Voorgelogen

55

Wat vooraf ging: "Doei" hoor ik hem verrast zeggen, ik glimlach nog voor de laatste keer naar hem en sluit de autodeur.

STEMDOEL: 50 STEMMEN!!!

Meryem:
Samen met Azra loop ik door de stad. Ik heb een paar trainingspakken gehaald bij de sportwinkel. Net wanneer we de winkel in willen gaan stop ik.

"Ik heb geen geld meer op zak, laat me even geld pinnen" zeg ik en trek haar mee, "ik ga echt niet wachten bij de bank! Ik haal we wat te drinken, totdat jij klaar bent" zegt ze en kijkt saai naar de bank. Ik knik "als jij dat wilt, ga maar" zeg ik en glimlach, ze glimlacht terug en huppelt weg. Ik zucht en loop de bank binnen.

Er is wel een flinke rij, dus moet ik naar een apparaat. Ik klik op het knopje en krijg een bon met m'n nummer erop. Nu maar wachten. Ik ga tussen 2 vrouwen zitten en speel met m'n bonnetje. Na een paar minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik loop naar de automaat en druk op een paar knopjes, totdat ik m'n geld krijg. Snel stop ik die in m'n portemonnee en draai me om. Ik loop een paar mensen voorbij en wil net de deur uit, totdat ik een schietgeluid hoor. Iedereen begint hard te schreeuwen. Langzaam draai ik m'n hoofd naar achteren. Met grote ogen kijk ik de groep mannen aan. Helemaal zwart gekleed en ook nog een bivakmuts op. 2 hebben een wapen en de andere 4 niet.

Geschrokken probeer ik de deur open te doen die niet opengaat. "BLIJF OP JE PLEK DAME!" hoor ik iemand schreeuwen, de stem komt me heel bekend voor. Langzaam laat ik de deurklink los en doe m'n armen omhoog. Ik draai me om en kijk de mannen aan. Eentje richt z'n pistool op mij, alle 6 bekijken ze me van top tot teen. Degene die de pistool op mij richt, laat het zakken. Niet-begrijpend kijk ik hun aan. 

"Ga zitten" hoor ik hem dit keer rustig zeggen, bij het horen van zijn stem worden m'n ogen steeds groter. Ik blijf op m'n plek staan, ik kon niet bewegen. Ik was in shock. Ik schud de gedachtes weg en loop rustig naar de dichtstbijzijnde stoel die ik kan vinden. Hij kan het niet zijn. Waarom zou hij überhaupt een overval plegen, is die gek in z'n hoofd. Goed kijk ik de middelste aan. Onze ogen kruisen met elkaar, zijn ogen die groter worden. Mijn ogen die groter worden. Het waren groene ogen die ik goed ken. Geschrokken knijp ik m'n ogen dicht en een traan rolt naar beneden. Ik open m'n ogen en kijk naar de pistool in z'n handen. Het was de ring om z'n ringvinger. Geschrokken kijk ik er lang naar. De herinneringen komen naar boven. Het was de ring die hij altijd om z'n vinger heeft.

Ik schud m'n hoofd en knijp in m'n tas. "ZOEK DAT GELD!" schreeuwt hij, de mannen rennen verschillende kanten op, hij integendeel kijkt om zich heen. Als hij naar mij kijkt, lijkt het alsof alles om me heen stopt. Ik schud huilend met m'n hoofd. Ik zie de spijt in zijn ogen.

Latif:
Dit kon geen toeval zijn. Het was gepland. Meryem was er ook op de plek waar ik wou dat er niemand was die ik kende. Ik wou niet dat ze zagen, dat ik dit deed. Ik wou niet dat ze zagen dat ik in deze situatie zit. Wat zal Meryem van me denken, als ze weet dat ik dit pleeg? Zou ze me na dit vergeven? Heeft ze me herkend denken jullie? Ik hoop het niet.

Zuchtend kijk ik om me heen. Dit was de laatste ding dat ik wou doen. En hier sta ik dan. M'n ogen kruisen weer met die van Meryem. Ze zit te huilen en schud met haar hoofd. Ze kijkt naar m'n hand. Niet-begrijpend kijk ik er ook naar en zie m'n ring nog om m'n vinger. Zal ze die herkend hebben? Ik schud de gedachte weg en zoek naar Bilal. "BROER HEB JE HET GELD GEVONDEN!" schreeuw ik luid, "JA!" hoor ik Bilal schreeuwen.

