Voorgelogen

60

Wat vooraf ging: Ik herinner me alles weer. Latif is m'n verkrachter.

STEMDOEL: 50 STEMMEN!!!

Meryem:
Droog kijk ik mezelf aan in de spiegel. Ik moet zo naar school gaan en ik heb er totaal geen zin in. Ik zucht diep en doe m'n trainingsvest van Nike aan. Ik zet m'n haar goed en pak m'n schooltas van de grond. Ik doe het om m'n schouder en loop m'n kamer uit. Vermoeid loop ik naar beneden en zie niemand in de woonkamer. M'n ouders zijn dus al op werk en m'n broers die slapen nog.

Ik doe snel m'n schoenen aan en loop de deur uit. M'n AirPods pak ik uit m'n zak en stop het in m'n oren. En nog een muziekje erbij, dan is het goed. Onderweg hoor ik hard getoeter achter me. Ik negeer het en loop verder. De geluid komt steeds harder en dan zie ik een donkergrijze auto naast me rijden. De ramen gaan naar beneden. Niet kijken Meryem, denk ik bij mezelf. Highclass loop ik verder. Dan hoor ik mijn naam. Nu is het wel tijd om te kijken. Ik stop en buk om te kijken wie er in de auto zit. Ik kan diegene niet goed zien, totdat z'n autodeur opengaat. Latif stapt de auto uit.

Met grote ogen kijk ik hem aan. Ik zet m'n tas goed en probeer weg te lopen. Snel pakt hij me van m'n arm vast. Boos kijk ik naar m'n arm. "Laat me los!" zeg ik boos en zwaai met m'n arm, "waarom zo boos?" vraagt hij en trekt z'n wenkbrauw op. "Boeit je niet en laat me los!" sis ik en kijk hem nog steeds niet aan, "kijk me aan" zegt hij droog en pakt me van m'n kin vast. Hij draait m'n hoofd naar zich toe en kijkt me diep in m'n ogen aan. Weer vermijd ik oogcontact. Ik wil niet dat de beelden weer voor me komen.

"Laat me los Latif, alsjeblieft!" smeek ik en probeer m'n tranen te bedwingen, "huil jij?" vraagt hij en houdt me stevig vast. Ik schud hevig met m'n hoofd en duw hem naar achter. "Kijk me aan nu!" beveelt hij, ik kijk naar de grond en voel dat m'n tranen naar beneden glijden. 1 voor 1 vallen ze naar beneden. "Gaat het Meryem?" hoor ik hem zachtjes vragen, langzaam voel ik z'n greep om m'n arm verzachten. Ik trek m'n arm uit z'n greep en veeg snel m'n tranen weg. "Waarom huil je? Heeft iemand je pijn gedaan? Ik maak diegene dan af!" zegt hij boos, ik kijk hem woedend aan. "Dan mag je jezelf afmaken!" zeg ik boos, "hoe bedoel je?" vraagt hij niet-begrijpend. "Doe niet alsof je het niet weet!" zeg ik boos, hij schudt met z'n hoofd. "Ik snap niet wat je bedoeld?", boos snuif ik op en geef hem een harde klap tegen z'n wang aan. "Misschien snap je het nu wel" zeg ik en draai me om, hard draait hij me terug. "Wat heb ik nu weer gedaan?" vraagt hij, "ik herinner me alles weer Latif, doe niet alsof je niets heb gedaan!" zeg ik huilend. Z'n ogen worden langzaam groter. Ik knik en veeg m'n tranen weg. Boos draai ik me om en loop huilend weg.

Aangekomen op school loop ik snel door naar de wc. Ik was m'n gezicht en kijk in de spiegel. Ik heb rode ogen en een rode neus. Dat krijg ik altijd wanneer ik huil. Snel zet ik alles goed en loop de wc uit. Met grote stappen loop ik m'n lokaal binnen. Ik neem plaats op m'n vaste plek en speel met m'n touwtje van m'n vest. Niet veel later wordt het al steeds drukker in de klas. Azra is ziek dus komt vandaag niet. Als laatst komen Bilal en Latif de lokaal binnen. Ik rust m'n blik op m'n pen en doe alsof ik iets schrijf.

Tijdens de les doe ik eigenlijk helemaal niks. Ik speel alleen maar met het dopje van m'n pen. "Hallo! Meryem? Waar ben je wel met je hoofd?" haalt m'n docent me uit m'n gedachten, geschrokken kijk ik op en ga door m'n haar. "Wat zei u mevrouw?" vraag ik, "of je m'n klas uit wil gaan" zegt ze. Niet-begrijpend trek ik m'n wenkbrauw op, "waarom?" vraag ik "omdat je er toch niet bij zit met je hoofd!" zegt ze een beetje geïrriteerd. Ik zucht diep en pak m'n tas van de grond. M'n schrift en m'n pen leg ik in m'n tas en sta vermoeid op. M'n tas doe ik om m'n schouder en schuif m'n stoel naar voren. Ik loop langs Bilal en Latif. Ik voel iets tegen m'n hand aan. Even stop ik en kijk naar m'n hand. Bilal propt een klein blaadje in m'n hand en knikt even. Ik stop het snel in m'n zak en loop het lokaal uit.

