Ze was verkracht. Verkracht op een jong leeftijd. Niet wetend door wie ze was verkracht, ging ze door met haar leven, haar carrière en met haar school. Totdat ze er beide achter kwamen. Hij was het al vergeten, en zij die er nog altijd mee zat. Maar...
Wat vooraf ging: "Ik ben dankbaar voor een vriend net als jij".
STEMDOEL: 50 STEMMEN!!!
Meryem: Vandaag mag ik weer naar school, maar helaas mag ik nog niet gaan trainen. Het is al een paar dagen geworden dat ik uit het ziekenhuis ben.
Ik sta voor m'n kast te twijfelen wat ik aan ga doen. Ik heb nu een lichtgrijze joggingbroek in m'n hand en probeer een topje erbij te combineren. Ik pak een crème kleurig topje en doe het aan.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Casual dat vind ik mooi. Ik kam m'n haren en maak er een scheiding van. Daarna doe ik een klein beetje make-up en kijk goedkeurend naar de spiegel. M'n schooltas pak ik van de grond en loop m'n kamer uit. Beneden zie ik m'n broers al voor de deur. Omdat ze mij niet te veel naar buiten laten, gaan zij mij brengen. Dat is een voordeel voor mij.
"Gaat het nog? Je hoeft ook niet naar school te gaan?" vraagt Yasin, "ik voel me goed elhamdulillah" zeg ik glimlachend en loop de deur uit. Ik stap z'n auto in en samen rijden we naar school. Daar aangekomen zie ik Azra, Bilal en Latif voor de school. Bilal die Azra irriteert en Latif die droog voor zich uitkijkt. Deze jongen heeft ook echt nooit z'n mood. We lopen hun kant op en ik geef Azra een knuffel. "Gaat het?" vraagt ze, ik knik "niks aan de hand" zeg ik en glimlach.
"Gaat het? Je mag niet kickboksen he HAHAHA!" lacht Bilal me uit, ik geef hem een harde stoot tegen z'n arm en hij begint te kreunen. "Jou vuist is kaulo hard, viezerik" zegt hij en kijkt me boos aan, "nu is het mijn beurt om te lachen!" zeg ik en steek m'n tong uit. Vies kijkt hij me aan en pakt z'n arm vast. Ik draai m'n hoofd naar Latif die me droog aankijkt. Ik glimlach zwakjes naar hem, als hij m'n glimlach ziet glimlacht hij ook zwakjes. Hij doet z'n handen in z'n zakken en loopt ons allemaal voorbij. Allemaal kijken we hem niet-begrijpend aan.
"Wat is er met hem? Hij ziet er ziek uit" vraagt Illias, ik haal m'n schouders op. We horen de bel gaan en samen met Azra en Bilal lopen we naar onze lokaal. Ik ga samen met Azra op onze vaste plek zitten en voor ons gaat Bilal zitten. Waar Latif is? Dat weten we niet. De les is al begonnen, en Latif is er nog steeds niet. Ik haal m'n schouders op en pak m'n schrift erbij en schrijf een paar aantekeningen op.
Niet veel later gaat de deur langzaam open. Latif komt het klaslokaal in met z'n capuchon over z'n hoofd en z'n handen in z'n zakken. Vragend kijk ik hem aan. Hij geeft niemand een blik en gaat naast Bilal zitten. De docent zegt er ook niets van, niet-begrijpend kijken Azra en ik elkaar aan.
Na de lessen doe ik m'n schooltas om m'n schouders en loop de school uit. Azra is eerder weggegaan en m'n broers zijn bij hun training. Bilal is ook eerder weggegaan. En waar Latif is dat weet ik niet. Het is dus alleen naar huis gaan. Ik loop de schoolplein op en voel een hand op m'n schouder. Ik zucht diep en draai me om. Latif kijkt me met rode ogen aan. "Latif?" vraag ik niet-begrijpend, "ik breng je naar huis" zegt hij droog en loopt mij voorbij. Ik kijk hem aan en ren achter hem aan. "Wacht!" schreeuw ik, hij opent z'n autodeur en gaat zitten. Ik stap ook in en leg m'n schooltas op m'n schoot. Ik draai m'n hoofd naar Latif die z'n auto start.