Ik draai me om naar de groep mensen die me bang aankijken. "BLIJF OP JULLIE PLEKKEN ZITTEN, ANDERS SCHIET IK JULLIE 1 VOOR 1 DOOD!" schreeuw ik en richt de pistool naar boven. "BEGREPEN?!" zeg ik en schiet naar boven, ze beginnen te schreeuwen en knikken met hun hoofd. Ik knik langzaam en ren naar de gang waar Bilal zich bevind. Hij heeft een vrouw vast en richt zijn pistool tegen haar slaap aan. "Ze zegt dat het hier ligt" zegt hij en wijst met z'n ogen naar een grote kluis.

Een glimlach vormt er op m'n gezicht. Langzaam open ik de kluis en kijk met grote ogen naar de pakken geld. "WE HEBBEN HET!" schreeuw ik blij en kijk Bilal glimlachend aan, hij lacht z'n tanden bloot en duwt de vrouw weg. De mannen komen aangerend met zakken en leggen de pakken geld erin. Bilal helpt mee. Ik kijk alleen toe.

"POLITIE!" hoor ik Said schreeuwen die hijgend aankomt rennen, "waar?!" vraagt Bilal geschrokken. "IK HOOR DE SIRENES, WE MOETEN GAAN SNEL!" schreeuwt hij hijgend en duwt de mannen naar de nooduitgang. Geschrokken kijk ik toe. "LATIF, WAAR BEN JE MET JE HOOFD?! WE MOETEN GAAN!" schreeuwt Bilal die aan m'n arm trekt, ik schud met m'n hoofd. "Jij moet gaan!" zeg ik en duw hem bijna de deur uit. "Ik ga nergens heen zonder jou!" zegt hij "ga Bilal!" zeg ik, hij schudt z'n hoofd. "ZE KOMEN SNEL!" schreeuwt Said, "GA BILAL NIET WACHTEN!" schreeuw ik boos en duw hem de deur uit. Snel doe ik de deur dicht, van buiten kunnen de deuren niet worden opengedaan.

Hard bonst Bilal op de deur. "DOE DIE KANKER DEUR OPEN LATIF, JE KOMT MEE!" schreeuwt hij boos, ik negeer hem en kijk naar de grond. "LATIF ALSJEBLIEFT" schreeuwt hij, "BILAL GA WEG, DOE HET VOOR MIJ" schreeuw ik boos, "NEE JE KOMT!" hoor ik hem schreeuwen.

"POLITIE" hoor ik van achter, ik schud geschrokken met m'n hoofd en draai me langzaam om. Dit was het dan, einde van m'n carrière, einde van m'n leven. En het ergste het einde van mij en Meryem...

Meryem:
Hard wordt de deur opengetrapt door tientallen polities. Ik knijp hard in m'n tas en kijk hoe ze met pistolen de gangen doorzoeken. Zal hij opgepakt worden? Als dat zo is? Is het dan het einde met hem? Gaat hij dan jarenlang in de gevangenis zitten? 100 vragen spoken door m'n hoofd.

"Gaat het?" vraagt een politieagent aan ons, ik knik "prima" zeg ik schor en sta op. "Jullie mogen zo weg als we alles hebben doorzocht!" schreeuwt 1 van de agenten, ik zucht en kijk naar de grond. Ik hoop niet dat hij opgepakt wordt. Maar wat hij heeft gedaan? Dat kan niemand accepteren. Of ik dit had verwacht? Nee, totaal niet.

1 van de mannen komt naar binnen met de pistool in z'n linkerhand. "Je bent omsingelt! Gooi dat wapen weg! Je kan nergens meer heen!" schreeuwt de agent en richt z'n pistool naar hem. Hij gooit de pistool op de grond en doet z'n handen omhoog. "Doe je bivakmuts af!" schreeuwt hij, langzaam gaat de man met z'n handen naar z'n gezicht.

Hij pakt de bivakmuts vast en doet hem langzaam over z'n hoofd. Aandachtig kijk ik wie het is. Het duurde wel uren om die bivakmuts over z'n hoofd te doen. Maar toen kwam dat moment, dat moment die ik nooit zal vergeten. Dat moment, die ik nooit zal vergeven. Dat moment die ik nooit verwachtte van hem.

M'n ogen kon ik niet geloven, het was Latif...

Waarom?

Hadden jullie dit zien aankomen? Is dit dan echt het einde tussen Meryem en Latif?

VERGEET NIET TE STEMMEN!!