Niet-begrijpend pak ik het blaadje uit m'n zak en vouw het uit.

'In de pauze, achter school. Latif.'

Ik zucht en prop het blaadje en gooi het snel in het prullenbak. Ik neem plaats bij een tafel en leg m'n tas op tafel. Na een beetje op m'n telefoon gezeten is de pauze begonnen. De kantine wordt langzamerhand voller. Ik sta op en pak m'n tas van tafel. Als ik om me heen kijk zie ik Bilal naar me toelopen. "Hoezo ben je nog hier?" vraagt hij, "waar moet ik heen dan?" vraag ik terug "heb je niet gelezen wat er op het blaadje stond?" vraagt hij. "Jawel" zeg ik en kijk naar de grond "ga eh rat!" zegt hij en duwt me naar voren. Ik zucht diep en kijk hem aan. "Ik heb daar echt geen zin in Bilal" zeg ik "je moet gaan nu!" beveelt hij me. Ik zucht en doe m'n tas om m'n schouder. "Ik ga dan" zeg ik zuchtend en loop de menigte van mensen voorbij. Ik loop de ingang van de school uit en loop naar de achterpark van de school.

Daar zie ik Latif staan die om zich heen kijkt. Als hij me ziet krijgt hij een zwakke glimlach op z'n gezicht. Ik kijk naar de grond en ga voor hem staan. "Vertel wat je wilt zeggen. Ik moet zo weg" zeg ik droog, "ik wil je niet meer pijn doen" zegt hij en kijkt spijtig weg. "Jij hebt me al genoeg pijn gedaan Latif. Hoe wil je me geen pijn meer doen?" vraag ik en kijk hem aan, hij haalt z'n schouders op. "Je hebt me ook nog meer pijn gedaan, door te doen alsof er helemaal niks is gebeurd!" zeg ik teleurgesteld en duw hem naar achter. "I-ik wou je niet meer pijn doen" stottert hij weer, ik schud huilend met m'n hoofd "je hebt me meer dan pijn gedaan. Wees trots op jezelf dan!" zeg ik boos en teleurgesteld tegelijk. "Sorry" zegt hij en kijkt weg, "ik zal ook wegkijken als ik jou was. Je weet niet hoe erg het is als je als meisje zijnde je eer verliest. Weet je hoe ik me voelde? Ik voelde me vies Latif! En dat allemaal door jou!" zeg ik huilend en duw hem weer naar achter. Hij zwijgt en kijkt naar de grond. "Ik wil niet langer met jou praten. Ik weet niet waarom we überhaupt praten! We zijn letterlijk niks van elkaar! Geen vrienden, geen familie en al helemaal ge-", ik word onderbroken door Latif die zijn lippen ruw op die van mij duwt. Met moeite duw ik hem van me af en geef hem een harde klap tegen z'n linkerwang aan. "J-jij moet mij nooit meer aanraken! Je moet spijt hebben Latif, dat gaat niet met een zoen. Schaam je, je zoent nog het meisje die je hebt verkracht!" zeg ik boos, "denk is bij jezelf na of dit echt het beste oplossing is. Misschien moet je stoppen met sorry zeggen en nooit meer met mij praten! Want m'n hart kan niet worden geheeld door alleen maar sorry te zeggen, het is beter dat we doen alsof we elkaar nooit hebben gekend. Vind je niet?" zeg ik hoofdschuddend, terwijl er nog een paar tranen naar beneden vallen. Hij zucht en kijkt me dan aan. "D-dat kan ik niet doen, ik bedoel ik hou van je!" zegt hij stotterend, ik schud m'n hoofd "vanaf nu ken ik jou niet en jij mij niet, misschien moeten we het zo proberen. Doei Latif. Ik bedoel doei vreemdeling!" zeg ik en zwaai naar hem. Ik draai me om en krijg een steek door m'n hart. Ik adem heel diep in en uit en veeg ruw m'n tranen weg. Ik loop een eindje verder en draai me langzaam om. M'n ogen kruisen met de zijne. Ik draai me snel om en loop weg. Het is misschien beter zo. Hij is er niet meer voor mij.

Is dit een goede oplossing van
Meryem? En zal Meryem hierdoor Latif vergeten? Of zal Latif hierdoor Meryem vergeten?

BEDANKT VOOR DE 20K!♥️

STEM EN REAGEER!!!