Voorgelogen

93

Wat vooraf ging: "Mama, ik ben verkracht!"...

STEMDOEL: 110+ STEMMEN EN 190+ REACTIES!!!!!

Meryem:
"Schat, ik wist dit helemaal niet. Ik weet niet wat ik nu moet zeggen" hoor ik haar zuchten, ik kijk haar aan, waarna ik me verlos van haar knuffel en naar achter leun. "Je hoeft ook niet iets te zeggen, het kwam zomaar uit m'n mond. Ik wou het niet eens vertellen" zeg ik, terwijl ik aan m'n elastiekje trek. "Ik wist niet da-", "stop! Praat er niet over, wil je nu weggaan?" onderbreek ik haar, terwijl ik m'n vuisten bal. "Het gaat goed komen, lieverd. Ga jij nu maar liggen in je bed en ik zorg voor een warme kopje thee. Vind je dat goed?" vraagt ze me, ik schud met m'n hoofd, waarna ik in m'n bed ga liggen. "Ik hoef niks, enige wat ik wil dat jullie mij met rust laten" zeg ik en kijk snel de andere kant op, "ook goed, en Meryem-" zegt ze, waarna ze stopt en me aankijkt. "Ik weet dat je een hele sterke meisje bent. Ik weet ook dat jij dit aankunt en op een dag komt alles goed. Vergeet dat niet" zegt ze glimlachend, waarna ze een kus op m'n wang geeft. Ik sluit m'n ogen dicht bij het voelen van haar warme ademhaling.

Ik draai me om en trek m'n deken meer over me heen. "Slaaplekker" hoor ik haar zeggen, waarna ze de lamp uitzet en de deur achter haar sluit.

Ik zucht bij het horen van de stilte om me heen. Zonder dat ik het besef valt er een traan naar beneden, die wordt vervolgd door meer tranen. Snel veeg ik m'n tranen weg, waarna ik rechtop ga zitten.

M'n ogen worden groter als ik een steek in m'n linkerborst voel. Geschrokken pak ik die vast, waarna ik m'n ogen dichtknijp en m'n andere hand op m'n mond leg, waardoor niemand m'n gehuil hoort. Hard begin ik te huilen, terwijl ik in m'n borst knijp. Het doet pijn. En niet een beetje ook. M'n medicijnen. Ik moet die nu hebben.

"Gaat het, Meryem?" hoor ik iemand vragen, waarna ik met moeite m'n ogen open. Als ik Illias zie begin ik harder te huilen, terwijl ik hevig m'n hoofd begin te schudden. "M-m'n m-medicijnen!" kreun ik, waarna ik nog harder in m'n borst knijp. "Welke, waar?" vraagt hij paniekerig, terwijl hij snel om zich heen kijkt. "O-onder!" zeg ik met moeite, waarna ik naar adem probeer te happen. "Waar onder?!" vraagt hij boos, waarna hij de kast snel opentrekt. "N-niet daar! Bed!" kreun ik, snel bukt hij en pakt het doosje waar de medicijnen zich in bevinden onder m'n bed.

Hij opent haastig het doosje en haalt er een kleine pilletje uit. Snel pakt hij het flesje water van m'n bureau die hij aan me overhandigt. Met trillende handen doe ik de medicijn in m'n mond en slik het doormiddel van het flesje water die hij me heeft overhandigd door.

Even sluit ik m'n ogen en haal diep adem in en uit. "Dankjewel" zucht ik, waarna ik me weer laat zakken in m'n bed. Snel doe ik de deken over me heen en sluit m'n ogen, voordat hij iets gaat vragen. "Gaat het nog?" vraagt hij, nog steeds met m'n gesloten ogen lig ik met m'n rug naar hem toe. "Waarom negeer je mijn vraag?" vraagt hij weer, langzaam draai ik me om, waarna ik rechtop probeer te zitten.

"Zie ik er goed uit dan?" vraag ik hem, hij schudt met z'n hoofd, waarna hij naar de grond kijkt. "Weet je wat echt pijnlijk is? Wanneer je in bed ligt, met je hand over je mond zodat je geen geluid maakt. De tranen die op je kussen vallen, je hart breekt omdat je aan al die dingen denkt waardoor je moet huilen. Met je andere hand op je hart, want die doet pijn. Je voelt je zo gebroken, heb jij dit ooit gehad?" vraag ik hem, hij heft z'n hoofd op, waarna hij me gebroken aankijkt en z'n hoofd schudt. "Dit heb ik elke dag. En oprecht, ik heb gewacht. Ik heb heel lang gewacht met de hoop dat m'n leven beetje bij beetje beter zal worden. Maar weet je wat het grappige is? Dat hoe langer ik heb gewacht, nog erger m'n leven werd. En ik ben er nu ook echt zat mee. Ik ben Serkan zat, ik ben Latif zat en ik ben zat van iedereen om me heen! Ik wil gewoon één keer rust! Gewoon één keertje, dat is toch niet zo veel gevraagd?" zeg ik, terwijl ik m'n tranen ruw wegveeg.

