Voorgelogen

53

Wat vooraf ging: "M'n huis uit. Nu!".

STEMDOEL: 50 STEMMEN!!!

Latif:
Ik trek m'n wenkbrauw omhoog en kijk haar niet-begrijpend aan. "Je maakt toch een grapje?" vraag ik en begin te lachen, ik stop snel met lachen als ze me woedend blijft aankijken. "M'n huis uit" zegt ze nu wat rustiger, ik schud m'n hoofd en kijk haar geschrokken aan. "Nu!" schreeuwt ze boos, ik sta op en pak ruw m'n jas van m'n bed en doe die aan. "Dit had ik niet van je verwacht" zeg ik rustig en probeer haar voorbij te lopen, ze gaat voor me staan en kijkt me aan. Ik hef m'n hoofd op en kijk in haar groene ogen. Ze geeft me een harde klap tegen m'n linkerwang. Ik slik hoorbaar en kijk naar de grond. "Dit had ik juist niet van jou verwacht Latif!" schreeuwt ze boos, "ben ik niet goed voor je? Heb ik te weinig geld om jullie te onderhouden? Heb jij geen goede baan Latif?!" zegt ze en de pijn hoor ik in haar stem. Ik zwijg en kijk nog steeds naar de grond. "M'n huis uit!" zegt ze boos, ik zucht hard en loop m'n kamer uit. M'n schoenen doe ik aan en loop de deur uit. Met een harde klap doe ik de deur dicht en loop de voortuin uit.

Ik stap m'n auto in en begin rode ogen te krijgen. Waarom altijd ik? Waar moet ik nu heen? Ik zucht hard en start de auto. Laat ik maar naar Bilal gaan. Hij heeft wel plek voor mij. Ik rij snel de straat uit en rij binnen een paar minuten naar Bilal. Z'n huis is niet ver van die van mij. Aangekomen bij hem thuis bel ik aan en kijk naar de grond. Binnen no-time gaat de deur open. "Latif?" hoor ik Bilal vragen, ik hef m'n hoofd op en geef hem een zwakke glimlach. Ik loop naar binnen en schop m'n schoenen uit.

Samen lopen we z'n kamer in en ik ga op z'n bed zitten. "Wat brengt je hier?" vraagt hij en kijkt me aandachtig aan. Hij gaat naast me zitten. "Ik b-ben uit huis gezet" stotter ik, "wat?! Uit je huis gezet?!" schreeuwt hij. Ik knik, "waarom?" vraagt hij. Ik kijk op en begin tranen te krijgen. Uit het niets omhels ik hem en begin als een baby te huilen op z'n schouder. "I-ik" zeg ik en begin weer te huilen, "rustig alles komt goed" hoor ik hem zeggen. Ik laat hem los en veeg m'n tranen weg en schud m'n hoofd. "Niks gaat goed komen" "wat is er gebeurd? Ik ga je ermee helpen, daar zijn matties voor" zegt hij en kijkt me aandachtig aan. "Wil jij je mattie meehelpen met een overval?!" vraag ik, z'n ogen worden groter. "Wil jij een overval plegen?! Ben je wel goed in je hoofd?" vraagt hij boos, "het moet" zeg ik en kijk naar de grond.

"Van wie moet het?! Vertel!" zegt hij boos, ik schud m'n hoofd "kan ik niet zeggen". Boos pakt hij me van m'n schouders vast en begint me heen en weer te schudden. "Vertel!" schreeuwt hij boos, "Serkan!" schreeuw ik boos terug en duw z'n handen weg. "Serkan? Is hij wel goed in z'n hoofd?" zegt hij boos en staat op, "waarheen?" vraag ik "naar die homo genaamd Serkan, zie je niet hoeveel pijn hij je heeft gedaan!" zegt hij boos. Snel sta ik ook op en ga voor hem staan. "Je gaat niet naar hem toe!" zeg ik "uit de kant Latif!" zegt hij boos. Ik schud m'n hoofd en duw hem waardoor hij op z'n bed valt. "Niemand weet dit, alleen jij! Verpest het niet!" sis ik, "wat verpesten? Ben jij ervoor om een kanker overval te plegen?" zegt hij boos "anders gaat hij Meryem iets aandoen!" sis ik boos. Geschrokken kijkt hij me aan, "ben je serieus?" vraagt hij "ja ik ben kanker serieus!" zeg ik boos en ga door m'n haren. "Wat moeten we dan gaan doen?" vraagt hij "wollah dit keer heb ik geen idee" zeg ik zuchtend en kijk droog voor me uit. "Ik doe met je mee" zegt hij en legt z'n hand op m'n schouders vast. Ik kijk naar z'n hand en dan vragend naar hem. "Waarmee?" "met het plegen van de overval, matties zijn er altijd voor je" zegt hij en glimlacht. Hevig schud ik m'n hoofd. "Jij gaat niet meedoen! Je kan de kanker gevangenis in! Ben je wel goed in je hoofd?!" zeg ik boos, hij knikt "ik ben zeker goed in m'n hoofd".

