijk, het is niet meer de tijd dat neven en nichten met elkaar kunnen trouwen" zegt ze en kijkt Adem vies aan. Trouwens Adem is de broer van Azra.

"Wat vind je eigenlijk van Bilal?" vraag ik om het onderwerp te veranderen en omdat ik ook benieuwd ben naar haar reactie. "Hoe bedoel je wat vind je van Bilal?" vraagt ze terug "gewoon, vind je hem wel zitten?" vraag ik. Ze begint te lachen "tuurlijk niet, hoe kom je daar op?" vraagt ze lachend, ik haal m'n schouders op en kijk Bilal aan. Hij geeft me een blik van 'wat zegt ze?', ik haal m'n schouders op en kijk Azra weer aan. "Oke" zeg ik droog en loop door.

-

Het is avond, we lopen met z'n allen weer terug naar m'n oma's huis. Ik heb een beetje geshopt, alhoewel je hier in Kirşehir niet zo super veel kleding hebt. In Istanbul heb ik wel veel gehaald, daar heb je wel super veel kleding en sportkleding.

Latif:
Ik schop m'n schoenen uit en loop snel naar boven, zodat m'n moeder m'n rode ogen niet ziet. M'n pet gooi ik op m'n bed en pak het envelopje uit m'n zak. Een paar seconden kijk ik er twijfelend naar. Zal ik het openen? Ik zucht en laat me vallen op m'n bed.

Dan voel ik getril, ik pak m'n telefoon en zie dat ik gefacetimed word door Illias. Ik neem op en kijk hun met een zwakke glimlach aan. Bilal zwaait hevig op de achtergrond "ewa boys hoe gaat het daar?" vraag ik. "Wollah zonder jou beetje saai man" zegt Illias, ik knik enkel. "Ik heb gehoord dat je vader terug is" zegt hij, ik knik "helaas" zeg ik. "Ben je wel zeker dat hij er is? Heb je hem al gezien?" vraagt hij "nee" lieg ik en leun tegen de muur aan. "Het kan ook een val zijn, als er iets gebeurd bel ons gelijk" "nergens om jullie zorgen over te maken" zeg ik glimlachend. "Ai we wouden weten of er wat was gebeurd, maar gelukkig" zegt Bilal.

"Euh maar boys" zeg ik en kijk hun serieus aan, "ja?" vragen ze tegelijk. "Ik ben net bij Serkan geweest en hij heeft een envelopje gegeven, zal ik het openmaken?" vraag ik "waarom niet? Maak open" zegt Illias. Ik zucht en knik, "dan ga ik maar weer, challas en veel plezier nog" zeg ik en hang op.

Twijfelend kijk ik naar het envelopje. Ik pak het op en kijk er naar. Een diepe zucht verlaat m'n mond, langzaam open ik het en haal iets uit het envelopje. Een cd? Wat moet ik daarmee? Dat rijmt, haha. Grapje, effe serieus. Weer kijk ik ernaar, ik heb er even geen zin in.

Geïrriteerd gooi ik de cd tegen de muur aan. "Opdonderen" sis ik.

Wat zou er in dat cd zitten?

STEM EN REAGEER!!!