"Latif gaat nog zien, vriend" hoor ik hem mompelen, waardoor m'n ogen groter worden. "Hebben jullie ruzie?" vraag ik hem, ik wacht totdat hij antwoordt op m'n vraag, wat hij natuurlijk niet doet. "Ik vraag wat en jij moet antwoord gaan geven!" sis ik boos, "waarom denk je dat we ruzie met elkaar hebben? Is hij niet degene die jou zo heeft gebroken?! Of niet?" schreeuwt hij boos, "stil!" schreeuw ik boos terug, waarna ik m'n handen op m'n oren druk. "Niet dan?!" schreeuwt hij boos, "stop met het praten over hem!" schreeuw ik boos terug. Hij knikt en staat op. Nog één keer kijkt hij me strak aan, waarna hij boos de deur uitloopt. Oke?

Pling.. Pling..

Niet-begrijpend kijk ik naar m'n telefoon die begint te trillen. Snel pak ik die van m'n nachtkastje en kijk wie me op dit tijdstip heeft geappt.

Latif?

Snel ontgrendel ik m'n telefoon, waarna ik naar z'n chat ga.

'Dit bericht is verwijderd.'

M'n wenkbrauw trek ik op en kijk niet-begrijpend naar m'n beeldscherm. Als ik zie dat hij weer online is begint m'n hart sneller te kloppen. Snel adem ik diep in en uit en ga rechtop zitten.

'Waarom ben je nog wakker?' appt hij dan, 'moet dat jou boeien dan?' app ik met opgetrokken wenkbrauw terug. 'Je kunt zeker niet slapen, omdat je teveel nadenkt' appt hij weer terug. Ik slik bij het lezen van z'n berichtje, waarna ik snel m'n hoofd schud. 'Je denkt zeker na over de dingen die nu even niet helemaal gaan, zoals jij wilt en over de toekomst', weer bij het lezen van z'n berichtje sluit ik m'n ogen dicht, terwijl er een traan naar beneden rolt.

'Maar geloof mij als ik zeg dat alles, maar dan ook alles goed gaat komen', ik lach bij het zien van z'n berichtje. Ik lach door het feit dat dit nooit waar gaat worden. 'Ik weet niet waar je het over hebt, maar de dingen die je nu zegt komen niet zo geloofwaardig over' app ik terug, terwijl dat eigenlijk helemaal niet waar is.

Hij negeer m'n berichtje en appt door. 'Je zult belanden op de plek die voor jou voorbestemd is. Met de juiste mensen om je heen...' appt hij weer. Met de juiste mensen om me heen?

Na lang wachten appt hij weer. 'Nu ga je vragen, wie de juiste mensen om je heen zijn. In ieder geval niet ik. Ik ben totaal niet de juiste voor jou. Jij verdiend zeker een beter iemand dan een 'zwakkeling' zoals ik. Hierdoor wil ik je ook niet meer lastig vallen door m'n aanwezigheid. En dus heb ik besloten om hier weg te gaan. Ver van jou vandaan. Want ja, je haat me toch? Dan wil je me natuurlijk ook niet meer in je buurt hebben. Dus vind ik dit het beste keuze die ik heb gemaakt. Ik weet zeker dat als je dit leest je jezelf veel beter gaat voelen, waardoor je veel beter kunt slapen. Dus leg je hoofd maar weer op je kussen en sluit je ogen, slaaplekker :)' lees ik, waarna hij snel offline gaat.

Ik schud m'n hoofd, terwijl ik het berichtje keer op keer lees. Met trillende handen laat ik m'n telefoon vallen, terwijl ik m'n hoofd laat vallen op m'n kussen. Met rode ogen kijk ik naar het plafond, om alles proberen te verwerken. Wat bedoelt hij nu? Gaat hij echt weg? Nee toch? Hij maakt zeker een grapje!

Maar nee, dit keer was hij bloedserieus...

Ik snap niet waarom het zo moeilijk is om te stemmen. Van de 450 lezers stemmen er maar 100 mensen, terwijl we makkelijk de 110 stemmen kunnen behalen, doordat iedereen gewoon op dat sterretje klikt. Ik wil niet gemeen over komen, dat is zeker mijn bedoeling niet, maar ik ben juist heel erg teleurgesteld. Ik vind het ook zeker jammer om jullie zo lang te laten wachten voor steeds een deeltje, maar daarvoor heb ik wel jullie hulp nodig!

DUS STEM EN LAAT EEN REACTIE ACHTER!!!♥️