Meryem:
"Je mag morgen weer terug naar huis, maar je moet wel voorzichtig doen meid. En ik heb gehoord dat je een kickbokser bent, dus mag je ook voor een paar weken niet trainen helaas" zegt de verpleegkundige en glimlacht naar me, "een paar weken geen training?!" vraag ik vol ongeloof. Ze knikt, "ik moet weer gaan, veel sterkte meid" zegt ze en geeft me een hand. Met open mond kijk ik hoe ze de kamer uitloopt.

"1 week?!" vraag ik en kijk Illias aan, hij doet z'n armen over elkaar en knikt. Ik zicht geïrriteerd en kijk droog voor me uit. "Het zijn maar een paar weken, die gaan snel voorbij geloof me" zegt Yasin, ik schud boos m'n hoofd "een paar weken is heel veel!" zeg ik boos.

1 dag later...

Illias loopt met m'n tas de deur uit. Ik kijk nog voor het laatst in de spiegel en zet m'n haar goed. Snel loop ik achter hem aan en haak m'n arm in zijn arm. Hij kijkt me aan en glimlacht. Brother and sister goals.

Aangekomen thuis glimlach ik en loop m'n huis in. Ik groet m'n ouders en ga liggen op de bank. Wat heb ik m'n huis gemist, al lag ik maar een weekje in het ziekenhuis. Je huis is anders ja.

Ik voel getril op m'n buik. Ik kijk ernaar en zie dat ik een berichtje heb gekregen van iemand. Ik pak m'n telefoon van m'n buik en zie dat Latif een berichtje heeft gestuurd. Ik ontgrendel m'n telefoon en lees het berichtje. 'Sorry dat ik er gister niet was, maar ik heb gehoord dat je nu thuis ben. Gaat het nog?' lees ik en krijg automatisch een lach op m'n gezicht. Hij is een lieve jongen, maar ik vraag me nog steeds af waarom hij sorry zei en begon te huilen. Heeft hij iets verkeerds gedaan en ik het me niet herinner? Geen idee.

Latif:
Ik schud boos met m'n hoofd. "Je gaat niet meedoen! Ga je je carrière voor mij verpesten?!" zeg ik boos, "als het moet dan wel!" zegt hij boos terug. "En wat als je in de gevangenis beland? Wat ga je dan tegen je familie zeggen? Dat je een overval hebt gepleegd? Dat kan ik niet accepteren Bilal" zeg ik en schud m'n hoofd. "Dat boeit niet. Jij hebt hulp nodig en ik ga je daarbij helpen! Punt uit. Jij hebt me ook altijd bij alles geholpen, nu is het mijn beurt. Ik ga meehelpen" zegt hij zelfzeker. Ik zucht en kijk hem aan, "ben je zeker?" vraag ik. Zelfzeker knikt hij en steekt z'n hand naar me uit, ik zucht en neem het aan. Ik kijk hem aan en glimlach en begin rode ogen te krijgen. Ik omhels hem. "Ik ben dankbaar voor een vriend net als jij".

Wat als Bilal en Latif allebei
opgepakt worden?

Vinden jullie het ook leuk als ik foto's van de andere personages laat zien? Zo hebben jullie misschien een beeld hoe ze eruit zien.

STEM EN REAGEER!!!